Οι δικές μου Θερμοπύλες

December 7, 2017, 11:04 am

≫ Next: Ποιος είμαι στ'αλήθεια; "Τα τρία ανθρωπάκια", Α.Δοξιάδης

≪ Previous: Ευχαριστώ μαμά!

$

0

0

Οι δικές μου Θερμοπύλες είναι η φιλαλήθεια. Όμως φιλαλήθεια δεν σημαίνει, απλώς, να λες την αλήθεια. Ο όρος αυτός κρύβει από πίσω του πολλές σημασίες. Αρχικά, φιλαλήθεια είναι να διακρίνεις το καλό από το κακό, είναι να μπορείς να καταλάβεις ότι τα πιστεύω σου στηρίζονται σε <<ψευδαισθήσεις>> και ότι δεν είναι βάσιμα. Έπειτα, φιλαλήθεια είναι να αποδέχεσαι την αλήθεια, παρόλο που μπορεί να είναι αντίθετη με τη γνώμη σου και τις ιδέες σου. Είναι να μην ψεύδεσαι για να πείσεις κάποιον ότι οι ιδέες σου είναι σωστές και να έχεις το κουράγιο να αποδεχθείς την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι. Τέλος ο όρος φιλαλήθεια σημαίνει να γνωρίζεις και να αποδέχεσαι ότι κάποτε θα σταματήσεις να ζεις, χωρίς όμως να αγωνιάς μάταια.

Δημήτρης Πλατανίστας, Β5

<< Αλήθεια >>

Τί είναι άραγε η αλήθεια ;

Τί σημαίνει αλήθεια ;

Αλήθεια σημαίνει πολλά,

η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα.

Αλήθεια σημαίνει η διάκριση του αλάνθαστου και του λανθασμένου.

Αλήθεια σημαίνει η αποδοχή της αλήθειας και η αντίληψη του ψεύτικου, ενώ

η έλλειψη του εγωισμού και η παραδοχή ενός λάθους, σημαίνει επίσης αλήθεια.

Δημήτρης Πλατανίστας, Β5

Είμαι ακόμα δεκατρία

έχω δρόμο για το μέλλον να σκεφτώ.

Αλλά από τα πέντε μου τα χρόνια

ένα συγκεκριμένο αγαπώ.

Να παίρνω ένα πινέλο θέλω

μέσα στο χρώμα να το βουτώ

και όταν αυτό ακουμπήσει χαρτί

να βγει κάτι μαγικό.

Πάνω κάτω τα καταφέρνω

έχω θεωρώ ταλέντο στη ζωγραφική,

αλλά η επιθυμία της μαμάς μου

με τη γνώμη μου αυτή διαφωνεί.

Η μητέρα και κάποιοι άλλοι

λένε πως η τέχνη δεν είναι δουλειά

πως με αυτήν δε θα πετύχω,

ούτε θα πάω στη ζωή μπροστά.

Έχω λοιπόν να πω κάτι

σε αυτούς που μου λένε τέτοιες φήμες

«Δεν πρόκειται να προδώσω εγώ

τις δικές μου Θερμοπύλες».

Κι ας μου λένε να ξεχάσω

τα όνειρα που είχα από μικρή

Δε θα ακούω πια κανέναν

και θα ανέβω στην κορυφή.

Αναστασία Ζήβα, Β2

Όπως όλοι, έτσι και γω έχω συγκεκριμένες αρχές και κανόνες συμπεριφοράς.  Αρχικά η σοβαρότητα είναι η πρώτη αρχή. Πρέπει να ξέρει κάποιος πότε πρέπει να είναι σοβαρός και πότε να κάνει τις βλακείες τους ή ίσως και να ξεφύγει λίγο. Αυτό ισχύει πρώτα για την συμπεριφορά του μπροστά σε άλλα άτομα, αλλά και όταν είναι μόνος του. Η σοβαρότητα, βεβαίως , συνδέεται άμεσα και με την επόμενη αρχή μου, την υπευθυνότητα. Όλοι μας έχουμε υποχρεώσεις και είναι καθήκον μας να ανταπεξερχόμαστε σε αυτές. Έτσι με την υπευθυνότητα γινόμαστε πιο σωστοί άνθρωποι και κερδίζουμε τον σεβασμό των γύρω μας. Επιπλέον, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντικοί το να είμαστε λογικοί. Με αυτό εννοώ ότι πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από τις γνώμες των άλλων , αλλά να εξετάζουμε ο,τιδήποτε συναντάμε καθημερινά , αντικειμενικά και να βγάζουμε δικά μας συμπεράσματα και γενικότερα να δρούμε χωρίς να επηρεαζόμαστε από άλλους, κάνοντας ό,τι εμείς πιστεύουμε πώς είναι το σωστό, το ορθό.

Διονύσης Καραβίτης, Β2

---

Ποιος είμαι στ'αλήθεια; "Τα τρία ανθρωπάκια", Α.Δοξιάδης

December 10, 2017, 10:18 am

≫ Next: 14 βιβλία για να διαβάσεις τα Χριστούγεννα!

≪ Previous: Οι δικές μου Θερμοπύλες

$

0

0

Συννεφιασμένη η Κυριακή σήμερα, αλλά τα φωτεινά χαμόγελα των μαθητών –μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου ομόρφυναν το γραφείο των καθηγητών του 1^ουΓυμνασίου. Συναντηθήκαμε προκειμένου να συζητήσουμε το βιβλίο «Τα τρία ανθρωπάκια», του Απόστολου Δοξιάδη.

Το βιβλίο είναι μια αλληγορική ιστορία . Τρία αδέρφια, και τα τρία αγόρια, εμπλέκονται χωρίς να το θέλουν σε μια υπόθεση μαφιόζικης εκδίκησης : και οι τρεις θα πρέπει να πεθάνουν στα 42 τους χρόνια από τον γκάγκστερ που του έχει ανατεθεί η υπόθεση, εξαιτίας μιας απερίσκεπτης ενέργειας του πατέρα τους. . Θα φέρει εις πέρας το έργο του ο Πέπε Τερανόβα(ο γκάγκστερ) ή θα υπάρξει ανατροπή;

Η Καλλιόπη Γεωργούλα μας μίλησε πρώτη για το βιβλίο . Συμπάθησε πάρα πολύ τον Πέπε Τερανόβα, τον γκάγκστερ, ενώ της φάνηκε μεγάλο κορόιδο το τρίτο ανθρωπάκι, ο Παντελής ή Λη Φρανκ, μιας και ο Πέπε κατάφερε να γίνει φίλος του και να μην καταλάβει ο άλλος ότι ήταν αρχιμαφιόζος. Η Σελίν διάβασε πολύ γρήγορα το βιβλίο και της άρεσε πάρα πολύ. Η ιστορία της θύμισε σενάριο ταινίας και την κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος. Αντιπάθησε πολύ το δεύτερο ανθρωπάκι, τον Νικ, ενώ συμπάθησε τον Αλ. Επίσης, την εντυπωσίασε ότι στο τέλος ο Πέπε ηχογράφησε το τέλος της ιστορίας και το έδωσε στον νεαρό φοιτητή.

 Η Αγγελική βρήκε το βιβλίο πολύ προβλέψιμο και συμπάθησε τον Πέπε-κυρίως εξαιτίας της μετάνοιας του. Στην Καλλιόπη Δρόσου άρεσε πολύ η εξέλιξη της υπόθεσης του βιβλίου, το διάβασε πολύ γρήγορα και δεν τη δυσκόλεψε καθόλου.  Η Μαρία πάλι βρήκε πολύ συμπαθητικούς τους χαρακτήρες από το πρώτο και τρίτο ανθρωπάκι(Αλ και Λη) και γενικά ενδιαφέρον το βιβλίο. Στο Διονύση άρεσε πολύ το στυλ του βιβλίου- ότι θύμιζε θρίλερ μυστηρίου , ένα καλό φιλμ νουαρ. Η δομή του βιβλίου –αφήγηση μέσα στην αφήγηση- έκανε πολύ ενδιαφέρουσα την εξέλιξη. Ο Δημήτρης με τη σειρά του ανέφερε ότι δε συμπάθησε τον Πέπε Τερανόβα –παρά την αλλαγή του χαρακτήρα του- ενώ του άρεσε πολύ η εξέλιξη της ιστορίας (διάβασε μέσα σε ένα βράδυ το βιβλίο).

Ο Φίλιππος, αν και δυσκολεύτηκε να διαβάσει το βιβλίο, βρήκε πολύ ωραίους τύπους τα τρία ανθρωπάκια. Ειδικά, επισήμανε ότι το τρίτο ανθρωπάκι έκανε το σωστό και γι αυτό υπήρχε αυτή η εξέλιξη στο βιβλίο., ενώ οι εναλλαγές στην αφήγηση το έκαναν ιδιαίτερα ελκυστικό. Στο Σωτήρη άρεσαν οι ανατροπές στην υπόθεση. Συμπάθησε τον Νικ, ένιωσε λύπη γι αυτόν και την τύχη του. Επίσης και σε αυτόν άρεσε η διακοπή της βασικής αφήγησης από τη συζήτηση του νεαρού φοιτη τη με τον γηραιό τρόφιμο του οικοτροφείου. Η Αλεξάνδρα μας είπε ότι δε θα το ξαναδιάβαζε, αν και της άρεσε πολύ και μας μίλησε για συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου που της κίνησαν την προσοχή και ήθελε να μας τα παρουσιάσει. Τέλος, η Ντανιέλα βρήκε βαρετό το βιβλίο και συμπάθησε μόνο το πρώτο ανθρωπάκι.

Μετά τις τοποθετήσεις των μελών , συζητήσαμε γενικά για τα θέματα του βιβλίου. Τα τρία ανθρωπάκια –κατά το τρία γουρουνάκια- και ο κακός- βλέπε λύκος-  δίνουν παραμυθιακή μορφή στο βιβλίο . Και οι τρεις πρωταγωνιστές θέλουν να ξεφύγουν από την κακή τύχη τους και προσπαθούν να το πετύχουν ο καθένας με τον τρόπο του: ο ένας χρησιμοποιώντας το χρήμα, ο άλλος χρησιμοποιώντας τη δόξα και ο τρίτος επιλέγοντας την ολική αλλαγή του χαρακτήρα του. Ποιος θα είναι ο κερδισμένος;

Τι καθορίζει την ταυτότητα μας; Το όνομα μας, οι φίλοι μας, η διεύθυνση μας ; - ερωτήματα που θέτει ο ίδιος ο συγγραφέας. Πόσο το χρήμα ή η περιστασιακή αναγνωρισιμότητα μπορούν να αλλάξουν τη ζωή του ανθρώπου; Μήπως η ριζική αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε, ζούμε και δρούμε είναι αυτή που δίνει και το νόημα στη ζωή μας; Ωραία ερωτήματα, που μας έδωσαν την ευκαιρία να συζητήσουμε για πολλά θέματα.

Η τελική βαθμολογία του βιβλίου είναι 9.

Το επόμενο βιβλίο μας είναι το «Σταργκερλ», του Τζέρυ Σπινέλι.

14 βιβλία για να διαβάσεις τα Χριστούγεννα!

December 23, 2017, 8:23 am

≫ Next: Στάργκερλ, Τζέρυ Σπινέλλι

≪ Previous: Ποιος είμαι στ'αλήθεια; "Τα τρία ανθρωπάκια", Α.Δοξιάδης

$

0

0

Τα Χριστούγεννα είναι εποχή για ξεκούραση αλλά και για αναγνωστικά ταξίδια. Λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου έχουμε αναγνωστικές προτάσεις για κάθε γούστο- σύγχρονη και κλασσική λογοτεχνία,  κόμικ, μυστήριο! Διαβάστε τις προτάσεις μας και το κοντινό βιβλιοπωλείο σας περιμένει!

 Νεανικό βιβλίο

Κάθε μέρα άλλος

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : LevithanDavid
Μεταφραστής : Πιπίνη Αργυρώ

«Ξυπνάω. Πρέπει να καταλάβω ποιος άνθρωπος είμαι. Δεν είναι μόνο το σώμα — να ανοίξω τα μάτια μου και να ανακαλύψω αν η επιδερμίδα του χεριού μου είναι ανοιχτή ή σκούρα, αν τα μαλλιά μου είναι μακριά ή κοντά, αν είμαι χοντρός ή λεπτή, αγόρι ή κορίτσι, αν το δέρμα μου έχει ουλές ή είναι απαλό. Αν ξυπνάς κάθε πρωί μέσα σε καινούριο σώμα, είναι πολύ εύκολο να προσαρμοστείς σ’ αυτό. Από την άλλη, όμως, μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοήσεις τον τρόπο ζωής κι όλα όσα συνοδεύουν το σώμα. Κάθε μέρα είμαι και κάποιος άλλος. Είμαι ο εαυτός μου —ξέρω ότι είμαι ο εαυτός μου— αλλά είμαι και κάποιος άλλος. Πάντα έτσι ήταν.
Σήμερα είμαι ο Τζάστιν. Με κάποιον τρόπο το ξέρω αυτό —το όνομά μου είναι Τζάστιν— και ταυτόχρονα ξέρω ότι δεν είμαι στ’ αλήθεια ο Τζάστιν αλλά δανείζομαι τη ζωή του για μία μέρα μόνο».

Ονομάζεται Α. Κάθε πρωί ξυπνάει στο σώμα και στη ζωή ενός διαφορετικού ανθρώπου. Ποτέ δεν ξέρει από πριν ποιο θα είναι το άτομο μέσα στο οποίο θα βρεθεί. Αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι, λευκός ή μελαμψή, χαρούμενος ή θυμωμένη. Το έχει αποδεχτεί όμως, έχει ορίσει μάλιστα και τους κανόνες: δε δένεται πολύ, μένει διακριτικά στη ζωή των άλλων και δεν ανακατεύεται στην καθημερινότητα που μοιράζεται για μία μόνο μέρα. Ώσπου ένα πρωί ξυπνάει στο σώμα του Τζάστιν και γνωρίζει την κοπέλα του, τη Ριάννον. Τότε νιώθει ότι βρήκε επιτέλους κάποιον με τον οποίο θέλει να είναι μαζί. Κάθε μέρα.

Ένα υπέροχο βιβλίοπου θα μιλήσει στην καρδιά κάθε εφήβου που ψάχνει μια αγάπη κι ένα σώμα για να τη μοιραστεί. Κάθε μέρα άλλο σώμα. Κάθε μέρα άλλη ζωή. Κάθε μέρα αναζητά το ίδιο κορίτσι.

Το αγόρι στο θεωρείο

Συγγραφέας: Αγγελική Δαρλάση

Εκδόσεις Μεταίχμιο

«Θα µας οδηγήσει πίσω το άρωµα από τις τριανταφυλλιές µας. Δε θα χαθούµε» είπε ο Δρόσος στην Αρετή, παρόλο που ήξερε πως ήταν ψέµα: οι τριανταφυλλιές τους είχαν καεί µαζί µε την πρώτη τους ζωή. Στη νέα τους ζωή µένουν σ’ ένα θεωρείο θεάτρου, µε µια άγνωστή τους γυναίκα που λέει πως είναι παιδιά της. Τα όνειρα κι οι εφιάλτες τους µπερδεύονται µε των υπόλοιπων ενοίκων και µε άγνωστες σκιές. Ίσως γι’ αυτό η Αρετή αποφασίζει να ζει κρυµµένη µέσα σ’ ένα µπαούλο· µέχρι που κάποια στιγµή εξαφανίζεται µυστηριωδώς.
Ένα αγόρι που βιοπορίζεται ως τσιράκι στην αγορά, µια κοπέλα που καθηµερινά ράβει και ξηλώνει το πέπλο του νυφικού της µέσα σ’ ένα διάφανο δάσος από ανθισµένες κερασιές, ένας ηλικιωµένος µε το κανονάκι του, ένα βουβό κορίτσι που όµως τραγουδάει θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον Δρόσο στην ανεύρεση της αδερφής του και της αλήθειας.
Και ίσως περισσότερο απ’ όλους θα βοηθήσει ο Άριελ, το αιθέριο πνεύµα από την Τρικυµία, του Σαίξπηρ·αφού όταν ζεις σ’ ένα θέατρο, η ζωή, τελικά, µπορεί να παίρνει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.

Μια ιστορίαγια την απώλεια, τον πόνο, την προσφυγιά, αλλά και για την παρηγορητική δύναµη της φαντασίας, της συµπόνιας και της ανθρωπιάς, εµπνευσµένη από το πραγµατικό συµβάν της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στο Δηµοτικό Θέατρο Αθηνών, το 1922.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΑΜΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Συγγραφέας: Kamkwamba William - Mealer Bryan

Εικονογράφος: Hymas Anna

Εκδόσεις: Παπαδόπουλος

ΟΓουίλιαμ Καμκγουάμπαγεννήθηκε στο Μαλάουι, σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία ακόμα βασίλευε η μαγεία, η επιστήμη αποτελούσε μυστήριο, η πείνα και η ξηρασία ήταν καθημερινή πραγματικότητα, η ελπίδα μάταιη και οι ευκαιρίες ανύπαρκτες.
Οπλισμένος αποκλειστικά με κάποια ξεχασμένα εγχειρίδια δανεισμένα από τη βιβλιοθήκη του χωριού του και με οδηγό την απίστευτη αποφασιστικότητά του, ο Γουίλιαμ κυνήγησε το πάθος του για την επιστήμη κι έβαλε σε εφαρμογή την πιο «τρελή» ιδέα, αλλάζοντας την κοινότητα και μεταμορφώνοντας τις ζωές των ανθρώπων γύρω του.

«Το αγόρι που δάμασε τον άνεμο είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός εφήβου από την Αφρική που χρησιμοποίησε τους μοναδικούς πόρους που είχε στη διάθεσή του για να χτίσει έναν ανεμόμυλο και να ανυψώσει τη ζωή και το πνεύμα των ανθρώπων της κοινότητάς του. 
Όσα κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα χρησιμοποιώντας την αιολική ενέργεια θα πρέπει να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με μια εμπνευσμένη ιδέα για να υπερβεί την κρίση που αντιμετωπίζουμε. Το βιβλίο του διηγείται μια
συγκινητική και συναρπαστική ιστορία».

ΑΛ ΓΚΟΡ
πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης 2007

YOLO- Ζεις μονάχα μια φορά

Συγγραφέας: Ιφιγένεια Τέκου

Εκδόσεις : Ψυχογιός

Η δεκαεξάχρονη Αλεξάνδραήθελε από μικρή να γίνει μπαλαρίνα, όμως η μοίρα ανέτρεψε όλα τα όνειρά της με τρόπο τραγικό.  Η Εριφύλη υποφέρει από αϋπνίες, γουστάρει τη γαλλική κουλτούρα, γουστάρει να τραγουδάει, να ξεδίνει στην πυγμαχία, να βλέπει τα αστέρια με το τηλεσκόπιό της. 
Ο Ορέστης κουβαλάει τα δικά του βάρη, από τα οποία βρίσκει διέξοδο στα φιλαράκια, στο μουσικό γκρουπάκι που έχει φτιάξει μαζί τους και στα όνειρα που μοιράζεται με την Εριφύλη. 
Ο Χρήστος είναι μέλος των Υοlo. Παίζει ντραμς παλεύοντας να ξεχάσει την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει την οικογένειά του, αλλά και να αποδείξει στην Αλεξάνδρα ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα «πράσινο μαλλί» και ότι τη θέλει ακριβώς όπως είναι. 
Δε σταματάνε να κάνουν όνειρα και μπαίνουν στη μάχη κάθε φορά που η ζωή τούς προκαλεί με ό,τι πολεμοφόδια τους βρίσκονται… ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΗΤΟΥΣ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥΣ, γιατί ξέρουν πως ζεις μονάχα μια φορά, κι ας έλεγε άλλα ο Τζέιμς Μποντ στην ταινία του!

Ένα σπίτι χωρίς καθρέφτες

Συγγραφέας: MartenSanden

Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη

Εκδόσεις: Παπαδόπουλος

Η Τομασίνζει με τον πατέρα της, τον θείο, τη θεία και τα ξαδέρφια της σε ένα μεγάλο, σκοτεινό σπίτι χωρίς πολλά έπιπλα και καθόλου καθρέφτες, στο οποίο βρίσκεται ξαπλωμένη και ανήμπορη εδώ και καιρό η ηλικιωμένη θεία της. Ο μπαμπάς της, βυθισμένος στο πένθος από τον χαμό του μικρού του γιού, έχει αφιερωθεί στη φροντίδα της θείας, μη δίνοντας σημασία στα σχέδια του αδερφού και της αδερφής του, που σκοπεύουν να μοσχοπουλήσουν το σπίτι μόλις εκείνη πεθάνει. Η Τομασίν, η Σίνγκε, η Βίλμα και ο Ερλαντ περνούν τις ώρες τους παίζοντας κρυφτό μέσα στο σπίτι, ώσπου μια μέρα η μικρή Σίνγκε θα ανακαλύψει ένα περίεργο δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες, μέσα στο οποίο ζει ένα μικρό κορίτσι. Το δωμάτιο αυτό και το κορίτσι, η Χέτι, θα αλλάξουν τις ζωές των παιδιών και των γονιών τους.

ΟΙ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Συγγραφέας: Ντανιέλα Παλούμπο

Εκδόσεις: Κέδρος

Πώς είναι ξαφνικά να σου απαγορεύουν να πηγαίνεις σχολείο, να συναντάς τους φίλους σου, να μπαίνεις στο τραμ ή να κάνεις ποδήλατο στο πάρκο;

Πώς είναι να αναγκάζεσαι να αφήσεις το σπίτι σου αιφνιδιαστικά, με μια βαλίτσα φτιαγμένη βιαστικά, για έναν προορισμό που δεν γνωρίζεις και με την υποψία πως δεν θα επιστρέψεις ποτέ;

Ο Κάρλο από την Ιταλία, που τρελαίνεται για τα τρένα και αποφασίζει να κρυφτεί σε ένα βαγόνι.

Η Χάννα από τη Γερμανία, που απ’ όταν πήραν από κοντά της τον αδερφό της τον Γιάκομπ περνάει τις νύχτες μετρώντας τα αστέρια.

Η Εμελίν από τη Γαλλία, που δεν θέλει να φοράει το κίτρινο αστέρι, κι ας είναι υποχρεωτικό για όλους τους Εβραίους.

Ο Νταβίντ από την Πολωνία, που το σκάει από το γκέτο της Βαρσοβίας κρατώντας σφιχτά το βιολί του.

Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου. Παιδιά που έζησαν σε διάφορα μέρη της Ευρώπης σε μια εποχή που ρατσιστικοί νόμοι επέβαλλαν παράλογα νέα ήθη και απαγόρευαν απλές καθημερινές πράξεις.

Οι υπόλοιποι απλώς ζούμε εδώ

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : Νες Πάτρικ
Μεταφραστής : Πέτσα Βασιλική

Τι γίνεται αν δεν είσαι ίντιπαιδί, από αυτά που αποκρούουν ζόμπι ή ό,τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η καινούρια φάση με τα γαλάζια φώτα και τους θανάτους; Τι γίνεται αν είσαι σαν τον Μάικυ; Ο οποίος το μόνο που θέλει είναι να αποφοιτήσει προτού κάποιος ανατινάξει το σχολείο. Πάλι. Κάποιες φορές πρέπει απλώς να βρεις με ποιον τρόπο ακόμα και μια συνηθισμένη ζωή μπορεί τελικά να είναι ασυνήθιστη.

Από τον δημοφιλή και βραβευμένο συγγραφέα του μυθιστορήματος "Το τέρας έρχεται", ένα τολμηρό, αστείο και διορατικό μυθιστόρημα για τις πολλές διαφορετικές εκδοχές του ξεχωριστού.

Βιβλία φαντασίας

Όταν ήρθαν για μένα (Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων, βιβλίο 2)

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : Παναγιωτάκης Γ.
Εικονογράφος : Δεληβοριά Μυρτώ

«Μελίνα, τι λόγια είναι αυτά; ?ε θα σώσουµε εµείς τον κόσµο!»

«Κάνεις λάθος, µαµά. Εµείς θα τον σώσουµε. Και εµείς!»



«Ε λοιπόν ένας καινούριος δήµιος είναι εκεί έξω. Εκµεταλλεύεται τις νέες τεχνολογίες. Σπέρνει ψέµατα και συκοφαντίες. Καλλιεργεί συνειδητά το µίσος, ώστε να θερίσει µε την ησυχία του ζωές. Ήδη οι πρόσφυγες έχουν µπει στο στόχαστρό του. Αλλά δε θα µείνει εκεί. Είναι αχόρταγος. Και έχει µυριάδες πιστούς. Κι εµείς, παιδιά µου, είµαστε τα ιδανικά θύµατα. Είµαστε τα αλλόκοτα πλάσµατα, που απειλούν –έτσι θα πουν– τις αξίες και τη συνοχή της κοινωνίας». Ο Μάρκο ένιωθε το πτερύγιό του να σαλεύει και να πονάει ελαφρά. Το γνώριζε αυτό το συναίσθηµα. Ήταν ο φόβος.

Η δεύτερη χρονιά στο Μυστικό Καταφύγιο προµηνύεται συναρπαστική. Η διεύθυνση του σχολείου έχει επιτρέψει τη χρήση του ίντερνετ και, φυσικά, τα περισσότερα παιδιά λιώνουν µπροστά στις οθόνες. Ο Μάρκο και η Μελίνα, πάλι, βιώνουν κάτι πρωτόγνωρο. Φαινοµενικά δεν ταιριάζουν καθόλου. Κι όµως, µια αλλόκοτη έλξη τούς φέρνει όλο και πιο κοντά.

Την ίδια ώρα, στον έξω κόσµο έχει ξυπνήσει ένας παλιός εφιάλτης. Μια οργάνωση, µε αρχηγό τον µυστηριώδη Πίτερ Κρούγκερ, σπέρνει µεθοδικά ψέµατα και µίσος. Προς το παρόν έχει βάλει στο στόχαστρό της πρόσφυγες και ξένους. Άραγε θα αρκεστεί σ’ αυτούς; Το σκοτάδι ολοένα και απλώνεται. Κάποιοι πρέπει να το σταµατήσουν.

Το τελευταίο αγρίμι

Συγγραφέας: Piers Torday

Μεταφραστής: Βάσια Τζανακάρη

Eκδόσεις: Μεταίχμιο

Σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πια ζώα, ο δωδεκάχρονος Κέστερ Τζέινς μερικές φορές νιώθει ότι ούτε κι αυτός υπάρχει: κλεισμένος σε ένα ίδρυμα για προβληματικά παιδιά, ακούει συνέχεια να του λένε ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Έτσι, όταν συναντά ένα σμήνος περιστέρια που μιλάνε και μια αυταρχική κατσαρίδα, ο Κέστερ νομίζει ότι τελικά έχει τρελαθεί λιγάκι. Όμως τα ζώα έχουν κάτι να πουν… Τα περιστέρια παίρνουν τον Κέστερ μαζί τους, σε έναν άγριο τόπο όπου έχουν επιβιώσει τα τελευταία πλάσματα της γης. Ένα σοφό ελάφι χρειάζεται τη βοήθειά του και μαζί πρέπει να ξεκινήσουν μια μεγάλη διαδρομή. Στον δρόμο θα συναντήσουν ένα υπερενθουσιώδες λυκάκι, μια κακομαθημένη γάτα καλλιστείων, έναν χορευταρά ποντικό και ένα αποφασισμένο κορίτσι που λέγεται Πόλυ. Τα ζώα σώζουν τον Κέστερ Τζέινς. Θα μπορέσει ο Κέστερ Τζέινς να σώσει τα ζώα;

Ο ΕΝΤΓΚΑΡ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑΜΜΕΝΟΥ ΦΟΡΕΜΑΤΟΣ

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΠΟΕ (ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

Συγγραφέας : Αγγελική Ράδου

Εκδόσεις: Polaris

Εκδικητικά φαντάσματα, στοιχειωμένα σπίτια, ανατριχιαστικά όνειρα: κανείς δεν τα έχει περιγράψει καλύτερα απ'τον "άρχοντα του μακάβριου", τον συγγραφέα Έντγκαρ Άλαν Πόε. 
Δύο αιώνες μετά την εποχή του, "Οι σκοτεινές ιστορίες του νεαρού Πόε"παρακολουθούν τον δωδεκάχρονο Έντγκαρ σε μια σειρά από τρομακτικά μυστήρια και περιπέτειες που μόνο εκείνος θα μπορούσε να έχει ζήσει.

"ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑΜΜΕΝΟΥ ΦΟΡΕΜΑΤΟΣ"
Λονδίνο 1821. Ο νεαρός Έντγκαρ φαίνεται να απολαμβάνει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της πόλης με τους φρικιαστικούς θρύλους που του εξάπτουν τη φαντασία. Ένα βράδυ, εμφανίζεται στο δωμάτιό του ένας απρόσμενος επισκέπτης και του ζητάει μια παράξενη χάρη. Ενώ ο Έντγκαρ ψάχνει τρόπο για να εκπληρώσει την επιθυμία του επισκέπτη, ένα μικρό κορίτσι δολοφονείται στο παζάρι. 
- Ποιος διέπραξε το αποτρόπαιο έγκλημα και γιατί; 
- Τι συμβαίνει στη Γειτονιά της Καταχνιάς και τι είδους δυνάμεις έχει ο Αφυπνιστής; 
- Πως θα βοηθήσει η μυστηριώδης Ελίφ και το κοράκι της με τις μαγικές δυνάμεις ώστε να αποκαλυφθεί το μυστικό του θαμμένου φορέματος; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Ο καλός στρατιώτης Σβέικ

Συγγραφέας: Γιαροσλάβ Χάσεκ

Εκδόσεις:  Μίνωας

Το μυθιστόρημα Ο καλός στρατιώτης Σβέικ θεωρείται ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών.
Kαλοσυνάτος, πρόσχαρος και αφελής, ο Σβέικ γίνεται ο πιο πιστός Τσέχος στρατιώτης του αυστριακού στρατού.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, καλείται να υπερασπιστεί την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.
Οι σπαρταριστές περιπέ­τειες του πιο πιστού Τσέχου στο στράτευμα, καθώς και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις όπου εμπλέκεται, μάταια, για να φτάσει στην πρώτη γραμμή του μετώπου, προκαλούν το γέλιο – ένα γέλιο που κρύβει τον αγώνα και τη λαχτάρα για την ελευθερία.

Έγκλημα και τιμωρία (Η ιστορία όπως τη διηγήθηκε ο Αβραάμ Γεοσούα)

Συγγραφέας : Ντοστογέφσκι Φιοντόρ
Μεταφραστής : Σιμπή Ιακώβ
Εικονογράφος : Bougaeva Sonja
Αφηγητής : Yehoshua Abraham

Πρόκειται για μια θλιβερή και μελαγχολική ιστορία, όμως στο τέλος της έχει και ελπίδα. Την έγραψε ένας ιδιοφυής Ρώσος συγγραφέας ονόματι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, και αφορά ένα τρομερό έγκλημα που διέπραξε ένας νέος και ταλαντούχος άνθρωπος. Στην αρχή ο νέος δικαιολόγησε το έγκλημά του και αρνήθηκε να το παραδεχτεί, σιγά σιγά όμως, και μετά από μεγάλες ψυχικές δοκιμασίες, κατάλαβε πόσο τρομερό ήταν το παράπτωμα στο οποίο υπέπεσε, και πριν ακόμα υπάρξουν ουσιώδεις ενδείξεις εναντίον του, παραδόθηκε στην αστυνομία για να τιμωρηθεί όπως του άξιζε.

ΚΟΜΙΚ - GRAPHIC NOVEL

Πρόσφυγες

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : ColferEoin,DonkinAndrew
Μεταφραστής : Γιαννακόπουλος Σπύρος
Εικονογράφος : RiganoGiovanni

 OΊμπο είναι μόνος του. Η αδερφή του έφυγε πριν από καιρό. Τώρα εξαφανίστηκε κι ο αδερφός του κι ο Ίμπο γνωρίζει πως το μόνο που του μένει είναι να επιχειρήσει το επικίνδυνο ταξίδι για την Ευρώπη.
Σε αυτό το επικό ταξίδι, ο Ίμπο διασχίζει την έρημο Σαχάρα για να βρεθεί στους επικίνδυνους δρόμους της Τρίπολης και, τελικά, έξω στην ανελέητη θάλασσα. Αλλά σε κάθε βήμα του διατηρεί την ελπίδα του για μια νέα ζωή.
Μια δυνατή και επίκαιρη ιστορία, ειπωμένη με χιούμορ και ευαισθησία.

Άννα Φράνκ, Η βιογραφία σε κόμικ

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : Γιάκομπσον Σιντ
Μεταφραστής : Ντεκάστρο Μαρίζα
Εικονογράφος : Κολόν Ερνί

Βρισκόµαστε στο 1918 και η Ευρώπη βγαίνει µε δυσκολία από τον εφιάλτη του Α΄ Παγκοσµίου πολέµου: µία σύγκρουση που σφραγίστηκε από τις µάχες των χαρακωµάτων, όπου πάνω από εννέα εκατοµµύρια στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και είκοσι εκατοµµύρια περίπου τραυµατίστηκαν. Ο Γερµανοεβραίος Όττο Φρανκείναι ανάµεσα στους λίγους τυχερούς που επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα τους. Μία Γερµανία βαριά τραυµατισµένη από τη φρίκη που έχει µόλις βιώσει, αφόρητα πιεσµένη από το βάρος των πολεµικών αποζηµιώσεων που πρέπει να πληρώσει. Hζωή όµως είναι φτιαγµένη για να συνεχίζεται κι ενώ η παγκόσµια πολιτική τάξη µπαίνει σε νέες βάσεις, όπως ορίστηκαν από τον πόλεµο, εκατοµµύρια άνθρωποι αρχίζουν πάλι να ζουν, προσπαθώντας, µέρα µε τη µέρα, να σβήσουν τις αναµνήσεις της βίας: το ίδιο κάνει και ο υπολοχαγός Φρανκ και η σύζυγός του Έντιθ, οι οποίοι το 1925 είναι ένα νεαρό ερωτευµένο ζευγάρι, που βλέπει την ευτυχία του να κορυφώνεται µε τη γέννηση δύο υπέροχων κοριτσιών.

 Μέσα στην ασφάλεια της οικογένειας Φρανκ, η γλυκιά, ήσυχη Μαργκό και η µικρότερη και πιο ζωηρή Άννα περνούν γαλήνια παιδικά χρόνια, παρόλο που τα τερτίπια της παγκόσµιας ιστορίας και οι συνέπειες της εθνικής πολιτικής δυσχεραίνουν κάθε µέρα όλο και περισσότερο τη ζωή όλων. Η Άννα είναι µια ανέµελη παιδούλα τριών χρόνων όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόµµα κερδίζει για τα καλά έδαφος στο γερµανικό κοινοβούλιο και τεσσάρων χρόνων µόλις όταν ο Αδόλφος Χίτλερ χρίζεται καγκελάριος. Ακόµη δεν µπορεί να διαβλέψει τον νέο εφιάλτη που θα ζήσει η ίδια και εκατοµµύρια άλλοι Εβραίοι: τον εφιάλτη µιας χαµένης ζωής, µιας αξιοπρέπειας που κοµµατιάζεται και ποδοπατείται, τον ατέλειωτο τρόµο εξαιτίας της ανθρώπινης αγριότητας, που η Άννα, έφηβη ήδη κι αναγκασµένη να κρύβεται από τους ναζιστές σε ένα µυστικό καταφύγιο, περιγράφει, µέρα µε τη µέρα, στο περίφηµο ηµερολόγιο που θα την κάνει αργότερα διάσηµη, όσο και ο Shoah, ένα εξαιρετικά δυνατό πρόσωπο-σύµβολο.

Το βιβλίο κλείνει µε τη µαρτυρία του µοναδικού επιζώντα, του πατέρα της Άννας, αναφορικά µε την ανακάλυψη και δηµοσίευση του ηµερολογίου.

Στάργκερλ, Τζέρυ Σπινέλλι

January 14, 2018, 11:47 am

≫ Next: Δε γίνεται να κρατήσουμε για πάντα την αναπνοή μας..- "Βερολίνο Αντίο"

≪ Previous: 14 βιβλία για να διαβάσεις τα Χριστούγεννα!

$

0

0

Κρύο αρκετό σήμερα στην Κω, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Στις 4 το απόγευμα μαζευτήκαμε στο χώρο του 1^ουΔημοτικού Σχολείου Κω για την πρώτη συνάντηση της χρονιάς. Το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν το βιβλίο του Σταργκερλ του Τζέρυ Σπινέλλι. Εκτός , όμως, από τη συζήτηση είχαμε να κόψουμε και την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας.

Ξεκινήσαμε με τη συζήτηση για το βιβλίο, που άρεσε σχεδόν σε όλους! Η Καλλιόπη Δ. διάβασε το βιβλίο μεν, αλλά δεν της άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής. Το βρήκε αρκετά βαρετό στην αρχή και το διάβασε μέχρι τέλους , ως τυπική αναγνώστρια. Η Σελίν δήλωσε ότι έγινε το αγαπημένο της βιβλίο. Η πλοκή, η υπόθεση, η κινηματογραφική ματιά την ώθησαν στον να το διαβάσει μονορούφι! Και η Αναστασία συμφώνησε με την Σελίν – έγινε το δεύτερο αγαπημένο της βιβλίο, μας είπε! Η Αντωνία το βρήκε λίγο βαρετό , ενώ αντίθετα η Μαρία ενθουσιάστηκε. Ήταν από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασε στη λέσχη. Της κίνησε το ενδιαφέρον η υπόθεση του βιβλίου και δεν την απογοήτευσε η εξέλιξη του.

Ο Χρήστος Παπασωτήρης βρήκε σπαστικό τον Λίο, τον πρωταγωνιστή και φίλο της Σταργκερλ, αλλά του άρεσε όλο το βιβλίο. Ο Φίλιππος επισήμανε συγκεκριμένες σκηνές του βιβλίου που του εντυπώθηκαν και μας διάβασε συγκεκριμένα αποσπάσματα. Η Αλεξάνδρα αναφέρθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου που είναι πολύ ιδιαίτερο –το ανθρωπάκι που ξεχωρίζει από τα άλλα με το χρώμα του- αλλά και στο ότι αυτό που την τράβηξε πολύ στην ιστορία ήταν η ιδιαιτερότητα του κοριτσιού. Ωστόσο, θα ήθελε να είχε περιορισμένη αφήγηση και να είχε δοθεί μεγαλύτερη έκταση στο διάλογο των ηρώων. Και στη Ντανιέλα άρεσε το βιβλίο και της θύμισε το στυλ των ταινιών που παρακολουθεί, ενώ η Στέλλα είπε ότι αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν η προσπάθεια του Λίο να αλλάξει την Σταργκερλ. Η Καλλιόπη - πιο ενθουσιώδης από όλους!- λάτρεψε το βιβλίο που της προκάλεσε μια πληθώρα συναισθημάτων. Ο Λίο ήταν πολύ ρεαλιστικό πρόσωπο, η Σταργκερλ δυναμική , αλλά το τέλος του βιβλίου καταθλιπτικό. Ιδιαίτερη βρήκε την προσωπικότητα του Άρτσι, του καθηγητή Παλαιοντολογίας, ενώ την εντυπωσίασε η αγάπη που έδειχνε η Σταργκερλ στους συνανθρώπους τους.

      

Καλό φάνηκε το βιβλίο στην Αγγελική και πολύ ικανοποιητικό το τέλος του. Ο Λίο ήταν πολύ εκνευριστικός , αφού ήθελε να αλλάξει την Σταργκερλ , όταν διαπίστωσε πόσο διαφορετικοί ήταν μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να αποδεχτεί το πόσο ιδιαίτερη ήταν. Και αυτή ξεχώρισε την φυσιογνωμία του Άρτσι και της άρεσαν πολύ τα ανώνυμα δωράκια της Σταργκερλ! Ο Χρήστος Παπαχρήστος αναφέρθηκε στην παρουσία της Σταργκερλ στην  εκπομπή του Λίο και αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν ότι το βιβλίο άρχισε και τελείωσε με το περιστατικό με τη γραβάτα. Στο Σωτήρη έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο σύγχρονη ήταν η ιστορία του βιβλίου, πράγμα που το έκανε πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελε να ήταν διαφορετική η εξέλιξη στο διαγωνισμό ρητορικής – να είχε χάσει η Στάργκερλ. Στο Διονύση άρεσε το ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα αμερικανικό σχολείο- βρήκε ενδιαφέρουσα την παρουσίαση του- ενώ ξεχώρισε τις σκηνές που εκτυλίσσονταν στην έρημο. Επιπλέον, του άρεσε η σχέση ανάμεσα στους δυο φίλους, τον Λίο και τον Κέβιν, που , αν και διαφορετικοί , ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους. Τέλος, ο Δημήτρης μας είπε ότι αυτό που έκανε ενδιαφέρον το βιβλίο ήταν το θέμα του, δηλ. η αναφορά στη διαφορετικότητα. Τα μηνύματα του βιβλίου περνούσαν χωρίς διδακτισμό, ενώ αρκετές σκηνές ήταν σουρεαλιστικές. Η Σταργκερλ ήταν ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας.

           Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το θέμα της διαφορετικότητας. Οι ξεχωριστοί άνθρωποι δε γίνονται πάντα αποδεκτοί. Οι κοινωνικές συμβάσεις τους  αναγκάζουν να περιορίζουν τον αυθορμητισμό τους και να ελέγχουν τις αντιδράσεις τους. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε τη ζωή μας και να δεχτούμε στη ζωή  μας ένα τόσο διαφορετικό άτομο, όπως ήταν η Σταργκερλ, που δρούσε με αθωότητα, απόλυτη ειλικρίνεια και αντισυμβατικότητα. Παράλληλα, συζητήσαμε το ότι εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να αλλάζουμε τους φίλους και τους συντρόφους μας, να τους προσαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα. Τελικός βαθμός του βιβλίου 9!

Και μετά τη συζήτηση κόψαμε την πίτα μας! Τυχερή ήταν η Στέλλα και το δώρο της λέσχης ήταν ένα πρωτότυπο γκάτζετ - ένας σελιδοδείκτης ανθρωπάκι με φως για νυχτερινές αναγνώσεις!

Το επόμενο βιβλίο μας είναι «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια» του Γκάαρντερ Γιοστέιν.

Δε γίνεται να κρατήσουμε για πάντα την αναπνοή μας..- "Βερολίνο Αντίο"

January 17, 2018, 11:23 am

≫ Next: Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου (Freedom Writers)

≪ Previous: Στάργκερλ, Τζέρυ Σπινέλλι

$

0

0

Από την αρχή αυτή η ταινία μου κίνησε το ενδιαφέρον . Θεωρείται μια ταινία που αφορά την εφηβική ηλικία, όμως περιλάμβανε στοιχεία που αφορούν μια μεγαλύτερη ηλικία, πέρα από τα 14 χρόνια –που ήταν η ηλικία των δύο αγοριών. Στοιχεία όπως ο αλκοολισμός, η απάτη μέσα στο γάμο ή η ψυχική και σωματική βία.

Παρόλο που δεν έχω ζήσει μια ζωή σαν των δύο αγοριών για να ξέρω πως είναι,  κατανοώ πως δεν έχουν μια οικογένεια σαν τα άλλα παιδιά.

Με αυτόν τον τρόπο η ταινία υπενθυμίζει στους θεατές πως καθένα παιδί ή άνθρωπος μπορεί αν αντιμετωπίζει αρκετά σοβαρά προβλήματα, παρόλη την καλή της εμφάνιση στο σχολείο ή την κοινωνία. Ο δεκατετράχρονος Μάικ δεν κρατά αρνητική στάση προς την αλκοολική του μητέρα , αφού κατά τη διάρκεια της ταινίας ούτε αντιμίλησε ούτε συγκρούστηκε μαζί της.

Μια συγκεκριμένη σκηνή που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν - μετά τη στιγμή που έκλαψε ο Μάικ (σκηνή που αμφισβητεί και το στερεότυπο ότι τα αγόρια δεν κλαίνε) – κατάλαβε πως η μητέρα του έλειπε από το σπίτι, οπότε πήγε στο ακριβές σημείο στο οποίο ήξερε ότι θα βρει τη μητέρα του και την έφερε στο σπίτι με το ποδήλατο. Στη συνέχεια εκείνη είπε «Αύριο πηγαίνω στο κέντρο ομορφιάς», πράγμα που με εντυπωσίασε διότι μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση δεν προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι θα πήγαινε στο κέντρο αποτοξίνωσης.

Μετά τη γνωριμία των δύο αγοριών, χάρηκα ιδιαίτερα τη σκηνή που ο Τσικ κάνει κύκλους έξω από το σπίτι της Τατιάνας-για επίδειξη.

Όμως μετά από αυτή την σκηνή τα δυο αγόρια ήταν πια σίγουρα έτοιμοι για τη νέα τους περιπέτεια. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Τσικ ρωτά αρκετές φορές τον Μαικ ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΓΚΈΙ. Αυτή η ερώτηση υπενθυμίζει στους θεατές ότι ο ίδιος ο Τσικ είναι ομοφυλόφιλος και η ερώτηση επαναλαμβάνεται τόσες φορές από διαφορετικά πρόσωπα , πράγμα που δίνει στο κοινό την ευκαιρία να αποφασίσει αν θα τον αποδεχτεί ή όχι.

Η ταινία αυτή άγγιξε πολλά και διαφορετικά θέματα , πράγμα που την κάνει τόσο σπουδαία. Οι χαρακτήρες, η υπόθεση , η γλώσσα, ήταν οι κύριοι λόγοι για τους οποίους απόλαυσα την ταινία.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Kατά την γνώμη μου η ταινία "Βερολίνο αντίο"ήταν πολύ ωραία ταινία...Η περιπέτεια των δυο αγοριών ήταν αρκετά διασκεδαστική....Βέβαια υπήρχαν και σκηνές τις οποίες βλέπουμε και στην καθημερινή μας ζωή...Βλέπουμε παιδιά να κακοποιούνται από τους γονείς του, όπως κακοποιήθηκε ο Μάικ από τον πατέρα του στο τέλος της ταινίας. Επίσης εμένα αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι η μητέρα του Μαικ -αν και αλκοολική- ασχολούνταν περισσότερο με τον γιο της και έκανε περισσότερα πράγματα μαζί του...Ο καινούργιος φίλος του Μαικ δεν ήταν συνηθισμένο παιδί.Διότι τον βλέπαμε στην αρχή της ταινίας με ένα μπουκάλι αλκοόλ και να είναι αρκετά απότομος και εσωστρεφής με όλους, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε ένας καλός φίλος.

Ιρένα Μπάλλα, Γ4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε την Κυριακή με τίτλο «Βερολίνο αντίο» μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί έδειχνε τις δυσκολίες που περνούσε ο νεαρός Μάικ, αφού η μητέρα του ήταν αλκοολική και την μάζευε από τον δρόμο πολλές φορές. Επίσης, μου άρεσε που στο τέλος της ταινίας οι τρεις φίλοι έδωσαν όρκο ότι θα συναντηθούν μετά από 50 χρόνια στο ίδιο μέρος και δε θα ξεχάσουν ο ένας τον άλλο.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ , διότι αυτά τα δυο παιδιά που στην αρχή ο ένας δε γνωρίζει τον άλλο, περνάνε ένα αξέχαστο καλοκαίρι με απίθανες εμπειρίες.

Ταξιάρχης Ρουμελιώτης, Γ4

Η ταινία "Βερολίνο αντίο"είναι μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δει! Καταρχάς μεταφέρει μηνύματα στα παιδιά τα οποία δεν θα παίρναμε από άλλες ταινίες. Ένα από αυτά είναι η σχέση των γονιών με τα παιδιά τους , αφού ο ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ορφανός και ο άλλος είχε αδιάφορους γονείς. Όμως,  παρα τα ωραία της η ταινία ήταν κάπως, κατά τη γνώμη ,έξω από τα όρια του φυσιολογικου, π.χ. η αστυνομία δεν μπορούσε να τους πιάσει. Αλλά κατά τα άλλα η ταινία ήταν εκπληκτική και θα μπορούσα να την ξανά δω άνετα και δεύτερη και τρίτη φορά!!

Δήμητρα Παππά, Γ4

Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου (Freedom Writers)

January 25, 2018, 1:01 am

≫ Next: "...Να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα" ( Όταν η Πηνελόπη Δέλτα συνάντησε την Στέλλα Βιολαντή)

≪ Previous: Δε γίνεται να κρατήσουμε για πάντα την αναπνοή μας..- "Βερολίνο Αντίο"

$

0

0

Η ταινία πιστεύω ότι κίνησε το ενδιαφέρον στα περισσότερα παιδιά που ήταν στην αίθουσα , διότι δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι μια αληθινή ιστορία, που μας δείχνει πώς αν υπάρχει θέληση μπορείς να καταφέρεις κάτι που σου φαίνεται αδύνατο και να αλλάξεις τον κόσμο με αυτό. Ο χαρακτήρας της δασκάλας μου θύμισε μια καθηγήτρια μου.

Αναστασία Παρβαντώνη, Γ4

Μέσω της συμμετοχής μας στην Κινηματογραφική Λέσχη είχαμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία FreedomWriters. Μια ωραία ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία που έκανε πολλά παιδιά να λυγίσουν και ίσως να αλλάξουν τις σκέψεις τους και τα στερεότυπα που έχουν στο μυαλό τους.

Όλα αυτά χάρη στην καθηγήτρια Έριν Γκρούελ, που διορίστηκε σε μια τάξη με παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος , με διαφορετικές κουλτούρες και βιώματα. Σε ένα σχολείο που η ρατσιστική αντιμετώπιση και η βία αποτελούν καθημερινότητα, σε ένα σχολείο που το εκπαιδευτικό σύστημα αδιαφορεί παντελώς γι αυτά.

Εκείνη όμως βλέποντας στα μάτια των μαθητών της τη θέληση για μάθηση αλλά και τη θέληση να αλλάξουν τη ζωή τους και να απαλλαγούν από τις συμμορίες , τα όπλα, και τη βία που καθημερινά αντιμετωπίζουν, εφάρμοσε ένα νέο σύστημα προκειμένου να μετατρέψει την τάξη σε μια οικογένεια, με κατανόηση και αλληλοσεβασμό. Οι έφηβοι αυτοί λοιπόν ανακάλυψαν και ξαναέχτισαν από την αρχή τις δικές τους κατεστραμμένες ζωές.

Δυστυχώς όμως η Έριν αν και βελτίωσε τις ζωές των εφήβων μαθητών της , κατέστρεψε τη δική της προσωπική ζωή.

Ειρήνη Κώστογλου, Γ2


Πιστεύω ότι η ταινία που παρακολουθήσαμε , το Freedom Writers , είναι μια πολύ ωραία ταινία και αξίζει να τη δει κανείς. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αφηγείται την ιστορία μιας καθηγήτριας που αναλαμβάνει να διδάξει σε ένα σχολείο,  όπου τα περιστατικά βίας και η ρατσιστική αντιμετώπιση των αλλόφυλων είναι καθημερινή. Εκείνη, όμως, αποφασίζει να προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση αυτή μέσα από τα μαθήματα της, κάνοντας τους μαθητές της να καταλάβουν πώς η αλλαγή της ιστορίας τους είναι εφικτή, αρκεί πρώτα να το πιστέψουν οι ίδιοι.
Γιασεμή Κ. , Γ2

"...Να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα" ( Όταν η Πηνελόπη Δέλτα συνάντησε την Στέλλα Βιολαντή)

January 26, 2018, 11:17 am

≫ Next: Όσο μπορείς....

≪ Previous: Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου (Freedom Writers)

$

0

0

Με το Γ4 ,αφού μελετήσαμε το απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο, διαβάσαμε και άλλα αποσπάσματα από έργα που αφορούσαν τη θέση των γυναικών το 19ο αιώνα. Στη συνέχεια στους μαθητές ανατέθηκε ως εργασία να υποθέσουν ότι συναντιούνται (με κάποιο τρόπο!) δύο από τις γυναίκες των κειμένων αυτών και συζητούν μιλώντας για τα βάσανα της ζωής τους. Ακολουθεί μια από τις εργασίες των παιδιών.

Ένα χειμωνιάτικο πρωί που η βροχή μόλις είχε σταματήσει, συναντήθηκαν. Η Στέλλα Βιολαντή και η Πηνελόπη Δέλτα, βέβαια με διαταγή του πατέρα τους, βγήκαν έξω. Καθώς περπατούσαν, χαμένες στις σκέψεις τους και χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, συγκρούστηκαν, και ακολούθησε, ο εξής μοναδικός διάλογος:

Πηνελόπη: Ωχ! Συγγνώμη , είστε καλά;

Στέλλα: Καλά είμαι, μην ανησυχείς. Απλά θα σε συμβούλευα να πρόσεχες λίγο περισσότερο , διότι θα μπορούσαμε να είχαμε χτυπήσει πιο άσχημα.

Πηνελόπη:Χίλια συγγνώμη και πάλι, απλά ξέρετε... Έτσι όπως μου συμπεριφέρονται στο σπίτι, έχω θολώσει εντελώς. 

Στέλλα: Σας κατανοώ πλήρως. Μας φέρονται σαν να μην είμαστε ανθρώπινα όντα.

Πηνελόπη: Μας υποβαθμίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μακάρι να μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε, να αντιδράσουμε, και να μην μπορέσουν να μας ξανασυμπεριφερθούν με τέτοιον τρόπο.

Στέλλα: Με συγχωρείτε...Τι εννοείτε μακάρι;

Πηνελόπη: Το εύχομαι. Λόγω της απελπιστικής αδυναμίας που μας διακατέχει δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.

Στέλλα: Με συγχωρείς και πάλι, αν μου επιτρέπεται ο ενικός. Δεν θέλω να ξανακούσω κάτι παρόμοιο. Νομίζεις, ότι όλες οι γυναίκες ενωμένες, δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Δεν μπορούν να πουν το όχι;

Πηνελόπη: Γιατί εσύ το έχεις δοκιμάσει ποτέ;

Στέλλα: Μα φυσικά, ο αγαπημένος μου , Χρήστος Ζαμανός, ήταν σε μία πολύ κατώτερη οικονομική κατάσταση από εμένα, και, ως ήταν φυσικό, ο πατέρας μου, δεν μου επέτρεψε να έχω τις όποιες συναναστροφές μαζί του. Και...

Πηνελόπη: Συγγνώμη που διακόπτω, είπες όχι;

Στέλλα: Έμμεσα, ναι, είπα. Ήρθε η μητέρα μου και με παρακάλεσε να μην τον ξαναδώ, εντολή λέει του πατέρα μου, γιατί αλλιώς θα με τιμωρούσε. Αλλά εάν αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, καμία τιμωρία δεν μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη.

Πηνελόπη: Και, του είπες όχι; Δεν οργίστηκε, δεν σε χτύπησε;

Στέλλα: Ε, ναι , πρώτη φορά θα'ναι; Αλλά το σημαντικό είναι , ότι είμαι αποφασισμένη να κάνω ότι θέλω. Το κατάλαβες, ό,τι θέλω! Για αυτό και τώρα  το έσκασα από το σπίτι μου. Έτσι απλά. Και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω. Δεν έχω καμία διαθεση να ξαναδώ τον πατέρα μου.

Πηνελόπη:Μα καλά, συλλογίζεσαι αυτά που λες? Γίνε λίγο πιο ρεαλιστική. Είμαστε ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Δεν έχουμε ελευθερίες, ούτε δικαιώματα, μονάχα υποχρεώσεις. 

Στέλλα: Δηλαδή προτιμάς να ζεις αιώνες σκλαβωμένη, παρά να ζήσεις μια ώρα, έστω δέκα λεπτά , ελεύθερη;  Το πολύ, πολύ να ... σε χτυπήσουν. Εδώ σε χτυπούν για κανέναν λόγο. Επειδή έτσι τους καπνίζει.

Πηνελόπη: Δηλαδή εσύ το έκανες, και νιώθεις καλύτερα;

Στέλλα: Μα, φυσικά. Όταν ζεις μια υποβαθμισμένη ζωή, γεμάτη βάσανα δεν μπορείς, παρά να έχεις χαμηλότερες προσδοκίες. Προτιμώ να δω τον Χρήστο για δύο μέρες, παρά ποτέ ξανά. Δεν με ενδιαφέρει η τιμωρία. Πες , ότι εκπλήρωσα έναν από τους στόχους της ζωής μου, επιτελώντας έναν αληθινό άθλο!

Πηνελόπη: Είναι κομμάτι καλύτερο, έχεις δίκιο. 

Στέλλα: Να σου πω κάτι;  Εγώ νιώθω καλύτερα. Νιώθω ότι είναι και πιο δίκαιο. Εκεί που σε χτυπούσαν για το τίποτα, τώρα θα έχουνε και λόγο. (γελάει)

Πηνελόπη: Μήπως το έχεις πάρει πολύ ανώριμα το θέμα;  Είναι δυνατόν, να γελάς με τα βάσανά μας;

Στέλλα: Θα στα κάνω λιανά, μπας και τα καταλάβεις. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να εκτιμάμε. Χωρίς γέλιο, δεν υπάρχει ζωή. Επειδή όμως η ζωή είναι μικρή, πρέπει να είναι ποιοτική, για να την ευχαριστηθείς. Για αυτό, πρέπει να απελευθερωθούμε, έστω και για λίγο. Πρέπει να αποκτήσουμε, ερευνητική διάθεση, να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα. Δεν μπορεί , να μείνουμε, έτσι αδρανείς. 

Πηνελόπη: Πραγματικά, νιώθω ότι είσαι πολύ σπουδαία γυναίκα. Θα ήθελα πολύ να σου μοιάσω. Η συνάντηση αυτή , να το ξέρεις, θα παίξει καθοριστικό ρόλο, στην συνέχεια της ζωής μου. Χάρηκα πολύ, κυρά. 

Στέλλα: Παρομοίως. Εύχομαι να κρατήσεις όλα αυτά μυστικά, διότι κινδυνεύουμε και οι δύο. Ελπίζω να σε ξαναδώ, διότι ποτέ... Δεν ξέρεις τι συμβαίνει, να προσέχεις πολύ, τα λέμε!

Οι δύο γυναίκες έδωσαν τα χέρια τους. Έτσι έκλεισε και αυτός , ο μοναδικός διάλογος. Έφυγαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μία με ένα βλέμμα ικανοποίησης, που συνέβαλε στην βελτίωση της συνείδησης της άλλης. Η άλλη πάλι, ένιωθε πολύ κερδισμένη, από αυτόν τον διάλογο. Σκεφτόταν , ωστόσο και ξανασκεφτόταν, άξιζε να το ρισκάρει, ή θα της στοίχιζε την ζωή της;

Γιώργος Περής

Όσο μπορείς....

January 27, 2018, 9:51 am

≫ Next: Οι γάτες των φορτηγών- Ναυτικά ημερολόγια

≪ Previous: "...Να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα" ( Όταν η Πηνελόπη Δέλτα συνάντησε την Στέλλα Βιολαντή)

$

0

0

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Όταν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου,

αυτό που θες

αξίζει να προσπαθήσεις να την αλλάξεις.

Όσο μπορείς, γέλα,

Όσο μπορείς, τρέχα,

Όσο μπορείς κάνε αυτό που θες.

Μην την σπαταλάς κάνοντας ό,τι θέλουν οι άλλοι.

Κάνε όσο πιο πολλά ταξίδια μπορείς.

Αγάπησε όσο μπορείς.

Διασκέδασε όσο μπορείς.

Μην αφήσεις τη ζωή σου να φύγει,

χωρίς να κάνεις αυτό που θες.

Αλέξης Μυρτάι, Γ4

Κάθε άνθρωπος κάνει ό,τι θέλει

Τουλάχιστον όσο μπορείς

μην ζεις στη μιζέρια,

αλλά στην ελπίδα.

Να μην τα παρατάς,

αλλά να συνεχίζεις να προσπαθείς.

Άλλος άνθρωπος δε θα έπρεπε να σε χρησιμοποιεί,

αλλά να σε παρηγορεί.

Γι αυτό όσο μπορείς ,

μίλα για τον εαυτό σου.

Τουλάχιστον όσο μπορείς.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Προσπάθησε όσο μπορείς, να φτιάξεις ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα, ευτχία και χαρά, για εσένα και για τους υπόλοιπους γύρω σου. Όσο μπορείς βόηθα τις νέες γενιές, να μεγαλώσουν ευτυχισμένοι , ώστε μια μέρα να πάρουν εκείνοι τη θέση σου στον κόσμο. Και εφόσον θα τους έχεις πει όσες περισσότερες ιστορίες με λάθη μπορείς , δε θα ξανακάνουν τα ίδια λάθη με εσένα. Προσπάθησε να φτιάξεις όσο μπορείς έναν κόσμο γεμάτο φαντασία και εκπλήξεις , έτσι ώστε να ζουν όλοι όσο πιο ωραία μπορούν την κάθε μέρα. Όμως η προσπάθεια σου δεν πρέπει να σταματά εκεί. Προσπάθησε τέλος, όσο μπορείς, να ζήσεις την κάθε μέρα όπως τη θες και όχι όπως τη θέλει κάποιος άλλος, που θέλει το κακό σου. Φτιάξε το μέλλον σου! Φτιάξε τη ζωή σου! Όσο μπορείς…..

Δήμητρα Παππά, Γ4

---

Οι γάτες των φορτηγών- Ναυτικά ημερολόγια

February 4, 2018, 11:30 am

≫ Next: The fundamentals of caring

≪ Previous: Όσο μπορείς....

$

0

0

Πλέουμε γύρω στα 25 μίλια ανοιχτά της Σαγκάης. Εδώ και ώρες η τρικυμία είναι δυσβάσταχτη και ο ουρανός μουντός και μελαγχολικός. Νιώθεις πως ανά πάσα στιγμή οι λαμαρίνες θα ανοίξουν στα δύο και τα βίαια κύματα θα μπουν μέσα στο καράβι, καταπίνοντας τα πάντα. Μόνο μερικές μέρες στη μέση του ωκεανού παίρνει να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο ασήμαντος είναι μπροστά στη δύναμη της φύσης. Οι συνθήκες αυτές λοιπόν δεν βοηθούν καθόλου, έχοντας μόλις αποχωριστεί την Ευγενία, τη γάτα του πλοίου.  

Όσο καιρό θυμάμαι να ταξιδεύω με το συγκεκριμένο καράβι , η Ευγενία δεν έλειψε ποτέ. Όλοι οι ναύτες είχαν γίνει στενοί φίλοι με εκείνη και ο αποχωρισμός της ήταν πολύ δύσκολος. Η καημένη είχε αρρωστήσει πριν μερικές μέρες . Η συμπεριφορά της ήταν εντελώς ασυνήθιστη και σήμερα το πρωί αποφασίσαμε πώς έπρεπε να γίνει.

Όλοι τη χαϊδέψαμε και την κοιτάξαμε καλά στα μάτια, ενώ έπεφτε η βροχή και έσκαγαν τα κύματα στην πλώρη. Εγώ την χάιδεψα τελευταίος και με βαριά καρδιά την έδωσα στον Φράνκ , έναν Αυστραλό , πρώην φυλακισμένο, συνάδελφο μου. Εκείνος δε δίστασε να την πετάξει και μάλιστα κατάφερε να διατηρήσει αυτό το ψυχρό και ουδέτερο βλέμμα. Οι περισσότεροι γύρισαν στα πόστα τους έπειτα από αυτό το γεγονός, ενώ εγώ παρέμεινα να κοιτάζω τα κύματα.

 Τα λεπτά που περνάνε φαντάζουν σαν αιώνες και κανένας δεν είχε το κουράγιο ούτε να μιλήσει, ούτε να φάει , πόσο μάλλον να δουλέψει. Σκέφτηκα να καταγράψω αυτό το συμβάν μιας και είναι το μόνο πράγμα που περνά από το μυαλό μου, αν και δε με κάνει να νιώθω καλύτερα…..

Διονύσης Καραβίτης, Β2

Μια ακόμη δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος της . Πότε επιτέλους θα φτάσουμε σε λιμάνι; Έχουμε όλοι κουραστεί, η ζωή μας μοιράζεται από την πλώρη στην πρύμνη και είναι τόσο συχνές οι φουρτούνες! Και σα να μην έφταναν αυτά, σήμερα χάσαμε και τη μόνη μας παρηγοριά. Η γάτα του πλοίου μας αρρώστησε και ο θάνατος της ήταν αναπόφευκτος. Μου ζήτησαν να βοηθήσω. Δε μπόρεσα. Γι αυτό και θαύμασα το ναύτη που βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Όλοι όμως νιώσαμε απέραντη θλίψη . Και το ταξίδι μας αργεί ακόμη να τελειώσει….

Καλλιόπη Δρόσου, Β2

Άλλη μια μέρα στη μέση του πουθενά. Έχω κουραστεί, βαρεθεί μέσα στις λαμαρίνες. Φοβάμαι για μένα, ανησυχώ για την οικογένεια μου και φυσικά με βασανίζει η φανταστική παρουσία της Σμαράγδας…

Δεν είναι πολύς καιρός που τρελάθηκε. Περίπου είκοσι πέντε μέρες πέρασαν, αφότου παρατηρήσαμε τις παράξενες κινήσεις της. Μετά από δυο μέρες, όλο το πλήρωμα αποφάσισε  να καλέσει το Νίκο τον μονόφθαλμο, να ρίξει τη γάτα στη θάλασσα. Ο Νίκος είχε μάθει από ένα γράμμα ότι είχε ΄χασει το μοναχογιό του. Ήταν κρίμα να πούμε στο Βαγγέλη να κάνει κάτι τέτοιο αφού ήταν καινούριος εδώ. Για το Νικόλα μας θα ήταν λιγότερο επίπονο.

Δεν είχε κανένα θέμα. Είπε ακριβώς: «Η ζωή μου καταστράφηκε ήδη, οπότε δεν έχω πρόβλημα. Πού είναι η Σμαράγδα;» ρώτησε και του τη φέραμε. Την κοίταξε στα μάτια και χωρίς καμιά έκφραση στο πρόσωπο του , την πέταξε στη θάλασσα. Από όλων τα μάτια τρέξανε δάκρια. Ακόμα και από του Νίκου… Ναι. Αυτού με το τατουάζ στο μπράτσο, με το σκουλαρίκι. Αυτού που μόλις είχε πετάξει μια γάτα στη θάλασσα.  Κάποιοι τον κοιτούσαν έτσι απλά, κάποιοι χασκογελούσαν. Εγώ αντίθετα πήγα και κάθισα κοντά του και του έπιασα την κουβέντα., προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Από κείνη τη μέρα βλέπω στα όνειρα μου τη Σμαράγδα. Ακόμα τη νιώθω δίπλα μου. Την ακούω που και που. Αλλά μόνο εγώ……..

Αναστασία Ζήβα, Β2

The fundamentals of caring

February 7, 2018, 5:11 am

≫ Next: "Όποιος δε ζει τώρα,δε ζει ποτέ" (Το κορίτσι με τα πορτοκάλια)

≪ Previous: Οι γάτες των φορτηγών- Ναυτικά ημερολόγια

$

0

0

Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ.Η αλήθεια είναι πως με έκανε να βουρκώσω κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και δεν πρέπει να ντρέπεται γι’ αυτό που είναι. Αυτό έκανε το παιδάκι δε ντρεπόταν για το πρόβλημα του και προσπαθούσε να κάνει τους γύρω του να μη νιώθουν άβολα χρησιμοποιώντας το ξεχωριστό χιούμορ. Ακόμη το κορίτσι πλησιάζει το αγόρι και αρχίζει να αισθάνεται πράγματα για εκείνον και δεν είναι σαν κάτι άλλες κοπέλες που θα τον λυπόντουσαν  και θα τον κορόιδευαν. Εκείνη ήταν ξεχωριστή.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε μου άρεσε πάρα πολύ και τη βρήκα πολύ συγκινητική. Ο Τρέβορ, που έπασχε από μια σπάνια ασθένεια και ήταν αναγκασμένος να ζει σε αναπηρικό καροτσάκι , είχε αποδεχτεί την ασθένεια  που είχε κάτι που μου έδειξε πως ο,τι και να μας συμβαίνει πρέπει να παραμένουμε ψύχραιμοι και να το αποδεχόμαστε για να το αντιμετωπίσουμε. Ο Τρέβορ δεν έβγαινε καθόλου από το σπίτι εκτός από κάθε Πέμπτη, που πήγαινε στο παρκάκι. Ζούσε δηλαδή μια ρουτίνα.  Ο φροντιστής του, ωστόσο, του έδωσε την ευκαιρία να βγει έξω και να δει τον κόσμο-  κάτι που τον έκανε ευτυχισμένο. Η μητέρα του τον αγαπούσε πολύ και από τα τρία του χρόνια , που διαγνώστηκε η ασθένεια του και έμαθε πως ο γιος της δεν θα ζούσε παραπάνω από τριάντα χρόνια,  στάθηκε δίπλα του, σε αντίθεση με τον πατέρα του που, μόλις διαγνώστηκε η ασθένεια του γιού του, τους παράτησε.

 Εγώ όμως δεν βρήκα σωστό το να γράφει η μάνα του επιστολές και μετά να λέει στον Τρέβορ ότι είναι από τον πατέρα του, γιατί αν πραγματικά νοιαζόταν θα ήταν δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια.

 Ο φροντιστής του ο Μπεν είχε χάσει το παιδί του και η γυναίκα του εδώ και δυόμιση χρόνια του ζητάει διαζύγιο και εκείνος δεν θέλει να υπογράψει. Η απώλεια του παιδιού του του κόστισε πολύ,  αφού τον σκέφτεται συνεχώς. Όση αγάπη δεν πρόλαβε να δώσει στον γιο του έδωσε στον Τρέβορ, αφού μέχρι και βιβλίο έγραψε για αυτόν.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Η ταινία "Thefundamentalsofcaring"μιλάει για ένα αγόρι με μυϊκή δυστροφία, που θέλει να πάει να δει τα πιο ανόητα αξιοθέατα της Αμερικής. Στην αρχή δεν με εντυπωσίαζε. Μου φαινόταν μια ακόμα ταινία με λίγο χιούμορ. Έκανα λάθος!  Η ταινία ήταν καταπληκτική! Είχε χιούμορ, ένα αναπάντεχο τέλος και φυσικά όπως σε όλες τις καλές ταινίες δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από την ταινία. Κάθε σκηνή ήταν υπέροχη και μερικές ήταν και χιουμοριστικές, αν και υπήρχαν και λυπητερά μέρη. Όλα αυτά μαζί ενωμένα με τον κατάλληλο τρόπο έκαναν αυτή τη ταινία τόσο ξεχωριστή!!

Δήμητρα Παππά, Γ4

Η ταινία ήταν πάρα πολύ ωραία και  ξεχωριστή μου άρεσε πολύ το παιδάκι που είχε το πρόβλημα και το αντιμετώπισε εξίσου ξεχωριστά. Το αγόρι προσπάθησε αυτό το πρόβλημα που έχει να μη του χαλάσει αυτά τα χρόνια που του έχουν απομείνει. Και η μητέρα είχε συμβιβαστεί με αυτό καθώς ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και παρ’  όλα αυτά ήταν ψύχραιμη και έκανε τα πάντα για το παιδί της. Η κοπέλα αγνόησε το πρόβλημα που  είχε το αγόρι  και δεν τον λυπήθηκε και του συμπεριφέρθηκε κανονικά. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν άψογοι! Πολύ καλή ταινία και με έκανε να δακρύσω.

Άννα Σιούλα, Γ5

Μια ταινία που απέδειξε πως όσο σοβαρή ή τραγική είναι μια κατάσταση, κάποιος μπορεί να τη διακωμωδήσει. Το χιούμορ του Τρέβορ ήταν πολύ σκοτεινό. Όμως  του ταίριαζε ιδιαίτερα . Η ταινία περιλάμβανε έντονες χειρονομίες και αρκετό νεανικό λεξιλόγιο, που δείχνουν και την ακριβή συμπεριφορά του σύγχρονου κόσμου. Κάθε χαρακτήρας είχε τα δικά του προβλήματα, αλλά τελικά όλοι καταφέρνουν να ζήσουν την περιπέτεια που πάντα χρειάζονταν.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

"Όποιος δε ζει τώρα,δε ζει ποτέ" (Το κορίτσι με τα πορτοκάλια)

February 12, 2018, 11:48 am

≫ Next: Sing Street

≪ Previous: The fundamentals of caring

$

0

0

Κυριακή απόγευμα και η συνάντηση μας με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου πραγματοποιήθηκε, αλλά με απώλειες λόγω ασθενειών. Το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια".
Μέτριο χαρακτήρισε το βιβλίο η Αντωνία. Αυτό που της άρεσε πολύ ήταν το ρομάντζο αλλά και οι αναφορές στο τηλεσκόπιο και το διάστημα. Η υπόθεση της φάνηκε βαρετή και δεν την τράβηξε η ιστορία. Η Ευανθία, αν και βρήκε ανιαρή την αρχή και προσπέρασε τις σελίδες που αφορούσαν το τηλεσκόπιο, το διάβασε όλο και της άρεσε γιατί αφορούσε τη διαφορετικότητα -των ανθρώπων και των χαρακτήρων τους. 

Η Αγγελική, αν και το διάβασε το βρήκε αδιάφορο και δεν της άρεσε καθόλου, σε αντίθεση με την Κυρανιώ που και το διάβασε και το θεωρεί το καλύτερο βιβλίο που έχουμε διαβάσει έως τώρα. Αυτό που την ενθουσίασε , πέρα από την ερωτική ιστορία, ήταν και η όλη υπόθεση. Στη Ντανιέλα άρεσε πολύ το ότι όλη η υπόθεση βασιζόταν στο γράμμα του πατέρα που ταξίδεψε στο μέλλον και αναστάτωσε τη ζωή του αγοριού, ενώ η Αλεξάνδρα δεν το διάβασε όλο επειδή της θύμισε πολύ το Σταργκέρλ.

Ο Διονύσης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία, στην οποία ο απών πατέρας εμφανίζεται να έχει ανοιχτές πολλές υποθέσεις, ενώ η πλοκή έδωσε χώρο στον κάθε χαρακτήρα να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα. Παράλληλα, βρήκε πολύ σκληρή την εμπειρία της επίδοσης του γράμματος μετά από τόσα χρόνια – ο ίδιος δεν ξέρει αν θα άντεχε να το διαβάσει.  

Η Σελίν βρήκε μαγικό το ταξίδι αυτό στον χρόνο – με την παρουσίαση όλης της ζωής του αγοριού μέσα από τα μάτια του πατέρα, σε αυτό το γράμμα από το παρελθόν. Της φάνηκε εξαιρετικά ψύχραιμο το αγόρι – ο τρόπος που αντιμετώπισε την ύπαρξη του γράμματος και ο τρόπος που το σχολιάζει- , ενώ της άρεσε πολύ η ύπαρξη των δύο παράλληλων αφηγητών-του πατέρα και του γιού. Αυτό που της φάνηκε παράξενο ήταν οι τυχαίες συναντήσεις των ηρώων – σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και τόπους.

Η Καλλιόπη, αν και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ανάγνωση, θεώρησε πολύ ενδιαφέρουσα την υπόθεση και ξεχώρισε την αστεία σκηνή στο τράμ αλλά και τις πολύ ουσιαστικές περιγραφές όλων των προσώπων της ιστορίας. Ο Δημήτρης βρήκε συγκινητική μεν την ιστορία, αλλά του φάνηκε ότι το θέμα δεν ήταν πολύ πρωτότυπο. Ακόμη και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που έθετε τα έκρινε βαρετά . Αντίθετα, ο Σωτήρης βρήκε πολύ ωραίο τον τρόπο γραφής του βιβλίου καθώς και τους σχολιασμούς του αγοριού σε όλα όσα έγραφε ο πατέρας του.

Στη γενική συζήτηση που ακολούθησε, μετά τις τοποθετήσεις των μελών της Λέσχης, αναφερθήκαμε σε διάφορα θέματα που έθετε το βιβλίο: έρωτας, προσδοκίες από τη ζωή μας, το να μην επικεντρωνόμαστε σε ένα πράγμα μόνο στη ζωή μας αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε καινούριες εμπειρίες, το αν θα επιλέγαμε να έρθουμε σε αυτό τον κόσμο, ακόμη και τώρα που γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί.

Η τελική βαθμολογία του βιβλίου ήταν 8.

Sing Street

February 19, 2018, 10:11 am

≫ Next: Wonder ή Καθένας μας είναι ένα θαύμα!

≪ Previous: "Όποιος δε ζει τώρα,δε ζει ποτέ" (Το κορίτσι με τα πορτοκάλια)

$

0

0

Η ταινία είναι μια ταινία εποχής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια ταινία για τη μουσική, για τη διαφορετικότητα, για το πώς ένας έφηβος ψάχνει να βρει την ταυτότητα του μέσα σε ένα συντηρητικό περιβάλλον και μια κλειστή κοινωνία. Τα εφηβικά όνειρα, η αμφισβήτηση , ο έρωτας, η διάλυση των οικογενειακών δεσμών, η αδερφική αγάπη είναι θέματα της ταινίας. Και ίσως το μήνυμα της να είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Ποτέ και για κανέναν λόγο!

Η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε πολύ γιατί μας δίδασκε πως να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις μέσω της μουσικής- στην συγκεκριμένη περίπτωση. Παραδείγματος χάρη, το bullying που γινόταν στην αρχή από τον Διευθυντή εξαιτίας  της διαφορετικής προσωπικότητας που είχε το παιδί αντιμετωπίστηκε μέσω ενός τραγουδιού και όχι μέσω υβρεολόγιου ή ξύλου. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που μου άρεσε η ταινία.

Ο δεύτερος λόγος είναι η σχέση που υπήρχε ανάμεσα στα αδέλφια, η οποία δεν άλλαξε παρόλο τον χωρισμό και τους τσακωμούς των γονιών τους.

Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε αυτή την ταινία.

Ταξιάρχη Ρουμελιώτης, Γ4

Wonder ή Καθένας μας είναι ένα θαύμα!

February 19, 2018, 10:26 am

≫ Next: Ευχαριστώ δάσκαλε! (Les choristes)

≪ Previous: Sing Street

$

0

0

Η ταινία " Wonder"είναι από τις ωραίες ταινίες που έχω δει και δεν θα σταματήσω να τη βάζω στο βάθρο της καλύτερης ταινίας που έχω δει μέχρι σήμερα!

Για αρχή, θα ήθελα να πω ότι ο μικρός,  γλυκός αλλά και όμορφος,  με κάθε τρόπο,  Όγκι, μας δίδαξε πως ο καθένας είναι όμορφος, έξυπνος και πάνω από όλα,  διαφορετικός. Μας δίδαξε ότι η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς και ότι δεν πρέπει ποτέ να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά που θα πει ο άλλος για εμάς. Είμαστε αυτοί που είμαστε και πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για αυτό.

 Στη συνέχεια,  ο θάνατος του σκύλου ήταν κάτι που σίγουρα κανένας δεν θα περίμενε,  αφού ήταν η καλύτερη φίλη του Όγκι. Μετά από αυτή την απώλεια, όμως βλέπουμε τον μικρό ήρωα να αποκτά περισσότερους φίλους από ότι, πιθανόν ,φανταζόταν. Τέλος,  βλέπουμε την Ολίβια να νιώθει μερικές φορές πως οι γονείς της την αφήνουν στο περιθώριο και πως προσέχουν τον μικρό Όγκι περισσότερο, αφού είχε αυτό το πρόβλημα με το πρόσωπο του. Από αυτή καταλαβαίνουμε όμως πως οι γονείς δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους και σίγουρα δεν θέλουν να μας κάνουν να νιώσουμε έτσι.

Όλα αυτά με έκαναν να λατρέψω αυτή την ταινία και ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να υιοθετήσω, αν όχι όλα, αλλά τα περισσότερα μηνύματα στη ζωή μου!

Δήμητρα Παππά, Γ4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε με τον τίτλο  "Wonder"ήταν εξαιρετική και συγκινήθηκα πάρα πολύ κατά τη διάρκεια της. Ο 'Ογκι γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια που παραμόρφωσε το πρόσωπο του και χρειάστηκε να κάνει 27 πλαστικές και πολλά χειρουργεία. Ωστόσο το πρόσωπο του συνέχισε να είναι παραμορφωμένο. Ο 'Ογκι συνήθιζε να φοράει ένα κράνος για αστροναύτες στο πρόσωπο του και ήταν τρελαμένος με αυτό, γιατί του άρεσε πολύ Φυσική και ήλπιζε μια μέρα να πάει στο φεγγάρι. Όλη η οικογένεια του τον στήριζε και  ήταν δίπλα σε όλα, αφού η μαμά του του έκανε και μάθημα, γιατί ο 'Ογκι δεν πήγαινε σχολείο.

Όταν όμως αποφάσισε να πάει όλο το σχολείο στα δέκα του χρόνια τον κοιτούσε όλο το σχολείο και δεχόταν "bullying"απο συμμαθητές του.  Όμως, ο 'Ογκι στο σχολείο απέκτησε έναν φίλο τον Τζακ, ο οποίος στην αρχή έκανε παρέα με τον 'Ογκι επειδή του το είπε η μαμά του. Όμως, όταν ανακάλυψε ο Τζακ πόσο καλό παιδί είναι και πόση πλάκα έχει, ήθελε να είναι φίλοι. Ο 'Ογκι άκουσε μια φορά κάποια παιδιά να τον κοροϊδεύουν και μαζι με αυτούς ήταν και ο Τζακ . Έτσι ο 'Ογκι δεν ήθελε να του μιλήσει ξανά. Όμως ο Τζακ του ζήτησε να τον συγχωρέσει και εκείνος το έκανε. Και από τότε έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς ο 'Ογκι βραβεύτηκε και άγγιξε τη ζωή όλων.

Η ταινία αυτή με δίδαξε ότι ο καθένας μας είναι ένα θαύμα, μοναδικός. Και πως  όταν ένας άνθρωπος γεννιέται για να ξεχωρίσει δεν μπορεί να είναι σαν τους άλλους - όπως ο 'Ογκι!

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Ευχαριστώ δάσκαλε! (Les choristes)

February 19, 2018, 11:51 am

≫ Next: Η ζωή στη θάλασσα

≪ Previous: Wonder ή Καθένας μας είναι ένα θαύμα!

$

0

0

Με τους μαθητές του Β2 είδαμε την ταινία "Τα παιδιά της χορωδίας "και τη συνδέσαμε με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία("Να σαι καλά δάσκαλε!") και την 4η ενότητα της Νεοελληνικής Γλώσσας με θέμα το σχολείο στο χρόνο. Τα παιδιά , αφού είδαν την ταινία, απάντησαν σε ένα φύλλο εργασίας που, μεταξύ άλλων, τους ζητούσε να υποδυθούν το ρόλο του Πιέρ Μοράνζ και να γράψουν ένα  γράμμα στον καθηγητή Ματιέ. Κάποια από τα γράμματα τους παρουσιάζονται σε αυτή την ανάρτηση!

Αγαπητέ κ.Ματιέ,

 νομίζω με θυμάστε. Ο διάβολος με το αγγελικό πρόσωπο; Ακόμα και να μην με θυμόσασταν, πιστεύω ότι τώρα καταλάβατε. Τώρα είστε μεγάλος. Ίσως δε βλέπετε. Ίσως δεν ακούτε καλά. Ίσως να μην έχετε ακούσει για την επιτυχία μου. Αλλά αυτή την επιτυχία την οφείλω σε σας. Και γι αυτό το λόγο σας γράφω αυτό το γράμμα. Για να σας πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλο αυτό τον καιρό που με στηρίξατε και μα κάνατε να ανακαλύψω το ταλέντο μου. Σας υπόσχομαι ότι θα έρθω να σας επισκεφτώ. Αν μπορείτε στείλτε μου ένα γράμμα ως απάντηση σε αυτό αναφέροντας μου τον τόπο διαμονής σας και ό,τι άλλο θα θέλατε να προσθέσετε. Εις το επανιδείν!

Ο μαθητής σας,

Πιέρ  Μοράνζ.

(Αναστασία Ζήβα)

Αγαπητέ κ.Ματιέ,

Είμαι ο Πιερ Μοράνζ. Πιστεύω πως θα με θυμάστε, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ήμουν μαθητής σας στο οικοτροφείο ανηλίκων το 1948.

Σας στέλνω αυτό το γράμμα , γιατί όλα αυτά ατ χρόνια ποτέ δε σας ξέχασα. Είστε ο άνθρωπος που με εμπνεύσατε και μου αλλάξατε τη ζωή. Ό,τι έχω καταφέρει στη ζωή μου, το κατάφερα εξαιτίας σας! Με την αγάπη σας, την επιμονή σας και την πίστη που δείξατε σε μένα .

Ελπίζω τογράμμα μου να σας βρει καλά ! Μαζ ί σας στέλνω κα μια πρόσκληση για τη συναυλία που οργανώνω τον επόμενο μήνα. Θα είναι αφιερωμένη σε σας! Σας περιμένω με ανυπομονησία!

Με πολλή αγάπη και εκτίμηση,

Ο μαθητής σας

Πιέρ Μοράνζ

(Κλεομένης Καρτέρης)

Αγαπητέ κ. Ματιέ

Ξέρω πως έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που σας πρωτοσυνάντησα στο σχολείο και ελπίζω ΝΑ μπορείτε να με θυμηθείτε. Είμαι ο Πιερ Μοράνζ και μου αλλάξατε τη ζωή. Όλα ξεκίνησαν από μια χορωδία για αρχάριους. Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα ότι η φωνή μου ήταν τόσο ξεχωριστή. Εσείς όμως το αναγνωρίσατε και προσπαθήσατε χωρίς καμιά υποχρέωση να μη βοηθήσετε. Σας φέρθηκα αρκετά άσχημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί…..αλλά μάλλον ήσασταν πολύ καλός. Πάντως σας ζητώ συγγνώμη και από τα βάθη της καρδιάς μου σας ευγνωμονώ.

Έπειτα από τις σπουδές μου στη Λυών, ξεκίνησα την καριέρα μου ως τενόρος στην ορχήστρα του δήμου της Λυών και τώρα βρίσκομαι στο Παρίσι διευθύνοντας την ορχήστρα του Παρισιού. Ποιος ξέρει τι θα είχα απογίνει χωρίς εσάς; Μάλλον θα τριγύριζα στους δρόμους ή θα περνούσα τη ζωή μου σε καμιά οικοδομή.

Σας ευχαριστώ για όλα!

Διονύσης Καραβίτης

Αγαπητέ κ.Κλεμάν Ματιέ

Είμαι ο πρωήν μαθητής σας , πιέρ Μοράνζ από το Οκοτροφείο. Πήρα την απόφαση να σας γράψω αυτό το γράμμα για να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με κάνατε να ασχοληθώ με τη μουσική. Κατάλαβα ότι ήταν η πιο ωραία απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Πραγματικά με βοήθηατε πάρα πολύ σε όλα και κάνατε πολύ μεγάλο καλό σε μένα και ελπίζω και σε όλα τα άλλα παιδιά. Αυτή τη στιγμή είμαι από τους μεγαλύτερους διυθυντές ορχήστρας της χώρας και όλα τα οφείλω σε σας. Στην υπομονή σας να με διδάξετε μουσική και να με πειθαρχ΄σετε σωστά – κι όχι όπως ο διευθυντής Ρασέν. Είμαι πολύ συγκινημένοςπου βρήκα τη διεύθυνση σας και σας στέλνω αυτό το γράμμα/. Κα΄ποια στιγμή αθ έρθω να σας δω και να σα ςπω τα πάντα για τη ζωή μου όλα αυτά ατ χρόνια αλλά να μου μιλήσετε και σεις για τη δική σας.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Με εκτίμηση

Πιέρ Μοράνζ

(Γαβριέλα Δούσμανη)

Αγαπημένε μου καθηγητή Ματιέ,

Σου στέλνω αυτό το γράμμα για αν σε ευχαριστήσω για όσα έκανες για μένα. Χωρίς εσένα θα ήμουν ένα τίποτα.

Όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν τα όσα έχεις κάνει για μένα , χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αλλά με μερικές υποδείξεις με βοήθησες να γίνω ένα από τα μεγάλα ονόματα των μαέστρων. Πάνω απ όλα όμως με βοήθησες να φτιάξω το χαρακτήρα μου και από ένα αλητάκι να γίνω ένας άνθρωπος με τρόπους και σεβασμό.

Σε ευχαριστώ για όλα και εύχομαι τα καλύτερα . Να σε έχει ο θεός πάντα καλά. Εσένα και και όποιον αγαπάς!

Με αγάπη

 Ο μαθητής σου, Πιέρ Μοράνζ

(Αναστασία Καλούδη)

Η ζωή στη θάλασσα

February 25, 2018, 7:22 am

≫ Next: Όλοι είμαστε ίδιοι- Εργασίες για το ρατσισμό

≪ Previous: Ευχαριστώ δάσκαλε! (Les choristes)

$

0

0

             

                                                      

 13 Νοεμβρίου 1952

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα θα ξεκινήσουμε το πρώτο μας ταξίδι σε μεγάλο πλοίο προς την Κίνα. Η καθημερινότητα στην θάλασσα ήταν κάτι που ονειρευόμουν όλη μου την ζωή, ο παππούς μου ήταν ναύτης μαζί με τον πατέρα μου, κα τώρα είναι η σειρά μου. Όταν ήμουν μικρός μου έλεγαν ιστορίες για τα ταξίδια τους σε μακρινά και εξωτικά μέρη γεμάτα χρώμα και ζωή. Φανταζόμουν την ζωή μου στην θάλασσα σαν κάτι όμορφο και περιπετειώδες. Έβλεπα τον εαυτό μου να ξυπνάω κάθε πρωί και να μυρίζω την φρέσκια μυρωδιά της θάλασσας. Να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα και κατά το βράδυ να βλέπω τα αστέρια που καθρεφτίζονται πάνω στον ωκεανό. Ήξερα βέβαια ότι η δουλειά θα ήταν σκληρή όμως πίστευα πως αυτό θα ήταν μία μικρή δυσκολία στην μεγάλη και ζωντανή εικόνα της ζωής στην θάλασσα.

 Η πραγματικότητα της κατάστασης είναι πολύ πιο μονότονη από τις αρχικές μου αντιλήψεις. Πρέπει να κόψω αυτό το χαζό συνήθειο που έχω, δηλαδή το να φαντάζομαι τη ζωή πιο ζωντανή και περιπετειώδες απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Γιατί η φαντασία και η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η ζωή μου στην θάλασσα είναι πικρή και σκληρή. Οι ώρες είναι ατελείωτες, νιώθω σαν να δουλεύω εδώ και αιώνες φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας στο πλοίο άρα στο τέλος της ημέρας πονάω τόσο πολύ που δακρύζουν τα μάτια μου. Τα απογεύματα είναι ήσυχα και σκοτεινά, Με το πέρασμα κάθε ημέρας νιώθω την μοναξιά και την νοσταλγία να με τρώει από μέσα. Προσπαθώ να μιλήσω με τους άλλους ναύτες και καμιά φορά παίζουμε χαρτιά και συζητάμε αλλά οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι στην ζωή της θάλασσας, είναι σκληροί και πραγματικοί άντρες που δεν κλαίνε για την μητέρα τους στο τέλος της ημέρας. Νιώθω σαν ένα πεντάχρονο αγοράκι απέναντί τους. Εκτός αυτού είχα μία μικρή γάτα στην αρχή οι οποία με φοβόταν αλλά σύντομα γίναμε στενοί φίλοι και την είχα δίπλα μου κάθε βράδυ. Δυστυχώς αυτή δεν άντεξε την ζωή στην θάλασσα και χρειάστηκε να την πετάξουμε στον ωκεανό.

Παρά τις δυσκολίες έχω ελπίδα. Πιστεύω στο ying yang της κινέζικης φιλοσοφίας. Είμαι ακόμη νέος, κάποτε θα γίνω και γω κανονικός ναύτης σαν τους άλλους και θα βλέπω τους νέους ναύτες να λησμονούν και γω να συμπάσχω μαζί τους με την ανάμνηση του εαυτού μου όταν ήμουν και γώ τόσο νέος και ανέμπειρος.

Ντεφνέ Μποδούρ, Γ4

                                                                                                                                                      14/2/1973

Αγαπητή μου Άννα,  

    Πόσο καιρο έχω να σε δω; Δεν φαντάζεσαι πόσο μου λείπει το σπίτι και η παρέα σου. Η μητέρα πως είναι; Ελπίζω να την φροντίζεις όσο λείπω. Εσύ πώς είσαι; Αναπολώ τα παιδικά μας χρόνια τώρα τελευταία, πιθανόνατα διότι απούσιάζεις από την καθημερινή μου ζωή.

Το παραδέχομαι, όσο και αν ήθελα να γίνω ναυτικός δεν περίμενα να υπάρξουν τόσες συναισθηματικές και σωματικές δυσκολίες. Μάλλον είμαι τυχερός και τους δύο περασμένους μήνες μας έπιασε η θαλασσοταραχή και ο κακός καιρός, μόνο για τρείς ημέρες. Ενώ υπήρχε η φουρτούνα της θάλασσας, εγώ και οι υπόλοιποι ναυτικοί νιώθαμε ταλαιπωρημένοι εξαιτίας των βαρδιών και των δύσκολων ωραρίων εργασίας. Η έλλειψη ύπνου βέβαια, δεν βοηθάει. Μερικές φορές νιώθω τόσο κουρασμένος, που όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ είναι δύσκολο να ξυπνήσω. Νοσταλγώ την οικογένειά μας κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ. Το καράβι έχει αρχίσει να μου φαίνεται μικρό σαν φυλακή, λες και είμαστε εγκλωβισμένοι. Φοβάμαι ιδιαίτερα, όπως γνωρίζεις, τις αρρώστιες και απ΄ ότι φαίνεται εδώ η μαλάρια είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Μες το πλοίο δεν υπάρχει καθαριότητα. Όλοι βρωμούν ψαρόλαδο και η μυρωδιά της ασφάλτου έχει ποτίσει τα ρούχα μου.

   Η ζωή μου, εξαρτάται αποκλειστικά από την θάλασσα. Έχω μεγάλο φόβο και αγωνία για το μέλλον μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Πες στην μητέρα πως της στέλνω χαιρετίσματα. Μην ξεχνάς; σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Μου λείπετε.

Με αγάπη,

Κων/να Ξαντά, Γ4

---

Όλοι είμαστε ίδιοι- Εργασίες για το ρατσισμό

March 7, 2018, 9:07 am

≫ Next: "Συγγνώμη" (Spijt!)

≪ Previous: Η ζωή στη θάλασσα

$

0

0

Οι μαθητές του Γ4 έγραψαν για το ρατσισμό ή δημιούργησαν βίντεο που είδαμε στην τάξη. Εδώ μόνο τρεις από τις εργασίες τους. 

Εξωτερική εμφάνιση

Συνεχώς στις μέρες μας γίνεται λόγος για την εμφάνιση και την ομορφιά. Προβάλλονται συνεχώς όμορφα καλοσχηματισμένα και αδύνατα πρότυπα. Τι συμβαίνει λοιπόν σε όλους τους υπόλοιπους που δεν είναι όπως οι άλλοι; Τα παιδιά τα οποία έχουν είτε λίγα παραπανίσια κιλά, είτε είναι λίγο πιο κοντά από το κανονικό ύψος, είτε έχουν σωματικές αναπηρίες δέχονται συνεχώς το λεγόμενο "μπουλιγκ". Έχουν ελάχιστους φίλους και μερικοί από αυτούς δεν έχουν και καθόλου φίλους. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι όπως οι άλλοι, "μοντέλα". Είναι λιγότερο κοινωνικοί και συνήθως περνούν την περισσότερη ώρα μόνοι επειδή δεν τους δέχονται οι άλλοι λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης. Δεν φοράνε μάρκες; Δεν αξίζουν. Είναι χοντροί; Να χάσουν κιλά, δεν είναι ωραίο να έχεις χοντρούς φίλους. Είναι κοντοί; Βάλε τακούνια αν είσαι κορίτσι, και αν είσαι αγόρι ψήλωσε-  δεν είναι ωραίο τα αγόρια να είναι κοντά. Πλέον αυτές είναι οι κριτικές για να δεχτούν ένα άτομο. Πιστεύω πως όπως και αν είσαι, είσαι ο ίδιος άνθρωπος άσχετα αν είσαι χοντρός η λεπτός, είτε ψηλός η κοντός. Παραμένεις το ίδιο άτομο, με έναν μοναδικό χαρακτήρα που έχει ο καθένας από εμάς.

Βούλα Πυλιώτη, Γ4

Φυλετικός ρατσισμός

Φυλετικός Ρατσισμός είναι η αντίληψη που υποστηρίζει την ανωτερότητα μιας φυλής και αποβλέπει στη διατήρηση της «καθαρότητάς» της και στη κυριαρχία της έναντι των υπολοίπων. Δηλαδή ρατσισμός είναι να θεωρούμε κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής της καταγωγής.

Αίτια

Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η πνευματική φτώχεια είναι δύο από τα σημαντικότερα αίτια του φαινομένου αυτού. Από τη στιγμή που τα άτομα δεν διδάσκονται την αξία της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, του σεβασμού είναι εύκολο να παρασυρθούν από ρατσιστικές αντιλήψεις. Παράλληλα το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο περιορίζει τους ορίζοντες των ανθρώπων με αποτέλεσμα να υιοθετούν άκριτα κάθε είδους στερεότυπα. Η κρίση των αξιών, όπως η ανηθικότητα, ο ανταγωνισμός, η γενικότερη αμφισβήτηση των ανθρωπιστικών ιδανικών καλλιεργούν το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων που πυροδοτεί τις μεταξύ τους σχέσεις. 

Επιπτώσεις

Ο ρατσισμός εγκυμονεί απρόβλεπτους κινδύνους για μια κοινωνία, για ένα έθνος, επειδή οι έντονες διακρίσεις μπορεί να οδηγήσουν σε εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων, σε διχασμό και αναταραχές. Ευδοκιμούν ο πόλεμος αντί της ειρηνικής συνύπαρξης, η βία αντί της γαλήνης, η ξενοφοβία αντί της γόνιμης αλληλεπίδρασης των λαών. Το πρόβλημα, συνεπώς, μας αφορά όλους άμεσα και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητά του και να εναντιωθούμε σθεναρά.

Βιβλιογραφία: http://2gym-pefkis.att.sch.gr/old%20site/arthro_ratsismos.htm

Κατά τη γνώμη μου...

Κατά τη γνώμη μου, σήμερα στην κοινωνία δεν πρέπει να υπάρχει καμία μορφή ρατσισμού. Όσον αφορά το φυλετικό ρατσισμό, εγώ πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι απο κάποιους άλλους ανθρώπους απο άλλες φυλές και έτσι τους θεωρούν κατώτερους εξαιτίας της φυλής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάκριση φυλών σε ανώτερες και σε κατώτερες φαινόμενο που οδηγεί στο φυλετικό ρατσισμό. Φαινόμενο που δεν πρέπει να υπάρχει σήμερα στην κοινωνία αφού "θεωρείται"Δημοκρατική. Επομένως, παράλογο που όλοι είμαστε διαφορετικοί ΟΛΟΙ είμαστε ΙΣΟΙ  και έχουμε ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ανεξαρτήτως φυλής,χρώματος,φύλου,θρησκείας κ.τ.λ.

                Μαρία Σαμαρά, Γ4

Σεξισμός

Ρατσισμό μπορούμε να δούμε σε πολλές μορφές όπως τον φυλετικό, τον εθνικό, τον θρησκευτικό, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στους τσιγγάνους, άμα είσαι φτωχός η πλούσιος, στην ομοφυλοφιλία, στην εξωτερική εμφάνιση και στους μετανάστες. Στην δικιά μας εποχή έχουμε απ 'ολα τα είδη ρατσισμού.

 Ρατσισμός. Μια λέξη που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά όμως υπάρχει και την βλέπουμε ακόμα και αυτήν καθημερινότητα μας. "Ρατσισμός"μπορούνε να πούμε ότι είναι μια αντίληψη του ανθρώπου που πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε κατώτερους και ανώτερους. Ο ρατσισμός κατά του γυναικείου φύλου είναι οι άτυπες διακρίσεις κατά των γυναικών.

Υπάρχουν αιτία στα οποία άρχισε αυτό το είδος ρατσισμού. Πρώτα απ'ολα είναι το μορφωτικό επίπεδο. Δεύτερον οι προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες και τρίτον η έλλειψη σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων και γενικά της καλλιέργειας των γυναικών κ.α. Εκδηλώνονται ως ρατσισμό στο χώρο εργασίας, τη σεξουαλική παρενόχληση, τις διάφορες ρατσιστικές αντιλήψεις όπως η πολυγαμία, η βία, η παρθενία κ.α. Και βέβαια οι κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος των γυναικών. Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες στα παλαιότερα χρόνια πάλι κακοποιούνταν από άντρες με πολλούς τρόπους και δεν μπορούσαν ούτε να κάνουν ούτε να πουν τίποτα γιατί θεωρούνταν κατώτερες, επίσης στην σημερινή εποχή η γυναίκα αν και ισότιμη με τον άντρα συνεχίζει να κακοποιείται . Ζητήματα που συνδέονται συνήθως με τις έννοιες των δικαιωμάτων των γυναικών περιλαμβάνουν -αν και δεν περιορίζονται σε αυτά- στο δικαίωμα για σωματική ακεραιότητα και αυτονομία-η αλλιώς η ανεξαρτησία- να είναι ελεύθερες, να ανταμείβονται με δίκαιους μισθούς, να μορφώνονται κ.α.

Πληροφορίες από www.antiracismreport Wikipedia

Ιρένα Μπάλλα, Γ4

"Συγγνώμη" (Spijt!)

March 12, 2018, 1:05 pm

≫ Next: Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! (Γράμματα από το Μεσολόγγι)

≪ Previous: Όλοι είμαστε ίδιοι- Εργασίες για το ρατσισμό

$

0

0

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πολύ και ήταν πολύ συγκινητική. Ο Γιοχεμ ήταν ένα παιδί που δεχόταν bullying απο τους συμμαθητές τους για την εξωτερική εμφάνιση του. Μερικοί "νταήδες"τον χτυπάνε και τον κοροϊδεύουν. Όλα αυτά γινόντουσαν και στο χώρο του σχολείου, όμως ,κανείς δεν έπαιρνε θέση. Ακόμη και ο καθηγητής των μαθητών. Δύο παιδιά, ωστόσο ήταν αυτά που έδωσαν έστω και λίγη χαρά στον Γιοχεμ- η Βέρα και ο Ντάβιτ. Η Σέννα ήταν ένα από τα παιδιά που ασκούσε bullying στο Γιοχεμ. Ο πατέρας της ήταν ανάπηρος και δεν είχε μάνα. Ο Γιοχεμ θύμιζε στην Σεννα τον πατέρα της και αυτό έκανε την Σεννα να τον κοροϊδεύει για να αισθάνεται πιο άνετα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Γιοχεμ να αυτοκτονήσει. Από αυτήν την ταινία έμαθα οτι αν οποιαδήποτε μας ασκεί bullying για αυτά που είμαστε εμείς πρέπει να μιλάμε και να μη φοβόμαστε. Επίσης, όταν βλέπουμε ένα τέτοιο περιστατικό  δεν πρέπει να αδιαφορούμε, αλλά να πάρουμε θέση.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Ο εκβιασμός , η κοροϊδία και οι βρισιές εκτοξεύονται  από παιδιά , τα οποία νιώθουν ανώτερα ή καλύτερα σε κάτι και αυτό τα οδηγεί στο να μετατρέψουν σε θύμα ένα άτομο διαφορετικό από κείνα. Έτσι το παιδί γίνεται αντικοινωνικό, επειδή του συμβαίνουν πράγματα που το προσβάλλουν .

Στην ταινία που είδαμε ο Γιόχεμ πέφτει θύμα εκφοβισμού, επειδή είναι παχουλός , δεν μιλάει και δεν έχει κανένα ταλέντο- σύμφωνα με τους συμμαθητές του . Τρία παιδιά , δυο αγόρια και ένα κορίτσι,  κάθε μέρα τον χτυπούσαν και τον κορόιδευαν και τα άλλα παιδιά δε μιλούσαν όταν το έβλεπαν. Φοβόντουσαν να μιλήσουν και μόνο ένα κορίτσι πάτησε πόδι και είπε να σταματήσουν –όχι όμως για πολύ. Η ταινία τελειώνει με την αυτοκτονία του Γιόχεμ , διότι δεν άντεχε άλλο .  Απ ότι είδαμε στο τέλος ο Γιόχεμ είχε φοβερό ταλέντο στο πιάνο και ,όταν αυτό φανερώνεται, όλοι το μετανιώνουν. Και επειδή έχω πέσει και η ίδια θύμα εκφοβισμού πριν από τέσσερα χρόνια , θέλω να πω ότι είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Το να σε βρίζουν και να σε έχουν σαν το σκυλάκι –φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο- σε κάνει να καταντάς θύμα. Σε χτυπάνε και φτάνεις στο σημείο να πηγαίνεις να κλειδώνεσαι στο σπίτι σου. Γι αυτό συγκινήθηκα και έκλαψα στην ταινία. Διότι καταλαβαίνω απόλυτα τον Γιόχεμ….

Αντζελίνα Πετρή, Γ4

Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! (Γράμματα από το Μεσολόγγι)

March 14, 2018, 2:53 am

≫ Next: Mustang

≪ Previous: "Συγγνώμη" (Spijt!)

$

0

0

Αγαπητή μου Μαίρη,

με το λιγοστό φως του φεγγαριού σου γράφω αυτό το γράμμα, ώστε να σου περιγράψω την κατάσταση που υπάρχει εδώ στο Μεσολόγγι.

Όπως θα ξέρεις και από τα προηγούμενα γράμματα μου τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά και μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν. Από που να πρωτοξεκινήσω; Από την πείνα που υπάρχει ή από την έλλειψη πολεμοφοδίων; Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Βλέπω παιδιά μπροστά στα μάτια μου να πεθαίνουν, επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ώστε να τους διαθέσουν λίγο φαγητό. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά που πεθαίνουν, αλλά και άνθρωποι που πολεμούν στη μάχη. Χθες μάλιστα πάνω στα χέρια μου σκοτώθηκε ο Πέτρος, ο καλύτερος μου φίλος. Τώρα που το διαβάζεις ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι την τραγικότητα της κατάστασης, γιατί δεν βρίσκεσαι εδώ να τα ζεις όλα αυτά.

Παρ'όλα αυτά, Μαίρη, να είσαι σίγουρη πως δεν χάνουμε την ελπίδα μας! Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! Μάλιστα, έχουμε ένα σχέδιο, ώστε να ξεφύγουμε από εδώ. Έχουμε πολλές πιθανότητες να πεύχει και αν πετύχει, θα έρθω κατευθείαν στην Αθήνα να σε βρω και να σε ζητήσω από τον πατέρα σου.

Να με περιμένεις Μαίρη!

                                                      Σε φιλώ

                                                       Πάνος

Κατερίνα Πατάκου. Γ4

21\03\1825

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Όπως σου έχω γράψει οι Τούρκοι  μας πολιορκούν. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω γιατί έχουμε τον φόβο να μην μας σκοτώσουν. Έχουμε μείνει χωρίς τρόφιμα και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιζήσουμε. Οι στρατιώτες μας είναι αδύναμοι. Δε μπορούν ούτε τα όπλα τους να σηκώσουν από την πείνα. Πόσο ζηλεύω το πουλάκι που παίρνει το σποράκι για να φάει. Ζηλεύω ακόμα και το σκουλήκι στο χώμα, γιατί παρόλο που είναι το πιο ασήμαντο πλάσμα στον πλανήτη, είναι ελεύθερο, σε αντίθεση με μας που είμαστε φυλακισμένοι. Όμως προτιμούμε αυτό παρά να γίνουμε σκλάβοι.

   Είναι άνοιξη και όλα έχουν ανθίσει, είναι όλα τόσο όμορφα. Όμως δεν μπορούμε να τα χαρούμε. Αναπολώ τις παλιές εποχές, που είχαμε άφθονο φαγητό, τα παιδιά παίζανε ανέμελα στα λιβάδια γελώντας και φωνάζοντας. Μπορούσαμε να χαρούμε την μαγεία της άνοιξης, όλα τα λουλούδια ανθισμένα και να μοσχοβολάνε. Οι γυναίκες να μαγειρεύουν λαχταριστά φαγητά και να μυρίζει ο τόπος. Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε για να ζυμώσουμε το ψωμί μας. Μου λείπουν όλα αυτά. Αυτά που υπήρχαν πριν να μας πολιορκήσουν. Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα ξανανιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα χαράς. Πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, να ελπίζουμε.

  Σε λίγες μέρες ετοιμάζουμε την έξοδο μας. Έχουμε ετοιμάσει ένα σχέδιο απόδρασης και υπάρχει μια πιθανότητα να ζήσει κάποιος από μας. Θέλω να πιστεύω πως έστω και λίγοι θα τα καταφέρουν και θα ζήσουν ξανά την ζωή τους.

Βούλα Πυλιώτη, Γ4

Αγαπητέ αδερφέ μου Αντώνη,

μακάρι να ήξερες με πόση στενοχώρια σου γράφω αυτό το γράμμα, όταν ξέρω, πως μπορεί να μην σε ξαναδώ ποτέ... Η ζωή εδώ είναι πάρα πολύ δύσκολη. Κινούμε γη και ουρανό, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας. Ελπίζω να είσαι τουλάχιστον εσύ, καλά.

   Οι συνθήκες ζωής μας στην πόλη είναι άθλιες. Τρέφομαι ανά τρεις μέρες, και αν βρω όνος μου κάτι. Τις προάλλες, τα παιδιά μου βρήκαν μια γάτα. Να φανταστείς, δεν πήρα χαμπάρι , πότε την έπιασαν , την έψησαν και την έφαγαν. Τι να πω; Εννοείται πως η ζωή η δική τους έχει προτεραιότητα. Εκτός από την πείνα , είναι και οι αρρώστιες... Φάρμακα πια, δεν μπαίνουν στην πόλη, υπάρχουν δύο επιλογές. Ή ο ασθενής, οδηγείται στην ανάνηψη μόνο με την βοήθεια του Θεού, ή πεθαίνει , γνωρίζοντας την χειρότερη μορφή θανάτου, τον αργό και βασανιστικό θάνατο. Ξέρεις πόσο φοβάμαι, μήπως κολλήσω και εγώ καμία ασθένεια; Ξέρεις πόσο πιθανόν είναι αυτό; Τί μπορώ να πω; Μακάρι να μην σταθώ άτυχος. Παρακαλώ τον Θεό κάθε μέρα, τρεις φορές την μέρα, όπως μας είχε μάθει ο μπαμπάς. Τότε, τα περισσότερα προβλήματα λύνονταν, τώρα,, δεν είμαι σίγουρος... Μακάρι στα δύσκολα, ο οργανισμός μου να αναδειχθεί δυνατός και υγιής, σιδερένιος.

Μπορεί η πείνα, η φτώχεια, η αρρώστια και η θνησιγένεια να αποτελούν σημαντικές δυσκολίες, ωστόσο , κατά καποιον τρόπο, κουτσά-στραβά, αντέχομαι. Αυτό που δεν αντέχεται, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Όλοι μας εδώ, νιώθουμε φόβο, αβεβαιότητα για το μέλλον, για το αν θα ζήσουμε, αν θα απελευθερωθούμε, αν θα ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αν θα ξαναζωγραφιστεί το χαμόγελο στα ζαρωμένα από το κρύο και την πείνα χείλη μας. Τρομάζουμε με την ασυνήθιστη ησυχία που υπάρχει. Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο οι ήχοι της φύση. Αραιά και που, πέφτουν 1-2 πυροβολισμοί , να μας υπενθυμίζουν την μη αναστρέψιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτή η ησυχία , που διακόπτεται από τους πυροβολισμούς, γεμίζει τις καρδιές μας ανησυχία, όλο και αποδυναμώνει την λιγοστή ψυχική δύναμη που μας απομένει.                       Φοβάμαι πάρα πολύ.

 Ακούγοντας το κελάηδημα των πουλιών, τον αέρα, και αντικρίζοντας την φυσική ομορφιά της πόλης μας, κλαίμε. Κλαίμε... κυρίως από παράπονο, που δεν μπορούμε να την απολαύσουμε, λόγω του πολέμου. Μια μέρα, έκλαψα τόσο πολύ που λιποθύμησα. Εκτός από αυτό, αναπολώ συνέχεια τις παιδικές μας αταξίες. Θυμάσαι που απέφυγες , το πετραδάκι που σου πέταξα, και έσπασε το τζάμι; Θυμάσαι τα μολύβια που πετούσαμε, τις αμέτρητες φωνές μας, το ξύλο που παίζαμε; Γελάω και κλαίω όταν τα αναπολώ, αλλά στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, αφού η κατάσταση είναι αξιοθρήνητη. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, παρόλο που το θέλω. Δεν θα τα ξαναζήσουμε όλα αυτά, το ξέρεις; Ποτέ!

   Από το κλάμα, αδυνατώ να συνεχίσω το γράμμα αυτό. Μπορεί να είναι μικρό η ελλιπές, και να μην περιγράφει όλα μου τα συναισθήματα, αλλά αν με δουν σε τέτοια κατάσταση θα τρελαθούν. Σε λίγες μέρες προετοιμάζουμε την έξοδο. Οι πιθανότητες είναι 90 θάνατος και 10 ζωή. Τι να πω; Τουλάχιστον οι πιθανότητες για ψυχική ελευθερία έστω και για λίγα δευτερόλεπτα είναι 100%. Ότι και να γίνει , να ξέρεις ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι, όπου και να πάω, περήφανος που έχω έναν τέτοιο αδερφό ... Που με βοήθησε να χαρώ έστω και λίγο την κατά τα άλλα μικρή μου ζωή. Αντίο, αδερφέ μου ... Αντίο...

   Με αγάπη,

      Περής Γεώργιος...

Αγαπητή Αλεξάνδρα,

Το χέρι μου τρέμει, ενώ σου γράφω αυτό το γράμμα. Η κατάσταση στο Μεσολόγγι όλο και χειροτερεύει. Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σας επισκεφτώ την περασμένη βδομάδα, αλλά όλοι έχουν κλειστεί μέσα και απαγορεύεται να βγούμε από τούτη την περιοχή. Ελπίζω να ήσαστε καλά εκεί πάνω. Ελπίζω να μην βρεθείτε ποτέ στην δικιά μας θέση.

Γνωρίζεις πως κάθε άνοιξη φεύγω προς όμορφους τόπους γεμάτους χρώμα και ζωντάνια για να ζωγραφίσω. Δυστυχώς τώρα δεν έχω την δυνατότητα να το κάνω αυτό. Το μόνο που προσέχω είναι το να τρώνε τα παιδιά. Τουλάχιστον απ’ ότι μας έχει απομείνει. Ο μικρός Γιάννης και η Αφροδίτη μου δεν έχουν καταλάβει καλά καλά τι γίνεται, αλλά κάνω απελπισμένες προσπάθειες να τους απασχολήσω, χωρίς να προσέχω πολύ την υγεία του εαυτού μου. Φοβάμαι πως θα πεινάσουν, ή θα κολλήσουν κάποια ασθένεια , ενώ παίζουν έξω. Είναι πανέμορφη η φύση και η αγάπη μου προς αυτή είναι απεριόριστη, όμως με στεναχωρεί που τόσοι και τόσοι πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και αρρώστιες . Η γειτόνισσα δεν έχει σταματήσει να κλαίει από χθες το βράδυ, επειδή πέθανε η μητέρα της και προσπαθώ να αγνοήσω τις κραυγές της. Τι να πω; Ακόμα δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό, αλλά ο φόβος για τα παιδιά μου και τον εαυτό έχει αρχίσει να με τρώει από μέσα.

Εάν αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα προς εσένα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, θέλω να σου πω πως ό,τι και να γίνει, στέλνω τις ευχές μου σε εσένα και την μητέρα. Σας αγαπώ αφάνταστα. Ευχήσου μου καλή τύχη.

Με αγάπη, η αδερφή σου.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Mustang

March 17, 2018, 3:43 am

≫ Next: Δεκατρία γιατί

≪ Previous: Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! (Γράμματα από το Μεσολόγγι)

$

0

0

Αρχικά, η ταινία μου άρεσε παρά πολύ. Ήταν γυρισμένη στην Τουρκία και βασιζόταν στην αδελφική αγάπη. Ήταν πέντε αδερφές που οι γονείς τους είχαν πεθάνει και ζούσαν με την γιαγιά τους. Το χωριό παρεξήγησε  ένα καλοκαιρινό παιχνίδι των κοριτσιών και επειδή η κοινωνία είναι τόσο καχύποπτη, τα κορίτσια -έπειτα από παρέμβαση του θείου τους- αποφασίστηκε να παντρευτούν όλες με προξενιό για να αποκατασταθούν

Η πρώτη κοπέλα παντρεύτηκε το αγόρι που ήθελε , η δεύτερη δυστύχησε στην ζωή της αφού πήρε κάποιον που δεν ήθελε και έκλαιγε στον γάμο της , η τρίτη αυτοκτόνησε με το όπλο του θείου της, αφού δεν είχε άλλη επιλογή και δεν ήθελε να ακολουθήσει αυτή την ζωή,  και οι άλλες δυο οι μικρότερες με δική τους πρωτοβουλία και απόφαση έφυγαν από το χωριό τους μονές τους με την βοήθεια ενός καλού φίλου τους και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη να συναντήσουν την δασκάλα τους και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, την οποία διάλεξαν.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Η συγκεκριμένη ταινία δεν εξηγούσε κάθε σκηνή, ώστε το κοινό να καταλάβει τί γινόταν. Ορισμένοι είχαν αυτό ως παράπονο,  αλλά θεωρώ ότι μόνο και μόνο που έβαζε τον θεατή σε σκέψη, έκανε την ταινία τόσο ωραία. Προσπαθούσε να δείξει τις συνέπειες της πράξεις των κοριτσιών σε μία άλλη χώρα, με διαφορετικές παραδόσεις, το οποίο εκνεύρισε πολλά κορίτσια (αλλά όχι τόσα αγόρια) σε μεγάλο βαθμό. Σκηνές όπως ο γάμος της πρώτης αδερφής και το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονταν όλες μαζί ήταν πολύ στενόχωρες. Άλλες όπως η διαφυγή των δύο κοριτσιών προς την Κωνσταντινούπολη ήταν όμορφες, καθώς το συναίσθημα της ελευθερίας ήταν τόσο ευχάριστο!

Κων/να Ξαντά Γ4

Δεκατρία γιατί

March 18, 2018, 12:45 pm

≫ Next: Οικογένεια Μπελιέ- μια οικογένεια αγάπης!

≪ Previous: Mustang

$

0

0

Η σημερινή συζήτηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου ήταν θυελλώδης! Το βιβλίο που είχαμε διαβάσει ήταν το ¨Δεκατρία γιατί», βιβλίο που έγινε και τηλεοπτική σειρά στην τηλεοπτική πλατφόρμα  Netflix. Ωστόσο , οι αναγνώστες μας μοιράστηκαν σχεδόν στα δυο – είτε τους άρεσε πάρα πολύ είτε όχι. Ακραία τα συναισθήματα!

Τη συζήτηση συντόνισε η Αγγελική, που είχε διαβάσει το βιβλίο, πριν το προτείνουμε. Πρώτα έδωσε το λόγο στην Αντωνία , οποία δήλωσε ότι δεν της άρεσε καθόλου το βιβλίο. Ήταν βαρετό, η Χάννα, η πρωταγωνίστρια παραπονιόταν για το παραμικρό και η υπόθεση δεν είχε ενδιαφέρον. Συμπλήρωσε , επίσης , ότι μπερδευόταν από τις εναλλαγές των αφηγητών και αυτό τη δυσκόλεψε στην ανάγνωση. Η Ντανιέλα δεν ήταν τόσο αρνητική. Μας είπε ότι το βρήκε βαρετό, αν και στην αρχή της άρεσε η υπόθεση. Το ίδιο και η Μαρία , που μετά τη μέση κουράστηκε και βαρέθηκε την πλοκή.  Αλλά της άρεσε το τέλος του.

Και η Αλεξάνδρα είπε ότι, αν και της άρεσε στην αρχή, μετά την κούρασαν οι συνεχείς εναλλαγές των αφηγητών –που ήδη την μπέρδευαν στην ανάγνωση. Ο Σωτήρης, αντίθετα, βρήκε καλό το βιβλίο. Η εναλλαγή των αφηγητών δεν αποτέλεσε πρόβλημα γι αυτόν. Εκείνο που τον κούρασε και δεν του άρεσε ήταν που σταματούσε η αφήγηση του Κλέυ-του δεύτερου πρωταγωνιστή- και ακολουθούσαν σχόλια ή άσχετες λεπτομέρειες. Επίσης τον ενόχλησε η ανώριμη συμπεριφορά της Χάννα απέναντι στον Κλέυ.

Ο Φίλιππος πάλι θεωρεί ότι το βιβλίο αυτό είναι το καλύτερο που έχουμε διαβάσει ως τώρα, αν και δε συμπαθεί τα δραματικά βιβλία. Του άρεσε που η Χάννα περιγράφει αναλυτικά το ρόλο που έπαιξε ο κάθε ήρωας στην υπόθεση .Ταυτίστηκε με τη συμπεριφορά όλων- θύματος και θυτών- και ένιωσε ότι πέρασε από τη θέση όλων, καθώς όπως μας είπε, και ο ίδιος έχει πειράξει συμμαθητές του ή τον έχουν κοροϊδέψει εκείνοι. Του άρεσε επιπλέον η εναλλαγή των αφηγητών. Το ίδιο μας είπε και ο Χρήστος. Του άρεσε πολύ το βιβλίο. Και επειδή αρχικά μπερδεύτηκε με την ανάγνωση του, ξαναδιάβασε τις πρώτες σελίδες, για να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν πόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα τα φουσκώνουν οι άλλοι και πόσο η ζήλια αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων.

Στην Καλλιόπη άρεσε η υπόθεση του βιβλίου, αλλά επειδή είχε δει τη σειρά , είχε άλλη εικόνα για την εξέλιξη της. Η εναλλαγή των αφηγητών ήταν κουραστική και γι αυτό της άρεσε το σημείο στο οποίο προστέθηκε στην ιστορία ο Τόνυ. Η Αναστασία (Ζελεζνιάκ) , που επίσης είχε δει τη σειρά θεώρησε κακό το βιβλίο –δεν της άρεσε όλο αυτό το δράμα που ζούσε η Χάννα ούτε και ο τρόπος που επιλέγει να αυτοκτονήσει. Η έτερη Αναστασία είπε ότι η Χάννα θα μπορούσε να διορθώσει αρκετά πράγματα στη ζωή της , αλλά δεν το έκανε. Και ξεχώρισε τον Τόνυ γιατί αποδείχτηκε πολύ καλός και πιστός φίλος για τον Κλέυ.

Και η Σελίν είχε δει τη σειρά και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη . Στη σειρά υπάρχουν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από το βιβλίο που τονίζουν την τραγικότητα της Χάννα. Της άρεσε το εύρημα με τις κασέτες , αλλά δεν της άρεσε το τέλος του βιβλίου.Τέλος,  η προεδρεύουσα Αγγελική, είπε ότι δεν ήταν κακό το βιβλίο-απλώς δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Θεώρησε τη Χάννα μυγιάγγιχτη . Θα μπορούσε να εκφράζει ανοιχτά τα συναισθήματα της και να μην περιμένει από τους άλλους να την καταλάβουν χωρίς η ίδια να ανοίγεται.

Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Φίλιππος μας είπε ότι το βιβλίο αυτό του άρεσε πολύ και τον επηρέασε συναισθηματικά. Συνήθως ταυτίζεται με τους ήρωες , όταν του αρέσει πολύ ένα βιβλίο, και γι αυτό το διαβάζει αργά –για να διαρκέσει περισσότερο η απόλαυση της ανάγνωσης. Η Αλεξάνδρα  συμπλήρωσε ότι εικόνες του βιβλίου σχηματίζονταν καθώς το διάβαζε, ενώ η Καλλιόπη είπε ότι επειδή είχε δει τη σειρά είχε την εικόνα των προσώπων των ηρώων μπροστά της. Ο Σωτήρης επίσης είπε ότι λυπηθηκε τον κ.Πόρτερ , ο οποίος προσπάθησε να βοήθησει την Χάννα, ενώ η Σελίν θεωρεί ότι οι αναφορές σε κάποια πρόσωπα θα έπρεπε να λείπουν εντελώς από το βιβλίο.

Κλείνοντας τη συνάντηση καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

·        ότι πολλές φορές μπορεί να μη μας αρέσει ένα βιβλίο, αν έχουμε δει ήδη την τηλεοπτική ή κινηματογραφική του μεταφορά

·        κάποια βιβλία περιγράφουν καταστάσεις και συμπεριφορές που μπορεί να είναι μακριά από τη δική μας νοοτροπία , γιατί αναφέρονται σε διαφορετικά δομημένες κοινωνίες

·        πρέπει να δίνουμε την ευκαιρία σε ένα βιβλίο, να μην είμαστε απορριπτικοί και αφοριστικοί από τις πρώτες σελίδες!

Για την επόμενη συνάντηση μας διαβάζουμε το βιβλίο του Β.Παπαθεοδώρου «Χνότα στο τζάμι».