Quantcast
Channel: Ανάμεσα στους τοίχους
Viewing all 398 articles
Browse latest View live

Ο αγώνας μας είναι μεγάλος και η αγάπη για την πατρίδα ακόμη μεγαλύτερη. (Γράμματα από το πολιορκημένο Μεσολόγγι)

$
0
0

Αγαπητή μητέρα,
Έχει πέσει πείνα στο Μεσολόγγι, καθώς οι Τούρκοι μας έχουν περικυκλώσει και δεν έχουμε άλλες προμήθειες. Πολλοί νέοι πολεμιστές πέφτουν  στο πεδίο της μάχης και σκοτώνονται. Αυτή τη στιγμή που σου μιλάω βρίσκομαι εκεί που είναι μαζεμένοι όλοι οι στρατιώτες. Έπεσε η νύχτα και τα πάντα έχουν σωπάσει. Όμως αυτή η σιωπή με ανησυχεί. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα. Εκτός από τον Τούρκο μας πολεμά η πείνα και οι αρρώστιες. Η κατάσταση είναι τραγική. Οι άνθρωποι , αφού τελείωσαν τα γαϊδούρια, έχουν αρχίσει να τρώνε γάτες και σκύλους, χωρίς να νοιάζονται για το αν είναι καθαρά. Εγώ ευτυχώς έχω ακόμα λίγο αλεύρι και βρίσκω και κάποια χόρτα πού και πού.
Όμως καλή μου μητέρα, ο αγώνας μας μου δίνει δύναμη. Μπορεί κάθε μέρα που ξυπνώ να δυσκολεύομαι να σταθώ όρθιος από την αδυναμία, όμως την ίδια στιγμή βρίσκω κουράγιο. Ο αγώνας μας είναι μεγάλος και η αγάπη για την πατρίδα ακόμη μεγαλύτερη.
Μη φοβάσαι μάνα! Ξέρω ότι θα αντέξουμε!
Ο γιος σου, Σταύρος

Σταύρος Γρύλλης, Γ1





Αγαπητή θεία,
Έπειτα από τόσους μήνες πολιορκίας, όλα γύρω μας είναι ερείπια από τις οβίδες των εχθρών. Οι επαναστατικές μας σημαίες όμως , κυματίζουν περήφανα στα τείχη του Μεσολογγίου. Οι Τούρκοι νομίζουν ότι θα παραδοθούμε σύντομα. Στην πραγματικότητα , όμως δε γνωρίζουν την αγάπη που έχουμε για την πατρίδα μας και αυτό μας δίνει περισσότερη δύναμη για να κερδίσουμε τη μάχη. Η πείνα και η δίψα θερίζει εμάς και ακόμα περισσότερο τις αδύναμες ψυχές των παιδιών μας.
Η τροφή μας – αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι- αποτελείται από ζώα και τρωκτικά –τα οποία έχουν ξεκινήσει και λιγοστεύουν- καθώς και μεγάλες ποσότητες από αρμυρίκια . και όλα αυτά για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Το κρύο υπερβολικό . Τα ξύλα τελειωμένα και φωτιά δε μπορούμε να ανάψουμε . Σαν τη σκουριά στο σωλήνα που τον καταστρέφει σιγά σιγά , έτσι και μας μαστίζουν και μας τρώνε οι ασθένειες. Οι νεκροί αμέτρητοι , όχι μόνο από τους βομβαρδισμούς , αλλά και από τη πείνα.
Μανάδες σφάζουν τα παιδιά τους και αυτοκτονούν οι ίδιες για να γλυτώσουν από τη φρίκη της πολιορκίας. Απελπισία. Που θα μας οδηγήσει όλο αυτό άραγε; Πρωί-βράδυ προσευχόμαστε στο Θεό να μας βοηθήσει , αλλά εκείνος τίποτε. Ούτε καν ένα σημάδι να μας δείξει ότι θα σωθούμε. Παρόλα αυτά η ελπίδα βρίσκεται πάντα μες στην ψυχή μας!
Με αγάπη, η ανιψιά σου Γεωργία

Γεωργία Διακονικολή, Γ1





Αγαπημένη μου θεία,
Σου γράφω γιατί ήθελα να μιλήσω σε κάποιον . Αυτές μπορεί να είναι οι τελευταίες μέρες της ζωής μου. Η κατάσταση είναι τραγική. Ο Νικόλας μου υποφέρει και δεν έχω να τον ταΐσω ένα εξάχρονο που έχει ζήσει τα χειρότερα αυτές τις μέρες. Πολλά παιδιά έχουν πεθάνει αυτές τις μέρες βλέποντας πρώτα τον θάνατο όλων των αγαπημένων τους προσώπων.
Ο πατέρας του , όπως γνωρίζεις, έχει ήδη σκοτωθεί πολεμώντας γενναία για την ελευθερία της πατρίδας. Με ρωτάει συνέχεια γι αυτόν και δεν ξέρω τι να του πω. Τα τρόφιμα έχουν τελειώσει εδώ και μέρες. Έχουμε ξεκινήσει αν τρώμε ακάθαρτα ζώα , χόρτα και αρμυρίκια. Βλέποντας το σπουργίτι να βρίσκει σπόρους για το παιδί του και γνωρίζοντας πώς δε μπορώ να κάνω τίποτε για το δικό μου παιδί, βλέποντας το να αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα, νιώθω ζήλια , θυμό και θλίψη.
Έχει αρχίσει να ακούγεται πώς η μόνη λύση αυτής της κατάστασης είναι η έξοδος . Τουλάχιστον θα πεθάνουμε γενναία παλεύοντας για την ελευθερία μας. Θέλω λοιπόν να σε αποχαιρετήσω αγαπημένη μου θεία , γιατί δεν ξέρω αν θα σε ανταμώσω πάλι ζωντανή. Χαιρέτησε  μου και την υπόλοιπη οικογένεια και δείξτε κουράγιο, θάρρος και αγωνιστικότητα για τη λευετεριά του έθνους μας!
Με αγάπη, η ανιψιά σου Κάτια

Κάτια Σπύρου, Γ5





Πολυαγαπημένα μου παιδιά,
Ευχαριστώ κάθε μέρα το θεό, που προλάβατε και φύγατε από το Μεσολόγγι. Εδώ η κατάσταση είναι τραγική. Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, παιδιά και νέοι που είχαν μέλλον μπροστά τους γίνονται ζωντανοί νεκροί και οι ηλικιωμένοι, κάθε μέρα που ξυπνούν εύχονται να είναι η τελευταία τους. Οι Τούρκοι έχουν κλείσει τις εισόδους έτσι ώστε κανείς πια δε μπορεί να μας φέρει τρόφιμα.
Δε σας το κρύβω πώς ορισμένες φορές φοβάμαι, φοβάμαι για το τι θα επακολουθήσει, όχι για μένα , αλλά για τους υπόλοιπους. Εγώ έτσι και αλλιώς δε μπορώ να γίνω χειρότερα. Η μοναξιά μου τρώει τα σωθικά και ο σκελετωμένος πλέον εαυτός μου δε μπορεί να κάνει τίποτα.
Αναπολώ ξανά και ξανά τις μέρες που ήμασταν όλοι μαζί. Νοστάλγησα τις στιγμές μας και πονάω καθώς σκέφτομαι ότι τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο.  Η μόνη μου συντροφιά είναι η ανάμνηση σας και το τουφέκι μου που πλέον δεν το χρειάζομαι, δε μπορεί αν με σώσει.
Πιθανόν αυτό το γράμμα να είναι το τελευταίο που σας στέλνω και θα είμαι πανευτυχής εάν φτάσει στα χέρια σας. Σας εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο. Να προσέχετε τη μητέρα σας και να βοηθάτε και να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Μην με ξεχάσετε .Θα σας προσέχω από κει ψηλά.
Με αγάπη, ο πατέρας σας.


Ματίνα Τρακόσα, Γ5



Με δανεική ταυτότητα (Dancing Arabs)

$
0
0

Η τελευταία ταινία για φέτος δεν άγγιξε το κοινό μας  λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματος. Το θέμα της –ένα νεαρός Άραβας που  φοιτά σε σχολείο εβραϊκό, ερωτεύεται συμμαθήτρια του Εβραία και παράλληλα φροντίζει νεαρό Εβραίο με μυική δυστροφία – είχε αρκετό ενδιαφέρον για όσους έχουν μια ιδέα του παλαιστινιακού προβλήματος.  Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση του σκηνοθέτη που παρουσίασε τα γεγονότα δίχως ίχνος διδακτισμού . Τα μηνύματα πολλά : το θέμα της ταυτότητας και του πολιτιστικού υπόβαθρου, ο έρωτας ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής εθνικότητας αλλά και θρησκείας, η οικειοποίηση μιας διαφορετικής ταυτότητας προκειμένου το άτομο να αλλάξει ζωή.
Κλείνοντας το πρόγραμμα της κινηματογραφικής Λέσχης για φέτος και κάνοντας μια αποτίμηση της χρονιάς οι υπεύθυνες του προγράμματος νιώθουν την ανάγκη να ευχαριστήσουν τους μαθητές που στήριξαν για έκτη χρονιά το πρόγραμμα, παρακολούθησαν τις ταινίες με ενδιαφέρον και αγάπησαν το πρόγραμμα!! Τα λέμε του χρόνου με νέες ταινίες και άλλους μαθητές!

Ξεχωριστό το ευχαριστώ μας για την Κατερίνα μας, που, παρόλο που βρίσκεται πια στη Β Λυκείου, μας τιμά συχνά πυκνά με την παρουσία της και αυτή τη φορά ανέλαβε να γράψει και την κριτική της ταινίας!





Η ταινία που προβλήθηκε την περασμένη Κυριακή ήταν μια σχετικά καλή ταινία κατά τη γνώμη μου. Ένας Άραβας μαθητής ξεκινά να φοιτά σε ένα ιδιωτικό σχολείο στην Ιερουσαλήμ. Έτσι προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτό το σχολείο και σε αυτήν την κοινωνία, όπου ζουν μόνο Εβραίοι. Η έχθρα, όμως, που υπάρχει ανάμεσα στους Εβραίους και στους Άραβες καθιστά την κατάσταση δυσχερέστερη. Έτσι μέσα από τις δυσκολίες που βιώνει ο συγκεκριμένος μαθητής, μεταδίδεται στο θεατή το μήνυμα ότι είναι σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί κανείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
 Και ο πρωταγωνιστής της ταινίας για να το καταφέρει αναγκάστηκε, κυριολεκτικά, να αλλάξει ταυτότητα. Κάτι που είναι αδιανόητο για τον καθένα μας.
Βλέποντας, λοιπόν αυτήν την ταινία γίνεται αντιληπτό στον καθένα ότι ο πόλεμος δεν προκαλεί μόνο ένα τεράστιο πλήθος θανάτων, αλλά καλλιεργεί και συναισθήματα απέχθειας μίσους και εντείνει τη ρατσιστική συμπεριφορά ακόμα και στον άμαχο πληθυσμό. Οπότε παρόλο που δε δίνεται τόσο βάση στην προβολή πολεμικών σκηνών, δεν παραλείπονται τόσο τα αντιπολεμικά όσο και τα αντιρατσιστικά μηνύματα.
Κατερίνα Παπαδάκη, μαθήτρια Β Λυκείου



Πάσχα με βιβλία!

$
0
0
Βιβλιοπροτάσεις για τις διακοπές του Πάσχα. 
Βιβλία για εφήβους και μη, βιβλία για όσους αγαπούν την ανάγνωση και τα ταξίδια του μυαλού. Καλή Ανάσταση σε όλους!





Βερολίνο, γεια
Εκδόσεις: Κριτική
Ο αφηγητής Μάικ Κλίνγκενμπεργκ,παιδί μιας αλκοολικής και ενός αδιάφορου πατέρα, είναι καλός μόνο στο άλμα εις ύψος και στη ζωγραφική, ενώ όλοι στην τάξη του τον έχουν στο περιθώριο. Το τέλος του χρόνου τον βρίσκει απογοητευμένο επειδή η ενδόμυχη αγάπη του, Τατιάνα, δεν τον καλεί στο πάρτι που θα κάνει. Από την άλλη, ο Αντρέι Τσιχάτσοφ ή Τσικ, Ρώσος εμιγκρές, όταν δεν πίνει είναι πολύ δυνατός στα μαθηματικά, αλλά γενικά είναι βρόμικος και φέρεται παράξενα. Τους ενώνει ένα Λάντα, που τους φέρνει στους γερμανικούς δρόμους κατά τις καλοκαιρινές διακοπές…






Αλάστρα-Το βιβλίο των δύο κόσμων
Συγγραφέας: Γιώργος Παναγιωτάκης
Εκδόσεις: Πατάκης
Όταν η Βικτώρια και ο Χρήστος μαθαίνουν ότι θα περάσουν μια ολόκληρη εβδομάδα από τις διακοπές τους στο σπίτι της προγιαγιάς τους, δε χαίρονται καθόλου. Και αυτό γιατί: α) το σπίτι βρίσκεται στη μέση ενός μακρινού σκοτεινού δάσους, β) η προγιαγιά τους είναι κακότροπη και τρομακτική και γ) μέχρι τότε δε γνώριζαν καν ότι είχαν προγιαγιά!
Σύντομα, θα ανακαλύψουν κι άλλους λόγους για να ανησυχούν. Για παράδειγμα, μέσα στο σπίτι υπάρχει ένα απαγορευμένο βιβλίο που μοιάζει να γράφεται μόνο του κάθε βράδυ. Οι ήρωες αυτού του βιβλίου έχουν πολλές ομοιότητες με τον Χρήστο και τη Βικτώρια. Με τη διαφορά πως ζουν σε έναν παράξενο, μυθικό κόσμο, όπου μόλις έχει ξεσπάσει ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και στις τρεις φυλές των στοιχειών  – τα πλάσματα του Δάσους, της Θάλασσας και του Κάτω Κόσμου.
Άραγε, πού οδηγεί το πηγάδι σε σχήμα κλειδαρότρυπας που βρίσκεται έξω από το σπίτι; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της προγιαγιάς τους και ποια η αποστολή της; Και το σημαντικότερο: Γίνεται κάποιος να μπει σε ένα βιβλίο ή να αλλάξει θέση με τα πρόσωπα που ζουν και αναπνέουν στις σελίδες του; 
Μια συναρπαστική περιπέτεια που διαδραματίζεται σε δύο αντικριστούς κόσμους. Δυο κόσμους  με τα δικά τους μαγικά πλάσματα, τα δικά τους προβλήματα και τους δικούς τους αγώνες που πρέπει να δοθούν.      







Η εφεύρεση του Ουγκό Καμπρέ
Συγγραφέας: Brian Selznick
Μεταφραστής: Αργυρώ Πιπίνη
Ορφανό, συντηρητής ρολογιών και κλέφτης, ο δωδεκάχρονος Ουγκό ζει πίσω από τους τοίχους ενός πολυσύχναστου σιδηροδρομικού σταθμού του Παρισιού. Η επιβίωσή του εξαρτάται από τα μυστικά και την ανωνυμία του. Όταν όμως ξαφνικά ο κόσμος του μπλέκεται με τη ζωή ενός παράξενου κοριτσιού και του ιδιοκτήτη ενός μικρού μαγαζιού παιχνιδιών στον σιδηροδρομικό σταθμό, η μυστική ζωή του Ουγκό καθώς και το πιο πολύτιμο μυστικό του κινδυνεύουν. Ένα ακατανόητο σχέδιο, ένα πολύτιμο σημειωματάριο, ένα κλεμμένο κλειδί, ένας μηχανικός άνθρωπος και ένα κρυμμένο μήνυμα συναντιούνται στην Εφεύρεση του Ουγκό Καμπρέ.
Η εφεύρεση του Ουγκό Καμπρέ είναι ένα εκθαμβωτικό κινηματογραφικό ταξίδι από έναν θαρραλέο και καινοτόμο παραμυθά, καλλιτέχνη και συγγραφέα. Ο Μπράιαν Σέλζνικ περιγράφει το βιβλίο του ως εξής: «Oύτε μυθιστόρημα ούτε εικονογραφημένο βιβλίο ούτε κόμικ ούτε γκράφικ νόβελ ή ταινία, αλλά μάλλον ένας συνδυασμός όλων αυτών». Με 284 σελίδες αυθεντικών εικόνων και συνδυάζοντας στοιχεία από εικονογραφημένο βιβλίο, κόμικ και κινηματογράφο, ο Σέλζνικ παραβιάζει την κλασική δομή του μυθιστορήματος, για να δημιουργήσει μια τελείως νέα εμπειρία ανάγνωσης.
Η κύρια έμπνευση για το βιβλίο είναι η αληθινή ιστορία του Ζορζ Μελιές, πρωτοπόρου του κινηματογράφου των αρχών του εικοστού αιώνα, η ιστορία των ταινιών του που διασώθηκαν και η συλλογή του από μηχανικές κουρδιστές μορφές, τα ονομαζόμενα «αυτόματα». Στο τέλος της ζωής του ο Μελιές ήταν απένταρος (αν και οι ταινίες του προβάλλονταν ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες) και δούλευε σε ένα μαγαζάκι με παιχνίδια στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού. Ο Σέλζνικ ζωγράφισε στο βιβλίο την πραγματική εξώπορτα του Μελιές.
Το βιβλίο ήταν για πολλές εβδομάδες στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times και της USA Today, κέρδισε το Μετάλλιο Κάλντεκοτ για το πιο αξιόλογο αμερικανικό εικονογραφημένο βιβλίο, έφτασε στους τελικούς διεκδικητές του National Book Award, πήρε το βραβείο Καλύτερου Βιβλίου της Χρονιάς από το Publishers Weekly και το βραβείο Καλύτερου Εικονογραφημένου Βιβλίου των New York Times. Επίσης έχει γυριστεί σε ταινία από τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορσέζε. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας για το Hugo. 








Άννα Φρανκ: ένα κόμικ-βιογραφία (Σε συνεργασία με το Σπίτι της Άννας Φρανκ)
Συγγραφέας: Sid Jacobson
Μεταφραστής: Μαρίζα Ντεκάστρο
Σχεδιασμός Εξωφύλλου: Εικονογράφηση εξωφύλλου Ernie Colon, Επιμέλεια εξωφύλλου Francesca Leoneschi, Σχεδιασμός εξωφύλλου Andrea Cavallini

Η Άννα Φρανκ έγραφε το ημερολόγιό της από τις 12 Ιουνίου 1942 μέχρι την 1η Αυγούστου 1944. Σκόπευε να το εκδώσει. Ακούγοντας τον εξόριστο στο Λονδίνο Ολλανδό Πρέσβη να ανακοινώνει μέσα από το ραδιόφωνο πως μετά τη λήξη του πολέμου θα αναζητούσε ντοκουμέντα (ημερολόγια, γράμματα κά) για τα εγκλήματα της γερμανικής κατοχής, είχε μάλιστα ξεκινήσει να το επιμελείται για να το εκδώσει.
Δεν πρόλαβε... Έγινε ηρωίδα χωρίς τη μεσολάβηση κανενός επισήμου.
Αυτό το κόμικ είναι μία βιογραφία της Άννας Φρανκ που εκδίδεται σε συνεργασία με το μουσείο «Σπίτι της Άννας Φρανκ» στο Άμστερνταμ.

Βρισκόµαστε στο 1918 και η Ευρώπη βγαίνει µε δυσκολία από τον εφιάλτη του Α΄ Παγκοσµίου πολέµου: µία σύγκρουση που σφραγίστηκε από τις µάχες των χαρακωµάτων, όπου πάνω από εννέα εκατοµµύρια στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και είκοσι εκατοµµύρια περίπου τραυµατίστηκαν. Ο Γερµανοεβραίος Όττο Φρανκ είναι ανάµεσα στους λίγους τυχερούς που επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα τους. Μία Γερµανία βαριά τραυµατισµένη από τη φρίκη που έχει µόλις βιώσει, αφόρητα πιεσµένη από το βάρος των πολεµικών αποζηµιώσεων που πρέπει να πληρώσει. H ζωή όµως είναι φτιαγµένη για να συνεχίζεται κι ενώ η παγκόσµια πολιτική τάξη µπαίνει σε νέες βάσεις, όπως ορίστηκαν από τον πόλεµο, εκατοµµύρια άνθρωποι αρχίζουν πάλι να ζουν, προσπαθώντας, µέρα µε τη µέρα, να σβήσουν τις αναµνήσεις της βίας: το ίδιο κάνει και ο υπολοχαγός Φρανκ και η σύζυγός του Έντιθ, οι οποίοι το 1925 είναι ένα νεαρό ερωτευµένο ζευγάρι, που βλέπει την ευτυχία του να κορυφώνεται µε τη γέννηση δύο υπέροχων κοριτσιών. Μέσα στην ασφάλεια της οικογένειας Φρανκ, η γλυκιά, ήσυχη Μαργκό και η µικρότερη και πιο ζωηρή Άννα περνούν γαλήνια παιδικά χρόνια, παρόλο που τα τερτίπια της παγκόσµιας ιστορίας και οι συνέπειες της εθνικής πολιτικής δυσχεραίνουν κάθε µέρα όλο και περισσότερο τη ζωή όλων. Η Άννα είναι µια ανέµελη παιδούλα τριών χρόνων όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόµµα κερδίζει για τα καλά έδαφος στο γερµανικό κοινοβούλιο και τεσσάρων χρόνων µόλις όταν ο Αδόλφος Χίτλερ χρίζεται καγκελάριος. Ακόµη δεν µπορεί να διαβλέψει τον νέο εφιάλτη που θα ζήσει η ίδια και εκατοµµύρια άλλοι Εβραίοι: τον εφιάλτη µιας χαµένης ζωής, µιας αξιοπρέπειας που κοµµατιάζεται και ποδοπατείται, τον ατέλειωτο τρόµο εξαιτίας της ανθρώπινης αγριότητας, που η Άννα, έφηβη ήδη κι αναγκασµένη να κρύβεται από τους ναζιστές σε ένα µυστικό καταφύγιο, περιγράφει, µέρα µε τη µέρα, στο περίφηµο ηµερολόγιο που θα την κάνει αργότερα διάσηµη, όσο και ο Shoah, ένα εξαιρετικά δυνατό πρόσωπο-σύµβολο.
Το βιβλίο κλείνει µε τη µαρτυρία του µοναδικού επιζώντα, του πατέρα της Άννας, αναφορικά µε την ανακάλυψη και δηµοσίευση του ηµερολογίου.






Υπέροχος κόσμος
Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Πατάκης
Δεκατέσσερις έφηβοι από μια υποβαθμισμένη περιοχή πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας, περιμένουν –ο καθένας για τον δικό του λόγο– το αποχαιρετιστήριο πάρτι του γυμνασίου, το οποίο θα γίνει στον χώρο του σχολείου τους.
Όμως, μια σειρά ατυχών συμπτώσεων και ένας ασυνείδητος μικροκακοποιός αδερφός οδηγούν μια παρέα από κλεφτρόνια στο σχολείο το βράδυ της προηγουμένης, με σκοπό να κλέψουν τα ακριβά ηχητικά μηχανήματα που βρίσκονται κλειδωμένα στο σχολείο.
Την ίδια ώρα, ένας από τους έφηβους ήρωες καταφέρνει να τους φωτογραφίσει και να εκβιάσει τον αρχηγό τους ώστε να επιστρέψει τα κλοπιμαία στο σχολείο πριν το μεσημέρι, για να μπορέσει να γίνει το πάρτι.
Αυτό που ακολουθεί είναι από τη μία ο αγώνας της συμμορίας να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα ακριβά μηχανήματα, κι από την άλλη αυτός όλων των συμμαθητών να πάρουν πίσω τα μηχανήματα ώστε να γίνει το πάρτι. Στην πλοκή αυτή ξετυλίγονται σε πρώτο πρόσωπο οι φωνές των δεκατεσσάρων εφήβων, οι αναζητήσεις, οι ανησυχίες, οι πόθοι και οι έρωτές τους, δημιουργώντας τελικά μια ολοζώντανη τοιχογραφία του κόσμου τους. 
Γιατί –όπως φαίνεται σίγα σιγά– το πάρτι είναι μόνο η αφορμή για να έρθουν όλοι πιο κοντά, να γνωρίσουν τα όριά τους (αλλά κι αυτά του διπλανού τους), να συγκρουστούν, να φιλοσοφήσουν, να εκμυστηρευτούν, να αγκαλιαστούν, να ερωτευτούν, να θρηνήσουν και, πάνω απ’ όλα, να ονειρευτούν. Να συνειδητοποιήσουν, τελικά, ότι ζουν σ’ έναν υπέροχο κόσμο γιατί, παρότι ζουν στην πληγιασμένη πλευρά της πόλης, μπορούν να μεταποιούν τη σκοτεινή ύλη της καθημερινότητάς τους σε γέλιο, αγκαλιές κι αγάπη. Μπορούν ακόμα να κουρδίζουν πότε πότε το «εγώ» τους στην κλίμακα του «εμείς».






Αναζητώντας την Όντρεϋ
Συγγραφέας: Sophie Kinsella
Μεταφραστής: Στέλλα Κάσδαγλη
Εκδόσεις: Πατάκης

Η Όντρεϋ είναι 14 ετών και έχει πολλά στο κεφάλι της: πρώτα πρώτα μια αγχώδη διαταραχή και ένα σωρό φοβίες που την εμποδίζουν ακόμα και να βγει από το σπίτι, εξαιτίας ενός γεγονότος bullying – αλλά αυτά τα λέει καλύτερα η ίδια στο βιβλίο. Έχει και τους γονείς της, που δυσκολεύονται πάρα πολύ να καταλάβουν πώς λειτουργεί το μυαλό ενός εφήβου, και τον αδερφό της τον Φρανκ, που ίσως (ίιιισως) να έχει μια εμμονή με τα παιχνίδια στον υπολογιστή και που διαρκώς ξεφυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Με λίγα λόγια, το σπίτι της είναι ένα ατελείωτο ναρκοπέδιο, το οποίο –επιπλέον– η ψυχολόγος της της ανέθεσε να κινηματογραφήσει.
Μέσα σε όλα να προσθέσουμε κι έναν φίλο του μεγάλου της αδελφού, τον Λάινους, που στην αρχή την τρομάζει –όπως όλοι–, αλλά στη συνέχεια θα γίνει εκείνος που θα τη βοηθήσει να βγει σιγά σιγά από τον μικρό ασφυκτικό κόσμο της και να ζήσει την πραγματική ζωή, με όλες τις υπέροχες στιγμές και τα ζιγκ ζαγκ της.
Η Σόφι Κινσέλλα, πασίγνωστη από τη σειρά Ψωνίζω, άρα υπάρχω, γράφει το πρώτο της εφηβικό μυθιστόρημα και είναι... σαν να βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου.
Θα την αγαπήσεις για τον αστείο τρόπο με τον οποίο εκφράζει τα όσα σκέφτεσαι και περιγράφει σκηνές της καθημερινότητας που μπορεί καμιά φορά να νόμιζες ότι είναι περίεργες και μόνο δικές σου.
Για να μη λέμε πολλά: ένα βιβλίο για σένα, που, όταν το τελειώσεις, μπορεί και να το δώσεις στη μαμά σου μήπως και σε καταλάβει καλύτερα. Ποτέ δεν ξέρεις!







Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΛΕΡΟΥ. Περιπέτεια στο νησί της Άρτεμης
Συγγραφέας: ΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ
Εκδόσεις: Κέδρος

Μια παρέα από αγόρια και κορίτσια ταξιδεύει για διακοπές στη Λέρο.
Εκεί τα παιδιά θα γνωρίσουν καινούριους φίλους και θα ζήσουν μια συναρπαστική αλλά συγχρόνως επικίνδυνη περιπέτεια, αφού, προσπαθώντας να διαφυλάξουν ένα έγγραφο μοναδικής σημασίας για την ιστορία του νησιού, θα βρεθούν αντιμέτωπα με μια αδίστακτη συμμορία.
Ένα μυθιστόρημα γεμάτο καλοκαίρι, θάλασσα, ζήλιες, παιδικούς έρωτες και... μερικούς ενηλίκους που συχνά φέρονται σαν παιδιά.
Αλλά και με ένα σπουδαίο και επίκαιρο κοινωνικό μήνυμα, μια που ένας από τους πρωταγωνιστές είναι ο μικρός Ελίας, πρόσφυγας από τη Συρία. Μαζί με την οικογένειά του θα γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της εποχής, θα γευτεί όμως και τη ζεστασιά της αλληλεγγύης και της φιλίας.






Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Τι θα γινόταν αν έπρεπε να κρύψεις κάτι για να το σώσεις;
Όταν η νεαρή Λίζελ φτάνει στο σπίτι των θετών γονιών της, έχοντας χάσει την οικογένειά της, το μόνο που κρατάει στα χέρια της είναι το κλεμμένο εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη, το οποίο δεν μπορεί καν να διαβάσει, αφού δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση. Αυτή θα είναι και η αρχή της καριέρας της ως… κλέφτρας. Η Λίζελ θα αρχίσει να κλέβει βιβλία - βιβλία που πετάνε οι ναζί στη φωτιά για να τα κάψουν, βιβλία από τη βιβλιοθήκη του δημάρχου, βιβλία που τη συντροφεύουν στις περιπέτειές της παρέα με το φίλο της, Ρούντι, στους δρόμους της πόλης, βιβλία που θα γεμίσουν τις ώρες του άλλου φίλου της, του κυνηγημένου Μαξ. Κι ενώ οι βόμβες των Συμμάχων πέφτουν συνεχώς και οι σειρήνες ουρλιάζουν, η Λίζελ μοιράζεται τα βιβλία της με τους γείτονές της στα καταφύγια και βρίσκει σ'αυτά παρηγοριά. Μέχρι που κάποια μέρα η σειρήνα θα αργήσει να σφυρίξει…
Μια αξέχαστη ιστορία για τη δύναμη της ανθρωπιάς, τις ανατροπές της ζωής, αλλά και για την αστείρευτη γοητεία των βιβλίων!





Βίνσεντ Βαν Γκογκ
BarbaraStok
Μετάφραση: Μαργαρίτα Μπονάτσου
Εκδόσεις: Αιώρα

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ο Βίνσεντ βαν Γκογκ εγκατέλειψε το Παρίσι και εγκαταστάθηκε στη νότια Γαλλία. Ερωτεύτηκε το τοπίο και το φως, ζωγράφιζε ακατάπαυστα και με πάθος. Είναι η περίοδος που μπήκε σ’ έναν διαρκή διάλογο με την τέχνη, με τις ιδέες και τα όνειρά του: δημιούργησε τα πιο ωραία έργα του, ονειρεύτηκε να στήσει μια εστία καλλιτεχνών, βασανίστηκε από την ψυχασθένειά του – που κορυφώθηκε στο γνωστό επεισόδιο με το κόψιμο του αυτιού.

Με φωτεινά, δυνατά χρώματα, όπως στα έργα του, η Μπάρμπαρα Στοκ, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και στις επιστολές που αντάλλασσε με τον αδερφό του Τέο, ζωντανεύει τον Βίνσεντ και του δίνει φωνή. Ξετυλίγοντας πτυχές του χαρακτήρα του, τόσο στις δημιουργικές στιγμές του όσο και στις εξάρσεις της ψυχικής του αστάθειας, μας αποκαλύπτει τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τα μοναδικά έργα τέχνης.






Μα γιατί μου φταίνε όλα;!
Εικονογράφηση:
Τάσος Μαραγκός –
TASMAR
Εκδόσεις: Κέδρος

Για όσους τους φταίνε τα πάντα, για όσους τρώγονται με τα ρούχα τους, για όσους δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, για όσους τους λένε μίζερους και γκρινιάρηδες... αυτό είναι το βιβλίο τους. Αν είσαι από εκείνους που έχεις όλη την καλή διάθεση να βρεις κάτι στραβό στα πάντα και να σου χαλάσει το κέφι, ίσως και να ταυτιστείς. Μπορεί να σου αρέσει κάπως, αλλά σίγουρα θα στραβώσεις και μ’ αυτό.


Ένας νεαρός drifter συνομιλεί με τον Νικόλαους Αύγουστος Όττο!

$
0
0
Η στιγμή που περίμενα επιτέλους έφτασε. Το αυτοκίνητό μου ετοιμάστηκε και έφτασε στην Κω. Ευτυχώς μέχρι στιγμής όλα πηγαίνουν όπως τα ονειρεύτηκα- οι φανοποιοί έκαναν εξαιρετική δουλειά και είμαι ενθουσιασμένος! Όμως με βασανίζει , όπως βασανίζει και τον μπαμπά μου, ακόμα ένα ερώτημα: τι μηχανή να διαλέξουμε  για το αυτοκίνητό μου. Περνάμε  ώρες ατέλειωτες στο συνεργείο και σκεφτόμαστε  ποια είναι η καλύτερη λύση, όμως τίποτα! Δεν καταλήγουμε  πουθενά!
Το Σάββατο  στο συνεργείο, καθόμουνα δίπλα στο αυτοκίνητο μου και διάβαζα άρθρα από άλλους επαγγελματίες οδηγούς αλλά μάταια. Δεν μπορώ να αποφασίσω! Κάποια στιγμή, λοιπόν, έτσι όπως ήμουν απεγνωσμένος, μονολογώ : «Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει!». Και ξαφνικά, ακούω μια φωνή να μου λέει: «Κι όμως, Σταύρο, εγώ  μπορώ να σε βοηθήσω». Νόμιζα ότι ήταν ο μπαμπάς μου, όμως με μεγάλη μου έκπληξη βλέπω έναν άντρα που δεν είχα ξαναδεί. Τρόμαξα. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, με γένια και έντονο βλέμμα.
- «Ποιος είστε;», τον ρωτάω σαστισμένος.
- «Είμαι ένας άνθρωπος που έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τις μηχανές», μου λέει, με μια    νοσταλγία στα μάτια του.
- «Συγγνώμη αλλά δεν  σας γνωρίζω.»
 - «Δεν χρειάζεται να φοβάσαι!»
 - «Τι κάνετε εδώ;»
- «Ήρθα για να σε βοηθήσω.»
 - «Και τι σχέση έχετε εσείς με τα αυτοκίνητα;»
- «Καλέ μου Σταύρο, ξέρεις τι μηχανές χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα σήμερα;»
- «Μα φυσικά! Μηχανές εσωτερικές καύσης. Μηχανές, δηλαδή, στις οποίες η καύση των καυσίμων γίνεται στο θάλαμο των εμβόλων.»
- «Σωστά, σε βρίσκω ενημερωμένο! Ξέρεις ποιος ήταν ο πρώτος που εφηύρε  αυτές τις μηχανές;»
- «Και βέβαια ξέρω! Ο Νικόλαους Αύγουστος Όττο ! »
- «Χαίρομαι που το γνωρίζεις!!Προφανώς όμως δεν έχεις εικόνα αυτού του εφευρέτη!!
- «Όχι για να είμαι ειλικρινής , όχι!
- «Τώρα  έχεις, αφού στέκεται ακριβώς  μπροστά σου !! Εγώ είμαι ο Νικόλαους Αύγουστος Όττο.»
 - «Τι ;;; Μα πώς είναι δυνατόν ;;;Δεν έχετε πεθάνει;;; Τι δουλειά έχετε στο συνεργείο μας;;; Εσείς δεν κατάγεστε από την Γερμανία ;;;; Συγγνώμη αλλά έχω πολλές ερωτήσεις !!!
- «Ήρθα γιατί  διαισθάνθηκα πόσο πολύ προβληματισμένος είσαι!!»
- «Ναι πράγματι!!! Αλλά αυτή την στιγμή έχω μείνει άφωνος !! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπροστά μου βρίσκεται ο εφευρέτης μιας τόσο τέλειας μηχανής!!! Πραγματικά σας θαυμάζω».
- «Σε ευχαριστώ Σταύρο μου!! Η τέλεια αυτή μηχανή , όπως λες, είχε ονομαστεί αρχικά μηχανή αερίου ατμοσφαιρικής δύναμης και μάλιστα για αυτήν την εφεύρεση πήρα το χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι.»
- «Ναι το ξέρω , το έχω διαβάσει! Πρέπει να νιώσατε πολύ περήφανος τότε. Η εφεύρεσή σας ψηφίστηκε η καλύτερη στον κόσμο!»
- «Για μένα, μικρέ μου φίλε, η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι ότι μεταγενέστεροι μηχανικοί βασίστηκαν στη δική μου εφεύρεση. Ο Μάιμπαχ και ο ΓκότλιμπHYPERLINK"https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%BB%CE%B5%CF%81"HYPERLINK"https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%BB%CE%B5%CF%81"Ντάιμλερκατασκεύασαν δικούς τους κινητήρες με βάση την πατέντα μου , ενώ ο Καρλ HYPERLINK"https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%82"Μπεντςτην χρησιμοποίησε στην κατασκευή του πρώτου αυτοκινήτουτο 1886».
- «Έχετε δίκιο, αυτό είναι πολύ σημαντικό! Βοηθήσατε στην εξέλιξη του αυτοκινήτου».
- «Βοήθησα κι εσένα, χωρίς να το ξέρεις!»
- «Αλήθεια ;; Μα πώς;»
- «Αν δεν υπήρχε η εφεύρεσή μου, δεν θα υπήρχε το drift σαν άθλημα. Ποιος νομίζεις θα μπορούσε να κάνει πλαγιολίσθηση με ένα αυτοκίνητο που θα έσερνε έναν θάλαμο, για να γίνεται η καύση εξωτερικά;», είπε γελώντας βροντερά.
- «Δεν το πιστεύω! Μα φυσικά !!!Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό!»

Οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλάβω. Είχα μαγευτεί από τις γνώσεις του παράξενού μου συνομιλητή. Συζητήσαμε  ώρες ολόκληρες για τα αυτοκίνητα και τις μηχανές τους. Η συζήτησή μας με βοήθησε να πάρω μια απόφαση σχετικά με το ζήτημα που με βασάνιζε. Χαίρομαι γιατί ήταν η λύση που σκέφτηκα αρχικά με τον μπαμπά  μου!! Ήμουν ενθουσιασμένος κι έτοιμος να ανακοινώσω την απόφαση μου στον μπαμπά μου για να  ξεκινήσουμε  τις πυρετώδεις προετοιμασίες. Ξαφνικά, ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ ότι είχα αποκοιμηθεί στο παμπρίζ του αυτοκινήτου μου. Μόλις αντιλήφθηκα ότι ήμουν μόνος, στενοχωρήθηκα για μια στιγμή. Ξύπνησα, όμως, εμπνευσμένος  και ανακουφισμένος από αυτήν την ιδιόμορφη συνάντηση και φυσικά αισθανόμουν πολύ τυχερός. Τυχερός για το όνειρο που είδα αλλά κυρίως που γεννήθηκα σε αυτήν την εποχή κι όχι στην εποχή του Όττο.  Δεν θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ με το άθλημά μου αν είχα γεννηθεί πριν τον Όττο! Αλλά τι λέω;; Δεν θα υπήρχε καν αυτό το άθλημα !!
Σταύρος Γρύλλης, Γ1

(Ο Σταύρος είναι ο νεαρότερος Έλληνας drifter , αλλά δεν είναι μόνο αυτό1 Είναι και άριστος μαθητής και το απέδειξε με αυτή την εξαιρετική εργασία στην Ιστορία!)


Συνάντηση με την Μαρί Κιουρί

$
0
0
Κυριακή 19/3/2017 . Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου το μεσημέρι σκεφτόμουν τι να κάνω για να ξεβαρεθώ . Να βάλω μουσική ; Μπα όχι πάλι τα ίδια  … Να δω τηλεόραση ; Βαρετό . Να διαβάσω κανένα βιβλίο ;Ούτε αυτό . Αυτήν την φορά είχα μια ξεχωριστή ιδέα , να μην κάνω κάθε Κυριακή τα ίδια . Σκέφτηκα  να κάνω ένα πείραμα που είχα διαβάσει σε μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο πριν 3  μέρες . Ένα άρθρο που έλεγε ταξίδι στον χρόνο με μόνο μερικά  υλικά . Αλεύρι , μουστάρδα , σοκολάτα και δυο κούπες γάλα . Ξεκίνησα λοιπόν να το φτιάχνω  , μύριζε κάπως απαίσια αλλά το αποτέλεσμα ήλπιζα να βγει ικανοποιητικό  . Σε δύο λεπτά ήταν  έτοιμο . Μετά από πολύ ανακάτεμα ήταν επιτέλους έτοιμο. Έφαγα μια κουταλιά και αμέσως βρέθηκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μια μεζούρα , αλλά αντί για εκατοστά είχε χρόνια . Επέλεξα να πάω στο 1920 να συναντήσω μια από τις καλύτερες γυναίκες φυσικούς που πέρασαν από τον κόσμο μας .
Αυτό ήταν λοιπόν . Παρίσι 1920. Είμαι έξω ακριβώς από το σπίτι της .Το καμπανάκι της έγραφε « οικογένεια Κιουρί» .τράβηξα το σχοινί για το καμπανάκι το έκανα πέρα δώθε δυό τρείς φορές και περίμενα με ανυπομονησία . Η πόρτα άνοιξε κάνοντας ένα περίεργο θόρυβο .
-Καλησπέρα ! μου είπε . Ψάχνετε κάποιον ; Μπορώ να βοηθήσω ;
-Καλησπέρα !Για την ακρίβεια εσάς ψάχνω . έρχομαι από το μέλλον και είμαι εδώ γιατί η καθηγήτρια της Ιστορίας μας , μας ανέθεσε μια εργασία για το παρελθόν και εγώ επέλεξα να πάρω συνέντευξη από εσάς αφού σας θαυμάζω κιόλας .
-Ευχαρίστως να σε βοηθήσω . Έλα , πέρασε μέσα .
  Εγώ αμέσως έκατσα στον αναπαυτικό της καναπέ , με την σκέψη πως δεν της φάνηκε περίεργο ότι ήρθα από το μέλλον .
- Τι μπορώ να κάνω για σένα , μου είπε .
-Θα ήθελα να μου απαντήσετε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την ζωή σας .
-Ευχαρίστως .
-Καταρχήν θα ήθελα να μάθω ποια χρονιά γεννηθήκατε και σε ποιο μέρος , και κάποια πράγματα για την παιδική σας ηλικία
-Εγώ γεννήθηκα  στην Πολωνία και συγκεκριμένα στην Βαρσοβία  το 1867. Από μικρή είχα ακουστά το πανεπιστήμιο της Γαλλίας και ήταν ένα από τα όνειρά μου να σπουδάσω εκεί. Είμαι η μικρότερη από τα πέντε αδέρφια  και σε ηλικία 11 ετών έχασα την μητέρα μου από φυματίωση .Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος , μελετούσε Φυσική και μαθηματικά ,έτσι και εγώ βλέποντας τα βήματα του πατέρα μου τα ακολούθησα και έκανα τα όνειρα μου πραγματικότητα
-Πώς περάσατε στο πανεπιστήμιο ; Ξέρω πως στα περισσότερα πανεπιστήμια εκείνη την εποχή απαγορευόταν η φοίτηση τω γυναικών . Σωστά ;
- Εγώ ήθελα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας , αλλά δεν μου επέτρεψαν , διότι δεχόντουσαν  μόνο  αγόρια . Δεν το άφησα κάτω και άρχισα  να φοιτώ στο ‘ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ‘στη Βαρσοβία το οποίο πραγματοποιούσε διαλέξεις μυστικά .

Εγώ την παρακολουθούσα με τεράστια προσοχή και άκουγα κάθε της λέξη.  Έπειτα την ρώτησα :
-Πώς γνωρίσατε τον σύζυγο σας τον Πιερ ;
-Μετά το πτυχίο μου , αποφάσισα να ασχοληθώ  με τις ιδιότητες ορισμένων μετάλλων.  Για αυτήν την μελέτη χρειαζόμουν ένα εργαστήριο .  Εκεί γνώρισα τον Πιέρ . Τον αγάπησα με την πρώτη ματιά . Μέσα σε έναν χρόνο παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο . Μια από τις καλύτερες στιγμές μου με τον Πιέρ ήταν το ταξίδι του μέλιτος μας όπου γυρίσαμε όλη την  Γαλλία με τα ποδήλατά μας .
-  Θέλω να μάθω για τα δυο βραβεία σας .
- Το 1903  εγώ και ο Πιερ  λάβαμε το πρώτο Νόμπελ  όπου το μοιραστήκαμε με τον Μπεκερέλ . Αυτό το Νόμπελ βασίστηκε  πάνω στην μελέτη μας   στο φαινόμενο της ακτινοβολίας και της ραδιενέργειας .Επίσης το 1911 , λίγα χρόνια μετά  τον θάνατο του Πιέρ , κατέλαβα το Νόμπελ Χημείας.
- Αναφέρατε το όνομα του συζύγου σας και τον θάνατό του .Μήπως μπορείτε  να  μου πείτε το αίτιο του θανάτου του ; Έπασχε από κάποια αρρώστια ;
- Δυστυχώς  ο Πιερ βρήκε  τραγικό θάνατο  .   Περνώντας απρόσεχτα έναν δρόμο του Παρισιού, συγκρούστηκε με ένα κάρο που το έσερναν άλογα και πέθανε ακαριαία .
- Λυπάμαι ….. Συγγνώμη εάν σας κούρασα απλα βρίσκω τη ζωή σας πολύ ενδιαφέρον . Θα μπορούσα να κάνω κάποιες ακόμα ερωτήσεις σχετικά με την προσωπική σας ζωή ;
- Εννοείται εγώ ήμουν πάντα και θα είμαι ανοιχτή προς τους ανθρώπους .
- Ωραία . Είχα ακούσει για μια ερωτική σας σχέση με ένα μαθητή του Πιερ . Ισχύει ;
- Μετά τον θάνατό του Πιερ ένιωθα μόνη καi έτσι έκανα μια ερωτική σχεση με έναν από τους μαθητές του . Οι κόρες  μου δεν συμφωνούσαν καθόλου με αυτήν την ιδέα. Όμως δεν θέλω να συζητάω για αυτό .
-ΜΑΜΑΑΑΑ. ΜΑΜΑΑΑΑΑ πετάχτηκε μια φωνουλα από το πουθενά .
- Συγγνωμη . Με συγχωρείς. Η κόρη μου με χρειάζεται . Εάν θες πέρνα κάποια άλλη στιγμή να σου πω περισσότερα . Ευχαριστώ που πέρασες
-Χαρά μου . Είπα και εφυγα .

Τέλος και αυτή η κουραστική αλλά συναρπαστική μέρα . Αύριο σχολείο ……

Δομνίκη Χατζηνικολάου, Γ5

"Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς κριτική;¨ Μια συζήτηση με τον Φρίντριχ Νίτσε

$
0
0
Καθόμουν στον καναπέ στέλνοντας μηνύματα με μουσική υπόκρουση τους Queen, όταν συνειδητοποίησα ότι μάλλον πρέπει να αρχίσω την εργασία στην ιστορία για τον Φρίντριχ Νίτσε. Ήθελα φυσικά να το αναβάλλω, όπως πάντα, αλλά μιας και ό, τι θυμόμουν από την ιστορία μου φαινόταν ενδιαφέρον σκέφτηκα γιατί όχι; Έτσι, σηκώθηκα από τον καναπέ –ναι, ξέρω: πώς και έτσι;-, ντύθηκα στα γρήγορα, γιατί μόλις προλάβαινα να γλιτώσω να αγοράσω καινούργιο εισιτήριο –σε λίγο θα έληγε- και έτρεξα στις σκάλες ενώ μόλις που πρόλαβα να αρπάξω το αγαπημένο μου σημειωματάριο πριν ξεχυθώ στους δρόμους. Όπως φαντάζομαι θα έχετε καταλάβει μέχρι τώρα η Ελλάδα μένει λίγο πίσω στις εφευρέσεις και στα τεχνολογικά επιτεύγματα τώρα τελευταία –για να είμαστε δίκαιοι βγήκαμε από την κρίση μόλις τρία χρόνια πριν, μετά από τόσες δεκαετίες…-, γι’ αυτό οι θάλαμοι μετακίνησης στο χωροχρόνο –ή αλλιώς ΘΑΧΧ- έγιναν δημόσιοι τους τελευταίους μήνες ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης μετακινείται στο χωροχρόνο εδώ και χρόνια. Παρ’ όλ’  αυτά, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα εμείς –η «νεολαία»- το έχουμε κάψει λίγο για να γνωρίσουμε όλους τους «διάσημους» -που θεωρούσαν οι παππούδες μας «ωραίους»- από κοντά και αυτό εκμεταλλεύεται τώρα η καθηγήτρια να μας στέλνει σε ανόητα ταξίδια για να πάρουμε συνέντευξη από κάποιον Νίτσε ή κάτι τέτοιο... Ο τυπάς από χαρακτήρα πάντως καλός φαίνεται, δε θα πω ψέματα… να το δω… Αλλά να! Έφτασα. Στριμώχτηκα μέσα σ’ ένα θάλαμο διακοσμημένο με πολλά γκράφιτι απ’ έξω –καλά ρε πότε προλάβατε να τα ζωγραφίσετε όλα αυτά;- και ανέφερα λαχανιασμένα τον προορισμό μου αφού επέλεξα την προσωπικότητα του Νίτσε για να μεταφερθώ κατευθείαν έξω από την πόρτα του. «Ελβετία, 2 Μαΐου 1879», αναφώνησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μετά κράτησα την ανάσα μου –ναι έχουμε έτος 2087 και ακόμα να μάθουν κάποιοι να χρησιμοποιούν τουαλέτες αντί των δημόσιων χώρων για τις ανάγκες τους. Μετά από κάνα δεκάλεπτο, ο θάλαμος τραντάχτηκε –δεν είναι και το πιο καινούργιο μοντέλο- σημάνοντας την ώρα μου να ξεμυτίσω στο έτος 1879, στην Ελβετία. Μόλις βγήκα, έριξα μια ματιά τριγύρω με ενδιαφέρον και περιέργεια, μάζεψα λίγο θάρρος –μετά από τόσες επισκέψεις στο παρελθόν και είμαι ακόμα νευρική όταν γνωρίζω «διασημότητες»-, έκανα δυο βήματα μπροστά, ευχαρίστησα νοερά το σχολείο που μου έμαθε γερμανικά και χτύπησα τρεις φορές ακριβώς την πόρτα. Μου άνοιξε ο Φρίντριχ Νίτσε αυτοπροσώπως –δεν το περίμενα, περίμενα να χρειαστεί να επινοήσω καμιά βιαστική δικαιολογία σε καμιά υπηρέτρια. Ήταν χλομός, όπως φοβόμουν, και είχε μια ελαφριά απορία αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Του εξήγησα τα απαραίτητα, κυρίως για να μην φύγει πριν από την ώρα του ο καημένος επειδή εγώ ήμουν με το σορτσάκι και το κοντομάνικο στο πολύδροσερό αεράκι της Ελβετίας –η κλιματική αλλαγή δεν αμφισβητείται πια στη δική μου εποχή αλλά είναι και καλοδεχούμενη μερικές φορές. Ήταν ευγενικότατος και με προσκάλεσε στο σπίτι του αμέσως. Νομίζω έδειχνε πιο πολύ ενδιαφέρον αυτός για μένα παρά εγώ για αυτόν. Αφού καθίσαμε και επειδή τον είδα τόσο πρόθυμο, μπήκα αμέσως στο ψητό:
Εγώ: - Ευχαριστώ πολύ για τη καλοσύνη σας, κύριε Νίτσε. Αν δεν σας πειράζει, θα ήθελα να περάσουμε αμέσως στην συνέντευξη. Έχω περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή μου, όπως είμαι σίγουρη και εσείς.
Νίτσε: - Βεβαίως.
Η φωνή του μου φάνηκε βραχνή, σαν να είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει.
Εγώ: - Ωραία, λοιπόν. Τι έχετε να μου πείτε για τα αδέρφια σας;
Νίτσε: - Η αδελφή μου γεννήθηκε το 1846 και ονομάζεται Ελίζαμπεθ Τερέζα Αλεξάνδρα Νίτσε. Ο αδερφός μου το 1848 και ονομαζόταν Λούντβιχ Ιωσήφ. Πέθανε πρόωρα το 1850 ακολουθώντας τον πατέρα μου, ο οποίος είχε αποβιώσει ένα χρόνο πριν. Έτσι, μεγάλωσα σ’ ένα γυναικοκρατούμενο περιβάλλον, όπου κυριαρχούσε  «ένα άτεγκτο χριστιανικό καθεστώς».
Εγώ: - Μμ… στο γυμνάσιο αφιερώνατε μεγάλο μέρος του χρόνου σας στο γράψιμο. Νιώθατε από μικρός μια κλίση προς τις θεωρητικές επιστήμες;
Νίτσε: - Στο γυμνάσιο, όντως, επέδειξα μία πλούσια λογοτεχνική παραγωγή, έτσι μου είπαν, ενώ σε ηλικία 14 ετών ταξινόμησα τα ποιήματά μου σε περιόδους. Αλλά στο δημοτικό που παράλληλα με τη θρησκευτική αγωγή μελετούσα λατινικά και αρχαία ελληνικά, δεν εμφάνισα ιδιαίτερη κλίση σ’ αυτές τις γλώσσες.
Εγώ: - Έχω ακούσει ότι ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για τη μουσική. Μπορείτε να μου πείτε με λίγα λόγια τη γνώμη σας για αυτήν;
Νίτσε: - Ειδικά για τη μουσική, όχι. Μόνο με πολλά. Βλέπεις, έχω τόσα πολλά να πω όπως και αυτή. Αρχικά, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος θα μπορούσε να απορρίψει έναν ήχο. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Μπαχ είναι περισσότερο ή λιγότερο «αληθινός» από τον Μότσαρτ ή τον Μπετόβεν; Δεν απευθύνομαι παρά σ'εκείνους που έχουν άμεση σχέση με τη μουσική. H μουσική δεν είναι μια τέχνη σαν τις άλλες, είναι η ανώτερη έκφραση της ζωής. Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος. Η μουσική είναι στη συνείδησή μας και ο χορός στο πνεύμα μας, με τα οποία δεν θέλουν να εναρμονιστούν όλες οι πουριτανικές λιτανείες, τα ηθικά κηρύγματα και η χρηστότητα.Πόσα λίγα χρειαζόμαστε για την ευτυχία! Τον ήχο ενός αυλού… Χωρίς τη μουσική θα ήταν η ζωή ένα λάθος. Στο πιάνο, για παράδειγμα, παίζω άλλοτε ευαίσθητα και περιγραφικά και άλλοτε βίαια, όταν θέλω να κατακτήσω όλες τις διαστάσεις του ήχου. Στο πιάνο το βασικότερο είναι να αφήνεις τη συνοδεία να συνοδεύει και το τραγούδι να τραγουδάει. Αυτά είναι τα λιγότερα που θα μπορούσα να πω για τη μουσική.
Εγώ: - Ουάου! Εξηγούνται πολλά έτσι… Τώρα, μπορείτε να μου εξηγήσετε τι αντιπροσωπεύει ο σύλλογος «Germania» στον οποίο γνωρίζω ότι εμπλακήκατε αλλά πώς ακριβώς;
Νίτσε: - Δεν εμπλάκηκα απλώς, αλλά μαζί με τον φίλο μου Γκούσταφ Κρουγκ, ίδρυσα τον σύλλογο «Germania», ένα είδος λογοτεχνικής, μουσικής και επιστημονικής λέσχης όπου αποφασίσαμε ότι κάθε μέλος θα υπέβαλλε απαραιτήτως ένα έργο τον μήνα, ποίημα, δοκίμιο, σχέδιο ή ακόμα και μουσική σύνθεση.
Εγώ: - Μάλιστα. Ισχύει ότι αμφισβητήσατε τον Χριστιανισμό, αν ναι πότε και γιατί;
Νίτσε: - Όσων αφορά τον Χριστιανισμό, δεν υπήρξα ποτέ στείρος μηδενιστής και αθεϊστής. Αντίθετα, άσκησα κριτική στη χριστιανική κοινωνία της εποχής μου, καθώς και στις δεσπόζουσες ηθικές θεωρίες που, κατά τη γνώμη μου, εγκλωβίζουν τη ζωτική ορμή που ωθεί τον άνθρωπο να εκφραστεί γνήσια και να βιώσει τη χαρά της ζωής. Επηρεασμένος από τους αρχαίους Έλληνες σοφιστές προσπάθησα να διακρίνω την ηθική σε εκείνη του κυρίου και σε αυτήν του δούλου, ονειρεύτηκα τον Υπεράνθρωπο, διείδα στον πυρήνα της ανθρώπινης πράξης την βούληση για δύναμη και μπορώ να πω ότι έγινα πρόδρομος του υπαρξισμού και της μετα-νεωτερικότητας, αφού εισήγαγα τις έννοιες του εσωτερικού νοήματος και της προσωπικής ανάγνωσης ενός κειμένου. Με τον όρο «μηδενισμός» περιέγραψα τον υποβιβασμό των υψηλών αξιών. Πιστεύω ότι η εποχή που ζω είναι μία εποχή παθητικού μηδενισμού, δηλαδή μία εποχή η οποία δεν έχει αντιληφθεί ότι τα θεωρούμενα από τη θρησκεία και τη φιλοσοφία ως «απόλυτα» έχουν αποσυντεθεί με την εμφάνιση του θετικισμού του 19ου αιώνα. Με την κατάρρευση των μεταφυσικών και θεολογικών βάσεων και θεσφάτων της παραδοσιακής ηθικής, εκείνο που απομένει είναι μία διάχυτη αίσθηση έλλειψης σκοπού και νοήματος. Η επικράτηση της επίγνωσης έλλειψης νοήματος σήμαινε τον θρίαμβο του μηδενισμού: ο Θεός πέθανε. Η αντίθεση μου για την πίστη του ανθρώπου στον Θεό, είναι απόλυτη. Είναι κάθετη και αδιαπραγμάτευτη. Ο Θεός της χριστιανικής πίστης είναι Αυτός που αναιρεί και καταστρέφει τη χαρά της ζωής. Η ελευθερία του ανθρώπου προϋποθέτει το θάνατο του Θεού. Στη χριστιανική πίστη η ελευθερία είναι ένα πολύτιμο δώρο μεταξύ των άλλων, προίκα που δόθηκε από τον Δημιουργό στο δημιούργημα.

Εγώ: - Από ποια έργα θεωρείτε ότι επηρεαστήκατε στα χρόνια των πανεπιστημιακών σπουδών σας;
Νίτσε: - Κατά την σύντομη παραμονή μου στην Βόννη, μελέτησα καλά το έργο του Ντάβιντ Στράους για την πραγματική ζωή του ιδρυτή του Χριστιανισμού και επιβεβαίωσα τότε όχι μόνον την πλήρη απόρριψη της συγκεκριμένης θρησκείας μέσα μου, αλλά απέρριψα και την θρησκοληψία γενικότερα, ανακηρύσσοντας τον εαυτό μου «αναζητητή» της Αλήθειας. Το 1865 επίσης ήρθα σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ και με επηρέασε καθοριστικά. Μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε και το έργο του Φρήντριχ Άλμπερτ Λάνγκε (Ιστορία του υλισμού). Το θεωρούσα ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών.
Εγώ: - Τι έχετε να μου πείτε για το πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ; Έχετε κάνει εκεί θητεία;
Νίτσε: - Το 1867 κατατάχθηκα στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, όπου διακρίθηκα και πιθανόν να αποκτούσα τον βαθμό του λοχαγού αν δεν υφίσταμαι ένα σοβαρό τραυματισμό που έθεσε τέλος στη στρατιωτική μου σταδιοδρομία. Έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Εγώ: - Μάλιστα. Θα ήθελα επίσης να μάθω ποια ήταν η σχέση σας με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ;
Νίτσε: - Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου του 1868 συναντήθηκα για πρώτη φορά με το τότε μουσικό μου είδωλο, τον Βάγκνερ. Μετά από πολύωρη συζήτηση ο Βάγκνερ μου ζητά να κάνω συχνές επισκέψεις και εγώ ανταποκρίνομαι. Το περιεχόμενο των συζητήσεων είναι φυσικά η μουσική και η φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ενώ δίδασκα την ελληνική γλώσσα, μελέτησα τα αρχαιοελληνικά κείμενα και δημοσίευσα μια σειρά από σχετικά δοκίμια που με οδήγησαν στο πρώτο μου βιβλίο «Η γένεση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής». Τότε θαύμαζα το έργο του Βάγκνερ και του Σοπενχάουερ. Ο Βάγκνερ εκθείαζε το έργο μου. Όσο ζούσα στην Ελβετία, μέχρι το 1879, συνέχισα να επισκέπτομαι συχνά τον Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ όπου τότε διέμενε. Επρόκειτο για μια παραγωγική φιλία. Αργότερα, μετά την απογοητευτική παραγωγή του φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ το 1876, όπου παρουσιάστηκε το «Δαχτυλίδι», άρχισε να επέρχεται ρήξη στη φιλία μας. Εγώ υπερασπίστηκα την περίπτωση Μπιζέ και επανεκτίμησα και τον Σούμπερτ, που με την γενναιοδωρία της ψυχής του, αν και μικρότερος σε μέγεθος από τους άλλους συνθέτες, εγγυάται ότι για πολλούς αιώνες οι επόμενοι συνθέτες θα έχουν να εμπνέονται από αυτόν και τις μουσικές εμπνεύσεις του. Ο σωβινισμός και αντισημιτισμός του Βάγκνερ ανέκαθεν με ενοχλούσαν αλλά η «χαριστική βολή» στη σχέση μας δόθηκε από τον «Πάρσιφαλ» που υμνούσε τον χριστιανισμό, τον οποίο είχα χαρακτηρίσει ως πλάνη.
Αποφάσισα να μην κάνω κανένα σχόλιο πάνω σε αυτή την διήγηση. Νομίζω το παρατήρησε.
Εγώ: - Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου ήρθατε σε επαφή με τον πόλεμο. Μπορείτε να περιγράψετε την εμπειρία σας;
Σήκωσα τα μάτια μου από το σημειωματάριο έτοιμη να καταγράψω την επόμενη απάντησή του. Για πρώτη φορά εκείνο το απόγευμα, όμως, τον είδα να διστάζει. Με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα: φόβος; Ξαφνικά το βλέμμα του άλλαξε τελείως και έγινε απόμακρο, λες και δεν ήταν σ’ αυτό το δωμάτιο μαζί μου αλλά κάπου μακριά… μόνος του… με κάποιον άλλον… ποτέ δεν έμαθα. Έμεινε χαμένος στις αναμνήσεις του για αρκετά λεπτά. Τότε όμως το βλέμμα του άλλαξε για δεύτερη φορά και φαινόταν αποφασιστικό και σίγουρο. Είχε αποφασίσει να μιλήσει.
Νίτσε: - Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου(1870-71) υπηρέτησα εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος, καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου δεν μου επέτρεπε να γίνω στρατιώτης, όπως εγώ επιθυμούσα.
Μιλούσε γρήγορα, τόσο γρήγορα που φαινόταν λες και βιαζόταν να τα πει. Όχι… Περισσότερο σαν να είχε ήδη αποφασίσει τι θα πει και τα έλεγε γρήγορα για να καταλάβω ότι δεν πρόκειται να του πάρω λέξη παραπάνω. Ό, τι και να ‘ταν δεν επέμενα.
Νίτσε: -Ήρθα σε επαφή με τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα του πολέμου και προσβλήθηκα από αρκετές ασθένειες, οι οποίες επιβάρυναν ακόμα περισσότερο την ανέκαθεν ασθενική μου υγεία.
Εγώ: - Λυπάμαι… Αναρωτιέμαι, έχετε δεχτεί ποτέ κριτική; Ή μάλλον αρνητικά σχόλια;
Νίτσε: - Φυσικά! Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς κριτική; Το 1872 όταν εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» ο Βάγκνερ το εκθείασε όμως δέχτηκα εχθρική κριτική και από το φιλόλογο Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλεντορφ και από τον καθηγητή φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βόννης Ούζενερ, όπου και οι δυο μαζί είχαν ως αποτέλεσμα τη μετρίαση του βαθμού αποδοχής μου στον ακαδημαϊκό κόσμο.
Εγώ: - Λυπάμαι. Και κάτι τελευταίο…
Νίτσε: - Βιάσου! Η υπηρέτρια θα είναι εδώ από λεπτό σε λεπτό!, αναφώνησε επιτακτικά.
Αχ, αυτές οι υπηρέτριες… όλο στο δρόμο μου βρίσκονται…
Εγώ: - Βεβαίως. Γιατί παραιτηθήκατε σήμερα το πρωί από το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας;
Νομίζω τον έπιασα απροετοίμαστο. Δίστασε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ενώ ακούσαμε ένα θόρυβο από την πίσω πόρτα της κουζίνας. Σηκώθηκα –ή μάλλον τινάχτηκα πάνω- και μάζεψα τα πράγματά μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ρίχνοντας το τσάι μου στο πάτωμα από τη βιασύνη μου. Εκείνος χωρίς να τον πειράζει κι ενώ εγώ προσπαθούσα να φύγω όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορούσα, εκείνος ψιθύρισε:
Νίτσε: - Υποφέρω από ημικρανίες, που οφείλονται σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια μου, γεγονός που με ανάγκασε να υποβάλω την παραίτηση μου!, και μετά: Δεν πρέπει να σε δουν, ε;
Εγώ έγνεψα «ναι» χωρίς να ξέρω αν με είδε και βγήκα από την μπροστινή είσοδο και ξεχύθηκα στους δρόμους για δεύτερη φορά. Από μέσα άκουσα αχνά μια βαθιά φωνή -της υπηρέτριας- να ρωτάει με απορία: «Σε ποιον μιλάτε; Πάλι ακούτε φωνές;» Και με την σκέψη ότι θα βρω τον μπελά μου έτρεξα προς τον θάλαμο, μπήκα μέσα με την ψυχή στο στόμα, όπου πήρα μια βαθιά ανάσα χωρίς να το πολυσκέφτομαι και το μετάνιωσα αμέσως. Μέσα σ’ αυτό το δεκάλεπτο της διαδρομής σε ένα στενό θάλαμο φτιαγμένο για να με μεταφέρει, όμως, μάλλον συνειδητοποίησα περισσότερα απ’ ό, τι όλη την σημερινή μέρα και την προηγούμενη μαζί.
Αρχικά, ήξερα ότι θα βρω το μπελά μου γιατί δεν πρέπει να επηρεάζω το παρελθόν και εκείνη η υπηρέτρια είχε ακούσει τον Νίτσε να μου ψιθυρίζει καθώς έκανα μιαν ακόμη ηρωική έξοδο. Επίσης, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι προς το τέλος της ζωής του λεγάμενου ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου, οπότε σκέφτηκα ότι του φούσκωσα τα μυαλά –κάτι πολύ συχνά εύκολο να συμβεί με καλλιτέχνες και φιλόσοφους- γιατί για να τον επισκεφτώ θα θεώρησε ότι είναι καμιά μεγάλη προσωπικότητα –που είναι. Ή ότι προς το τέλος με θυμήθηκε και κάνουμε συζητήσεις στα όνειρά του ή και στον ξύπνιο του –εξ’ ου και ο παραληρηματικός λόγος. Για κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις όμως εγώ την έβαψα…
Αφροδίτη Χλαπάνη, Γ5


Σκοράροντας στον Σκορπιό, Ελένη Σβορώνου

$
0
0
Την Κυριακή το απόγευμα η Λέσχη Ανάγνωσης της Α Γυμνασίου συναντήθηκε στο φιλόξενο χώρο της βιβλιοθήκης του σχολείου για να μιλήσουμε για το βιβλίο της Ελένης Σβορώνου «Σκοράροντας στον Σκορπιό». Το βιβλίο έχει θέμα του το ποδόσφαιρο και σίγουρα δεν αφορά τα ζώδια. Ο  ήρωας,ο Κώστας,  ένα αγόρι που είναι μαθητής της Γ Γυμνασίου, είναι Σκορπιός και καμαρώνει επειδή και ο Πελέ, το ίνδαλμα του, ήταν το ίδιο ζώδιο με εκείνον! Ο Κώστας αγαπά το ποδόσφαιρο, ζει γι αυτό το άθλημα αλλά αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα , που μόνο η μπάλα του- ο Πελέ, όπως τη βάφτισε- θα τον βοηθήσει να το λύσει!
Η συζήτηση μας ήταν ουσιαστική, αν και υπήρξαν αρκετές διχογνωμίες! Καθένας εισέπραξε διαφορετικό μήνυμα από το βιβλίο και άλλους τους κέρδισε, ενώ άλλοι δεν ενθουσιάστηκαν, μιας και περίμεναν μια καταιγιστική , περιπετειώδη πλοκή.
Ο Χρήστος αναφέρθηκε στο ότι το βιβλίο εστίαζε στα παιδιά που είναι κλειστοί χαρακτήρες και το αποτέλεσμα είναι να μην διαθέτουν παρέες και πολλούς φίλους. Ο Φίλιππος παρουσίασε το ιδιαίτερο απόσπασμα του βιβλίου που μιλά για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου μέσα από ένα όνειρο του Κώστα και μεταφέρει με μεγάλη ζωντάνια το πέρασμα από εποχή σε εποχή. Σύμφωνα με το ίδιο το μήνυμα το βιβλίου ήταν να μην παρατάμε τα όνειρα μας, να εστιάζουμε στο στόχο μας και να αντιλαμβανόμαστε ότι το μυαλό μας βάζει εμπόδια στην υλοποίηση του.
Η Ευανθία αναφέρθηκε στο ότι η συγγραφέας μιλάει για τη διαφορετικότητα, πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου, η Ντανιέλα μας είπε ότι το βιβλίο διαβαζόταν ευχάριστα και της άρεσε η πλοκή ενώ η Στέλλα συμφώνησε με την Ευανθία σχετικά με το μήνυμα του βιβλίου.
Η Αγγελική δεν ευχαριστήθηκε την ανάγνωση του βιβλίου καθώς της αρέσουν διαφορετικού τύπου αναγνώσματα , αλλά κατά τη γνώμη της η συγγραφέας ήθελε να περάσει το μήνυμα να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να μη μας πτοούν οι δυσκολίες.
Τέλος, ο Διονύσης , ο οποίος απόλαυσε το βιβλίο και του άρεσε  ο τρόπος που ήταν γραμμένο – του θύμισε ημερολόγιο- αναφέρθηκε στο ότι η χρήση της μπάλας ως φίλου ίσως να ήταν ένα τρικ της συγγραφέα και αντί να βάλει τον ήρωα να μιλάει με τον εαυτό του τον έβαλε να συνομιλεί με τη μπάλα του και να της εκμυστηρεύεται όσα δεν τολμούσε να πει σε κάποιον άλλο. Παράλληλα τόνισε ότι πολλές τα θαύματα τα υλοποιούν πολλές μετριότητες –μια, τάξη, μια ομάδα, ένας λαός.
Στη συζήτηση που ακολούθησε τα παιδιά ανφέρθηκαν στα θέματα του βιβλίου: τη μετριότητα, το θέμα της αποτυχίας, τη διαφορετικότητα, την φιλία. Η κ. Σβορώνου θίγει το θέμα της μετριότητας, αυτής της κατάρας για τον κοινωνία μας, που θεωρεί ότι μόνο οι άριστοι οφείλουν να διακρίνονται και να προβάλλονται. Κι όμως αυτή η «μετριότητα» είναι σχετική αφού πάντα έχει μέτρο σύγκρισης  και αυτό δεν έχει σταθερές. Ποιος είπε ότι ο μέτριος μαθητής δεν είναι καλός, ποιος είπε  ότι το να είσαι μέτριος σημαίνει ότι δεν έχεις όνειρα, στόχους και επιθυμίες; Το θέμα της αποτυχίας ήταν ένα ακόμη θέμα που συζητήσαμε διεξοδικά , αφού απασχολεί τους μαθητές μας καθημερινά. Χαρακτηριστικό είναι τα απόσπασματα που είχαμε υπογραμμίσει :
«Ρωτάω λοιπόν: Μπορεί κανείς να ζήσει αν είναι μετρίως μέτριος σε όλα; Δεν είναι μόνο στο ποδόσφαιρο που χωρίς εσένα γίνομαι εντελώς συνηθισμένος παίκτης. Με τις καλές του και τις κακές του στιγμές. Με τις μέρες που είναι σε φόρμα και τις άλλες που κάνει όλο λάθη , δεν τραβάει ούτε ως επιθετικός ούτε ως αμυντικός, ούτε στη σέντρα ούτε καν ως τερματοφύλακας. ….. Δε θα γίνω ποτέ ήρωας σε κανένα βιβλίο . Δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει ξεχωριστό. Καμιά δικαιολογία. Αλλά και καμιά διάκριση προς τα πάνω ή προς τα κάτω. ….Και ρωτάω Πελέ μου, γενικότερα: Έχει νόημα να ζεις μια ζωή χωρίς αν ξεχωρίζεις κάπου; Υπάρχει λόγος να ζεις όταν είσαι ανώνυμος, μέτριος, έτσι κι έτσι, και , όσο , κι αν προσπαθείς, να ξέρεις πως ποτέ δε θα γίνεις πρώτος;……
Επίσης , οι μαθητές τόνισαν ότι πρέπει να αποδεχόμαστε την αποτυχία, να μη μας τρομάζει γιατί μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι, να βελτιωνόμαστε , να μαθαίνουμε. Αυτό το κατανόησε ο Κώστας μετά την απώλεια της αγαπημένης του μπάλας. Οι φιλίες πάλι πρέπει να χαρακτηρίζονται από εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια – να ανοιγόμαστε στον κολλητό μας, κι όχι όπως ο Κώστας που φοβόταν να μιλήσει στον καλύτερο του φίλο.
Τέλος , αναφερθήκαμε στους υπόλοιπους ήρωες του βιβλίου: τη θεολόγο που παρά την ηλικία της υποστήριζε τα παιδιά και ήθελε να προωθήσει τη φιλία και τη συναδέλφωση τους με το ποδόσφαιρο., τη γιαγιά του Κώστα που αγαπά με τρυφερότητα το εγγόνι της, το θείο Λεω , που καταλαβαίνει το πάθος του για το ποδόσφαιρο, το φίλο του τον Αντώνη που τον αγαπά και είναι δίπλα του. Επίσης συζητήσαμε το θέμα της εικονογράφησης του βιβλίου , που παραξένεψε τα παιδιά μιας και πιστεύουν ότι μόνο τα παιδικά βιβλία έχουν εικόνες. Αυτό που μας άρεσε ήταν η ιδιαιτερότητα των εικόνων που μας θύμισαν τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον.
Την Παρασκευή 12 Μαΐου περιμένουμε την κ.Σβορώνου στο σχολείο μας και θα μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε εκτενώς για όλα!


Η κ. Ελένη Σβορώνου "σκοράρει"με τους μαθητές της Λέσχης Ανάγνωσης της Α Γυμνασίου!

$
0
0
Σήμερα το πρωί βρέθηκε στο σχολείο μας, καλεσμένη των Λεσχών Ανάγνωσης, η κ.Ελένη Σβορώνου. Η γνωστή συγγραφέας συναντήθηκε με τους μαθητές των Λεσχών Ανάγνωσης που είχαν διαβάσει τα βιβλία της, συζήτησε μαζί τους, έλυσε απορίες και, παράλληλα, με διαδραστικά παιχνίδια τους μύησε στον τρόπο συγγραφής και δημιουργίας ενός βιβλίου.
Αρχικά συναντήθηκε με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Α Γυμνασίου και τους μαθητές που είχαν διαβάσει το τελευταίο της βιβλίο «Σκοράροντας στονΣκορπιό». Για το βιβλίο είχαμε συζητήσει σε προηγούμενη συνάντηση με τους μαθητές μας και τα παιδιά είχαν ετοιμάσει τις ερωτήσεις και τις απορίες τους γι αυτό.
 Η κ. Σβορώνου με ένα παιχνίδι γνωριμίας ένωσε την ομάδα των παιδιών και έπειτα ανά δύο δημιούργησαν το δικό τους εξώφυλλο για το βιβλίο που σκέφτηκαν : έγραψαν τίτλο, φιλοτέχνησαν το εξώφυλλο, έγραψαν την περίληψη της υπόθεσης και το παρουσίασαν στους συμμαθητές τους . Οι μαθητές μας μας εντυπωσίασαν : οι τίτλοι ευφάνταστατοι , προσεγμένα εξώφυλλα, έξυπνα διατυπωμένες περιλήψεις!

Αφού λοιπόν μυηθήκαμε στο πως μπορεί να στηθεί ένα βιβλίο, από την αρχική ιδέα μέχρι την ολοκλήρωση του, η ομάδα συζήτησε για το βιβλίο της κ.Σβορώνου. Όπως μας είπε η ίδια η συγγραφέας το διάβασμα είναι υποκειμενική υπόθεση: διαβάζοντας βιβλία γινόμαστε ενεργοί αναγνώστες και  τα βιβλία που δε μας αρέσουν είναι εκείνα που μας οδηγούν στο να γίνουμε συνειδητοποιημένοι αναγνώστες , αφού μας βοηθούν να καταλάβουμε το γιατί τα απορρίπτουμε, ποιοι οι λόγοι που δε μας συγκινούν. Τα βιβλία με βοηθούν να καταλάβω ποιος είμαι, τι επιδιώκω να κερδίσω μέσα από το ταξίδι μου στο χώρο της ανάγνωσης, είπε η κ.Σβορώνου. Άλλους αναγνώστες τους συγκινεί η έντονη δράση και πλοκή, άλλους η εσωτερική σκέψη των ηρώων.
Στο βιβλίο «Σκοράροντας στον Σκορπιό» σε άλλα παιδιά άρεσε το θέμα, σε άλλα ο ήρωας, ενώ κάποιοι ταυτίστηκαν με συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις του βιβλίου. Συγκεκριμένα, άλλοι ταυτίστηκαν με τον Κώστα όταν αναφερόταν στη σχέση του με την αδερφή του ( αυτό ενεργοποίησε τους μαθητές μας με αδέρφια!) , άλλοι εντυπωσιάστηκαν από το ότι ο φίλος του Κώστα , ο Αντώνης, ζήλευε την οικογένεια του φίλου του επειδή ήταν δεμένη και παραδοσιακή-ενώ ο Κώστας πίστευε ότι η οικογένεια του ήταν βαρετή- και άλλοι αναφέρθηκαν στη σχέση του Κώστα με τη γιαγιά του.
Οι μαθητές μας ρώτησαν την κ.Σβορώνου αν έκανε κάποια έρευνα για να γράψει το βιβλίο της , μιας και τους φάνηκε περίεργο μια γυναίκα συγγραφέας να ασχολείται με ένα άθλημα που δεν αρέσει ιδιαιτέρως στα κορίτσια. Η συγγραφέας απάντησε ότι φυσικά και ερεύνησε το θέμα της , διαβάζοντας βιβλία για το άθλημα, ρωτώντας ανθρώπους του χώρου και γνώστες . Παράλληλα, τα παιδιά είπαν ότι αυτό που τους άρεσε στο βιβλίο ήταν και η αναφορά στη σύγχρονη εποχή: facebook, instagram, κινητά τηλέφωνα.  Ο αγαπημένος χαρακτήρας της κ.Σβορώνου στο βιβλίο είναι η θεολόγος που δεν άρεσε σε όλους τους μαθητές μας, γιατί κάποιοι τη βρήκαν αυστηρή ή παλαιών αρχών.  Ωστόσο, παραδέχτηκαν ότι είναι ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, αφού παθιάζεται με την ιδέα της προώθησης της συμμετοχής στους αγώνες και την ευγενή άμιλλα που θέλει να καλλιεργήσει στους μαθητές της.
Η συγγραφέας έθεσε στα παιδιά το ερώτημα αν το θέμα της μετριότητας που θίγεται στο βιβλίο ( Δεν είναι αυτά για μας…,όπως χαρακτηριστικά λέει η μητέρα στον Κώστα)λειτουργεί καταπιεστικά ή απελευθερωτικά για το ίδιο το παιδί. Αυτό βοήθησε τον Κώστα να συνειδητοποιήσει ποιος είναι και τι θέλει και να θέσει τους δικούς του στόχους. Το ερώτημα αυτό το απάντησαν και οι ίδιοι οι μαθητές μας που αναφέρθηκαν στις δικές τους οικογένειες και στο τι τους ενώνει ή τι είναι αυτό που οι δικοί τους γονείς «επιβάλλουν « εντός των πλαισίων του δικού τους οικογενειακού περιβάλλοντος. Τα εικαστικά αποτελέσματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα-όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες που ακολουθούν!



Τέλος, η κ.Σβορώνου με ένα ακόμα παιχνίδι ερωτήσεων ζήτησε να μιλήσουν τα παιδιά για τη σχέση τους με το βιβλίο: είναι μια σχέση μαγείας;  είναι ένα ταξίδι;  η ανάγνωση μας κάνει να νιώθουμε όμορφα; λύνει ίσως κάποια δικά μας προβλήματα;  έχουμε αγαπημένο βιβλίο;  θυμόμαστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε;  Η συνάντηση έκλεισε με τη συγγραφέα να υπογράφει τα βιβλία των παιδιών !  Η κ.Γεωργακά και εγώ , ως υπεύθυνες της Λέσχης Ανάγνωσης της Α Γυμνασίου ,θέλουμε να ευχαριστήσουμε πολύ την κ.Σβορώνου που μας χάρισε αυτή την όμορφη συνάντηση και ευελπιστούμε σε επόμενη επίσκεψη της στο σχολείο μας! Στο σημείο αυτό θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ουΓυμνασίου Κω, που καλυψε τα εισιτήρια της κ. Σβορώνου, και την κ. Σούλη Μπακάλογλου, που πρόσφερε ευγενικά τη φιλοξενία στο ξενοδοχείο Αλέξάνδρα!



"Δεν ταιριάζουμε εδώ εμείς τα ζώα!"΄(Το ημερολόγιο ενός γαιδάρου)

$
0
0

Ημέρα 1η
Σήμερα το πρωί,εκεί που καθόμουν αμέριμνος στο λιβάδι, ήρθε ένας άντρας και με τράβηξε με απότομες κινήσεις. Φαινόταν άγριος αλλά και τρομαγμένος . Φοβήθηκα , δεν τον είχα ξαναδεί. Με έσυρε με τη βία και με οδήγησε σε ένα χωράφι, όπου είδα και άλλα ζώα συγκεντρωμένα-κυρίως άλογα και γαιδούρια. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτή την περίεργη συγκέντρωση . Στη συνέχεια μας έβαλαν στη σειρά και μας οδήγησαν στο λιμάνι σε ένα μεγάλο γκρι πλοίο. Μπήκαμε στο πλοίο ζώα, άντρες και κάποια μεγάλα αυτοκίνητα με περίεργα εξαρτήματα . Ήμουν εξαντλημένος από το περπάτημα και στα μισά του ταξιδιού, αποκοιμήθηκα.


Ημέρα 2η 
Ξύπνησα ξαφνικά ελπίζοντας ότι αυτή η παράξενη περιπέτεια μου ήταν ένα όνειρο ή έστω ένα κακόγουστο αστείο. Η εικόνα, όμως απρέμεινε ίδια. Άνθρωποι και ζώα στοιβαγμένα σε ένα μεγάλο χώρο. Δίπλα μου ήταν ένα όμορφο άλογο, δυνατό αλλά δυστυχισμένο. Άκουσε λέει ότι θα ταξιδέψουμε για μια μακρινή χώρα για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να πολεμήσουν. Σκεφτόμουν τι σχέση έχουμε εμείς τα ζώα με όλα αυτά. Ποιον είχα ενοχλήσει έτσι αμέριμνος που απολάμβανα την άνοιξη; Το άλογο φοβόταν για την τύχη μας. Τα ζώα σπάνια επιζούν από έναν πόλεμο, έλεγε κλαίγοντας. Τον έλεγαν Χάρη και όπως μου είπε ανηκε σε μια οικογένεια και μάλιστα έτρεχε σε ιπποδρομίες. Πράγματι, φαινόταν πολύ δυνατό! Από τη στιγμή που φτ’ασαμε στην ξένη χώρα μας φόρτωσαν με πολύ βαρύ φορτίο και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Περπατούσαμε ατελείωτες ώρες μέχρι να νυχτώσει. Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Σε όλη τη διαδρομή ήμουν πλάι στο Χορσε και αισθανόμουν τυχερός που είχα βρει παρέα.



Ημέρα 3η
Το ξημέρωμα μας βρήκε φορτωμένους να διασχίζουμε κάτι πλαγιές . Μόλις φτάσαμε σε μια κοιλάδα , οι άνθρωποι άρχισαν να φωνάζουν και να μας ξαναχωρίζουν. Τα άλογα πήγαν με τους ανθρώπους , ενώ εμείς μείναμε πίσω. Το κατάλαβα αμέσως ότι εμείς θα αναλαμβάναμε τα βαριά φορτία. Δεν μπορούτμε άλλωστε να συναγωνιστούμε τα άλογα σε γρηγοράδα. Ο Χορσέ έφυγε με έναν ξανθό άνθρωπο με μεγάλα και ήρεμα μάτια. Αγκάλιαζε το φίλο μου και μπορεί να μην ήξερα πού τον πήγαινε, αλλά δε φοβόμουν. Φαινόταν να τον συμπαθεί. Μετά από λίγο έφυγαν και μεις ακολουθούσαμε αργά. Μετά από ώρες , έτσι όπως περπατούσαμε, μύριζε αίμα. Γρήγορα παρατήρησα νεκρά ζώα και ανθρώπους να βρίσκονται στο χώμα. Αμέσως σκέφτηκα τον Χορσέ! Άρχισα να πηγαίνω γρηγορότερα, προσπαθώντας να κοιτώ δεξιά και αριστερά , ελπίζοντας ότι δε θα δω το φίλο μου νεκρό. Ήμουν τρομαγμένος! Άνθρωποι και ζώα παντού, δυνατοί ήχοι, κραυγές! Όλα αυτά με τρόμαζαν . Οι ώρες περνούσαν με αγωνία , ώσπου φτάσαμε σε ένα ήσυχο σημείο. Οι ήχοι είχαν σταματήσει και επιτέλους βλέπω τον Χορσέ με τον αναβάτη του, ζωντανούς και βρώμικους. Ο Χορσέ είχε χάσει την ξεγνοιασιά που είχε στο βλέμμα του, περπατούσε με δυσκολία και μου είπε: Αυτή ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου!Δεν ταιριάζουμε εδώ εμείς τα ζώα! Φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρουμε!, είπε και κατάκοπος ξάπλωσε. Έμεινα δίπλα του και σκεφτόμουν για ώρες μετά τα λόγια του…


Σταύρος Γρύλλης, Γ1







3 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Σήμερα πουλήθηκα μαζί με όλο το κοπάδι σε έναν τύπο με στολή. Μας φόρτωσαν όλους σε ένα φορτηγό και από την Αγιάσο που ήμασταν μας μετέφεραν στην Μυτιλήνη. Και ενώ περίμενα πώς ο νέος ιδιοκτήτης θα μας έβγαζε έξω , δεν το έκανε , το ξέχασε. Μας έχει αφήσει εδώ από τη δύση του ήλιου κι ακόμη τίποτε…

4 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα κατάλαβα γιατί μας άφησαν μέσα στο φορτηγό όλο το βράδυ. Το πρωί είδαμε ένα μεγάλο και άχαρο σκάφος να φτάνει στο λιμάνι. Τότε μας έβγαλαν όλους εδώ . Επιτέλους! Πιαστήκαμε τόση ώρα εδώ μέσα! Και, ξαφνικά, μια μεγάλη αιώρα που κρεμόταν από το σκάφος , κινήθηκε προς το μέρος μας. Τότε ξαναείδα το νέο αφεντικό μας μαζί με κάποιους άλλους άντρες με στολή να έρχονται καταπάνω μου και πριν καλά καλά το καταλάβω με είχαν βάλει πάνω στην αιώρα και εκείνη άρχισε να με σηκώνει ψηλά . όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να τους πω ότι έχω υψοφοβία.  Έκλεισα τα μάτια μου από το φόβο και άρχισα να κλωτσάω δεξιά αριστερά και να φωνάζω μπας και πετύχω κανέναν , αλλά τίποτε. Τζίφος. Τέλος πάντων μας ανέβασαν όλους πάνω στο πλοίο και ξεκινήσαμε. Το χειρότερο δεν ήταν μόνο ότι με κάνανε ρεζίλι μπροστά σε όλο το κοπάδι , αλλά ότι σήμερα ανακάλυψα πως έχω και ναυτία.

5 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Ως εδώ ήταν. Πόσο να αντέξει ο γάιδαρος. Θα επαναστατήσουμε. Είπαμε: έχουμε υπομονή, αλλά όχι και να είμαστε ο ένας σε απόσταση αναπνοής από τον άλλον. Να μην αναφέρω το ταξίδι. Έξω είχε 7 μποφόρ και το σκάφος έκανε τραμπάλα στα κύματα. Δεν έχω ιδέα που μας φέρανε. Σε αυτόν τον τόπο υπάρχει ένας πύργος , πολλά κτίρια και λίγες παράξενες άμαξες που τρέχουν με  ρόδες και χωρίς άλογα. Μας βάλανε όλους μέσα σε μια μεγάλη τέτοια άμαξα , παρά την καθιστική διαμαρτυρία που κάναμε και την άρνηση που δείξαμε για να μπούμε στις άμαξες.

6 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα το πρωί , όταν βγήκαμε από τις άμαξες , όλοι νομίζαμε πως άκουσαν τα αιτήματα μας και μας ελευθέρωσαν, αλλά όχι. Μας έβαλαν να περπατάμε με κάτι βαρείς σάκους στην πλάτη για να μας ξεφτιλίσουν.

10 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Επέτρεψε μου να απολογηθώ που δε σου γράφω τελευταία. Να ξέρεις, χτες και προχτές επαναστατήσαμε , αλλά δυστυχώς , η επανάσταση καταπνίχτηκε με βία. Αλλά όχι! Αύριο, αύριο, θα είναι διαφορετικά, θα τα καταφέρουμε , θα δεις! Έχουμε ετοιμαστεί.. Σήμερα βρισκόμαστε κάπου σε μια λίμνη , πολύ μακριά από τον τόπο με τις άμαξες χωρίς άλογα.

11 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό ημερολόγιο,
Η επανάσταση πέτυχε! Μας ξεφόρτωσαν όλους και μας άφησαν ελεύθερους σε  ένα μέρος , που το πρώην αφεντικό μου ονόμασε Κούπα. Επιτέλους, ελευθερία! Μετά από τόση καταπίεση σε γαϊδουρινές συνθήκες. Και δε σου είπα τίποτε ακόμη. Το καλύτερο είναι ότι ανέκτησα την τιμή μου στο κοπάδι, γιατί ηγήθηκα της επανάστασης.

12 Ιανουαρίου 1918
Αγαπητό ημερολόγιο, ‘
Βοήθεια! Κάτι πράγματα σαν πουλιά μας πετούν αβγά που εκρήγνυνται. Πολλοί πέθαναν, πολλοί πεθαίνουν…..


Σταμάτης Γαμβρέλλης, Γ1







Μερα 1η,  19 Ιουνίου 1917
 Αγαπητό ημερολόγιο. Σε 3 ώρες θα περάσουν οι στρατιώτες να μας πάρουν να μας στείλουν στον πόλεμο να βοηθήσουμε την χώρα μας. Επειδή ξέραμε ότι σε λίγες μέρες όλοι θα πεθαίναμε αποφασίσαμε με τα γαϊδούρια της περιοχής να κάνουμε ένα παρτακι εδώ στην φάρμα για να γιορτάσουμε τις τελευταίες μας μέρες πριν τον πόλεμο .Εκεί που διασκεδάζαμε και χορεύαμε μπαίνουν στην φάρμα 3 μεγαλόσωμοι άντρες. Άρχισαν να μας τραβάνε με βίαια να μας φωνάζουν και γενικά να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε άχρηστα αντικείμενα .Φαίνεται θα τους ενόχλησε η δυνατή μουσική που είχαμε στο αποχαιρετιστήριο πάρτι.
Έπειτα από ώρες ταλαιπωρίας και κούρασης φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Δεν φτάνει που είχα τα προβλήματα μου είχα και αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους όλη την ώρα να μας χτυπάνε και να μας βρίζουν, λες και άλλη δουλειά δεν είχαν παρά μόνο να ασχολούνται με εμάς τους καημένους τους γαϊδάρους, που μας τραβολογάνε από την ζωάρα μας να πάμε στον πόλεμο λες και θα ωφελήσουμε σε τίποτα, αφού ο πόλεμος μόνο συμφορές προκαλεί. Από τη Θεσσαλονίκη μας φόρτωσαν πυρομαχικά να τα μεταφέρουμε διασχίζοντας την Μακεδονία. Εξαντλήθηκα. Βρίσκομαι σε άθλια κατάσταση. Νιώθω πως όλο μου το σώμα θα καταρρεύσει. Προσπάθησα να κερδίσω λίγο χρόνο καθυστερώντας,ν αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν μια κλωτσιά στα πλευρά. Φτάσαμε στον προορισμό μας. Καληνύχτα.


Μέρα 2η,  20 Ιουνίου 1917
Αγαπητό ημερολόγιο. Σήμερα η μέρα είναι ήσυχη. Μας έχουνε δεμένους δίπλα από κάτι μεγάλες τρύπες, ξεκουραζόμαστε, τρώμε άφθονο χορτάρι, παίζουμε μεταξύ μας και άλλα πολλά που κάνει ένας γάιδαρος, όταν βαριέται. Επίσης γνωρίσαμε και άλλα ζώα, όπως κάτι άλογα από την Σερβία. Ποιος θα περίμενε ότι θα κάναμε γνωριμίες, ακόμα και στον πόλεμο. Οι στρατιώτες σήμερα δεν ασχολούνται μαζί μας, οργανώνονται όλοι μαζί μέσα σε τρύπες, που λέγονται χαρακώματα. Κάπως έτσι μου τα είπε εκείνος ο αρουραίος που γνώρισα. Αυτά που λες αγαπητό μου ημερολόγιο. Λέω να κοιμηθώ, γιατί αύριο ,όπως μας είπαν, αρχίζει η μάχη και πρέπει να είμαι ξεκούραστος. Καληνύχτα.

Μέρα 3η,  21 Ιουνίου 1917
Αγαπητό ημερολόγιο. Αυτό ήταν το χειρότερο πρωινό ξύπνημα της ζωής μου. Φωνές, πυροβολισμοί, πτώματα παντού ΧΑΜΌΣ! Και το χειρότερο; Δεν πρόλαβα καλά καλά να ξυπνήσω και ένα τεράστιο μακρόστενο πράγμα εξερράγη δίπλα μου. Αιμορραγώ από παντού, νιώθω ότι το σώμα μου είναι νεκρό, δεν νιώθω τίποτα. Κοιτάω δεξιά και αριστερά. Τα περισσότερα ζώα είναι νεκρά η βαριά τραυματισμένα. Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι, λίγο πριν πεθαίνεις, βλέπεις όλη σου την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Αυτό συμβαίνει και σε εμένα . Έτσι όπως είμαι ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε νοσταλγώ πράγματα από το παρελθόν ,πράγματα που δεν θυμόμουν καν όπως οι περιπέτειές μου στο χωριό με τα ξαδέρφια μου τα άλογα, τα νανουρίσματα της μάνας και άλλες τέτοιες στιγμές .Μόλις εξερράγη ξανά κάτι δίπλα μου. Αυτό ήταν . Βάζω όλες μου τις δυνάμεις για να βγάλω μια πάρα πολύ θεαματική κραυγή. Αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω να μείνω στην ιστορία ως ο γάιδαρος με τον πιο θεαματικό θάνατο. Τα λέμε ημερολόγιο. Θα σου γράψω μόλις φτάσω στον παράδεισο. Καληνύχτα.

Χρήστος Βρεττός, Γ1





1η μερα
 Καθως εβοσκα φρεσκο χορταριστο λιβαδι,ακουσα κατι φορτηγα να μας πλησιαζουν.Πλησιαζαν πολυ γρηγορα και τρομαξα. Δεν ειχα ιδεα τι δουλεια ειχαν αυτα εδω. Προσπαθησα να κρυφτω στον αταβλο, αλλα πριν το καταλαβω ενα σκοινι ειχε περασει απο τον λαιμο μου και με εσερνε στο φορτηγο. Μεεβαλαν μεσα και μετα σκοταδι.

2η μερα
Άκουσα την πορτα του φορτηγου να ανοιγει μετα απο πολυ ωρα . Ήμασταν σε θαλασσα κοντα,ενιωσα την ψυχρα. Βγηκαμε απο το φορτηγο και μας ετοιμαζαν να μας βαλουν σε κατι βαρκουλες και επειτα σε ενα μεγαλο πλοιο. Λιγο δυσκολο το εβλεπα αλλα ποιος ξερει; Με τουτα και με κεινα ήμασταν διπλα στο πλοιο ..Κατεβασαν εναν μεγαλο γερανο. Περνουσαν εναν ιμαντα απο κατω μας και τον εδεναν στην αλλη μερια.. Μας ανεβασαν πανω και μας εβαλαν σε ενα δωματιο. Μετα σκοταδι.

3η μερα
 Ξυπνησα παλι απο το ανοιγμα της πορτας. Θα ειχαμε παλι τα ιδια. Αυτην την φορα ομως κατεβασμα με τον γερανο στις βαρκουλες και ευθεια για το λιμανι, αλλα ακουσα και κατι για φορτωμα αλλα δεν καταλαβα τι εννοουσαν.  Μετα απο κανενα μισαωρο ηρθε η σειρα μου και εφτασα στο λιμανι.. Ήμουν στην Θεσσαλονικη. Μας εβαλαν σε μια γωνια και μας φορτωσαν κατι σακια, τα οποια ηταν πολυ βαρια . Ξεκινησαμε ποδαροδρομο.

4 μερα
 Φτασαμε κατα τις 7 το πρωι στο χωριο και μας αφησαν να ξεκουραστουμε σε μια μεγαλη κοιλαδα. Φαγαμε,ηπιαμε νερο και τωρα παμε να δουμε τις γαιδουρινες πιο κατω. Ειδα μια πολυ ομορφη γαιδουρινα..Να παω να της μιλησω; Δεν εχω ξανα μιλησει σε κοριτσι. Τι να κανω; Κανω ενα βημα μπρος,  αλλα εκείνη την ώρα περασαν κατι μεγαλα πουλια απο πανω μας. Έκαναν πολυ θορυβο και ολοι τρομαξαμε. Αλλα οταν κοιταξα πιο καλα ειδα οτι δεν ηταν πουλια, αλλα αεροπλανα. Και συγκεκριμενα δεν ειναι εδω για καλο. Προσπαθησα να τρεξω, μα στραβοπατησα και επεσα. Και τοτε επεσε και η πρωτη βομβα. Έπεσε διπλα στην γαιδουρινα. Άρχισα να κλαιω, γιατι δεν προλαβα να της μιλησω , ουτε να της πω να τρεξει. Έπεσε και αλλη βομβα αυτην την φορα διπλα μου. Και παλι σκοταδι. Αλλα αυτην την φορα ηταν οριστικο.

Ζωζώ Τσακίρη, Γ5




Το ημερολόγιο ενός γαϊδάρου
1η μέρα
Σήμερα ήταν τέλεια! Η Άννα με κάτσιασε όμως! Αμάν βρε κοπέλα μου κράτα τα κουλά σου μακριά μου, πόσες φορές θα σου το πω; Όλη την ώρα με χάιδευε και σκούπιζε τη μύτη και τα μάτια της. Στην αρχή δεν το ‘πιασα καν ότι ήταν στενοχωρημένη… αλλά μετά κατάλαβα! Θα έκανα επιτέλους αυτό το περίφημο ταξίδι! Ο Γιώργης με είχε πρήξει… μόνο για αυτό μιλούσε από τότε που πήραν τον Νίκο και τον Κώστα. Με παραξένεψε όμως που η Άννα ήταν τόσο στενοχωρημένη… δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Μα καλά γιατί νομίζουν ότι φοβόμαστε; Θέλουμε να φύγουμε και να ανοίξουμε τα φτερά μας! Δεν φοβόμαστε! Είμαστε δυνατοί! Τέλος πάντων, σήμερα φύγαμε εγώ και ο Γιώργης. Ήρθαν και μας πήραν οι πράσινοι άνθρωποι. Ήταν πολύ καλοί. Μας έβαλαν όλους μαζί για να έχουμε παρέα και να γνωριστούμε και με τα άλλα παιδιά. Ε, εντάξει δεν είχε και πολύ χώρο εκεί μέσα αλλά κάναμε φίλους από την πρώτη μέρα! Α, σήμερα ήταν το κάτι άλλο!


5η μέρα
Έχω 2 μέρες να δω τον Γιώργη… Τον έστειλαν πιο πίσω από την τρίτη μέρα. Τα ίδια και ο Μάρκος, ο αθλητής. Και ο Σπύρος, που μύριζε περίεργα και μας έκανε να νιώθουμε ωραία. Λίγοι έχουν απομείνει. Σε στέλνουν πίσω, ακούς ένα μπαμπ και φεύγεις. Έτσι μας είπαν. Ανυπομονώ να πάω πίσω. Οι άλλοι φοβούνται. Νομίζουν ότι θα είναι χειρότερα από ότι τώρα. Αλλά τώρα είναι η περίοδος της δοκιμασίας. Τα χειρότερα. Δοκιμαζόμαστε μέχρι να αποδείξουμε ότι είμαστε αρκετά καλοί για πίσω. Ζήλεψα λίγο τον Γιώργη. Εγώ πήγαινα πολύ πιο γρήγορα από αυτόν. Αν μη τι άλλο εγώ άξιζα να πάω πίσω. Οι άλλοι δεν προσπαθούν. Ευτυχώς! Ο επόμενος που θα πάει πίσω θα είμαι εγώ.



10η μέρα
Όλοι έχουν φύγει. Έχω μείνει μόνο εγώ και έχουμε ήδη ταξιδέψει σε 3 τόπους. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί. Μας καλωσορίζουν με φωνές και τραγούδια με περίεργους ρυθμούς. Κάθε φορά εκπλήσσομαι. Είναι λες και μας περιμένουν. Συγκεντρώνονται πολλοί πράσινοι άνθρωποι και φωνάζουν κάτι σε εμάς ή ο ένας στον άλλον. Χαίρονται τόσο πολύ που μας βλέπουν! Τόσο πολύ που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις φωνές τους. Κάποιοι μάλιστα κρύβονται για να μας κάνουν έκπληξη. Εγώ τους μυρίζω αλλά δεν λέω τίποτα στους δικούς μας πράσινους για να μην χαλάσει η έκπληξη φυσικά. Αχ, είναι σαν μια μεγάλη γιορτή! Όλοι φωνάζουν και διασκεδάζουν. Το μόνο κακό είναι όταν πρέπει να φύγουμε και αφήνουμε κάποιον πίσω – όποιον θέλει. Αλλά όλοι στενοχωριόμαστε που πρέπει να μείνει πίσω. Είναι κρίμα. Σαν τον Κώστα, που δεν μπορούσε να προχωρήσει και είπε να μείνει πίσω. Τέλος πάντων, το καλύτερο ήταν ότι σήμερα πήγα κι εγώ πίσω! Και που νόμιζα ότι σήμερα ήταν η χειρότερή μου μέρα… Είχα κουραστεί πολύ μετά από τόσες μέρες που προσπαθούσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και γι’ αυτό η επίδοση μου είχε πέσει. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν ενοχλεί τους πράσινους. Με τράβηξαν πίσω – με πονούσαν λίγο είναι η αλήθεια - , με ξάπλωσαν κάτω – δεν ανησύχησα γιατί πια είχα δει πολλούς να πηγαίνουν πίσω και ποτέ δεν επέστρεφαν, άρα αυτό συνέβαινε: θα έφευγα -, άκουσα ένα μπαμπ, είδα μια λάμψη και… ένιωσα να επιπλέω… για 1 λεπτό, για 1 ώρα, μπορεί για μερικές μέρες. Ξαφνικά, είδα μια γαϊδουρίνα να με καλωσορίζει με ανοιχτές αγκάλες και από πίσω τον Μάρκο, τον Νίκο, τον Κώστα – ευτυχώς γιατί ο τόπος που τον αφήσαμε ήταν χάλια, εδώ που τα λέμε – και φυσικά ο Γιώργης να με περιμένει. Μόνο ο Σπύρος δεν ήταν εκεί. Αναρωτιέμαι γιατί…
Αφροδίτη Χλαπάνη, Γ5


Το Γ5 συζητά μέσω Skype με τον συγγραφέα κ.Φίλιππο Μανδηλαρά

$
0
0
Στο Β Τετράμηνο και στα πλαίσια της προώθησης της φιλαναγνωσίας στο σχολείο,  διαβάσαμε με τους μαθητές του Γ5 το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά «Κάπου να ανήκεις». Την ανάγνωση του βιβλίου ακολούθησαν δημιουργικές δραστηριότητες- τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και εργάστηκαν πάνω σε συγκεκριμένα θέματα (διαγραφή χαρακτήρων , σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, κυρίαρχα θέματα)  αλλά είχαν και ατομικές εργασίες: δημιουργικής γραφής, βιβλιοκριτικής και βιβλιοπαρουσίασης. Η παρουσίαση των εργασιών έγινε την ώρα του μαθήματος ώστε όλοι οι μαθητές να δουν, να ακούσουν και να σχολιάσουν τις εργασίες των συμμαθητών τους. Πολλοί μαθητές ωστόσο είχαν πολλά ερωτήματα σχετικά με την υπόθεση του βιβλίου και αυτά τα ερωτήματα μας τα έλυσε σήμερα ο ίδιος ο συγγραφέας, oκ.Μανδηλαράς, μέσω Skype.
Ο κ. Μανδηλαράς μίλησε στα παιδιά για το πώς εμπνεύστηκε το βιβλίο του – όπως μας είπε όλα ξεκίνησαν από το ότι θέλησε να γράψει ένα βιβλίο για ένα τερματοφύλακα και τελικά έφτιαξε ένα βιβλίο για την ανάγκη του ανήκειν. Η ιστορία δεν είναι πραγματική και δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο ο Γιάννης – δυστυχώς για τα κορίτσια μας, που τον είχαν ερωτευτεί! Στη συνέχεια απαντώντας στο ερώτημα για το απότομο και τραγικό τέλος του βιβλίου μας μίλησε για την εφηβεία και την αίσθηση των εφήβων ότι είναι αθάνατοι, ότι ο χρόνος απλώνεται μπροστά τους και τίποτε δε θα τους εμποδίσει να υλοποιήσουν τα όνειρα τους, ο θάνατος δεν υφίσταται γι αυτούς. Όμως το βιβλίο δε θα μπορούσε να τελειώνει κάπως αλλιώς. Εξάλλου, ο κάθε αναγνώστης έχει το ελεύθερο να αλλάξει την ιστορία , να εκτείνει όπως θέλει το βιβλίο, κάνοντας τις δικές του προβολές στο μέλλον- όπως έχουν αποδείξει ήδη έφηβοι αναγνώστες, που διάβασαν το βιβλίο και έχουν προσλάβει ένα δικό τους νόημα! Παράλληλα, η όλη ιστορία και η εμπλοκή των αστυνομικών στην πλοκή συνδέεται και με την ιστορία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που συνέβη την εποχή που έγραψε το βιβλίο. Η επόμενη ερώτηση αφορούσε το πώς συνέχισαν τη ζωή τους οι γονείς του Γιάννη και η Ανθή μετά από τις τραγικές εξελιξεις και ο κ.Μανδηλαράς είπε στα παιδιά ότι η ζωή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς. Μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με ό,τι σου συνέβη και προχωράς- αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και της ζωής. Όσο για το γιατί ο Γιάννης ανοίχτηκε τόσο γρήγορα στην Ανθή και της εκμυστηρεύτηκε τα πάντα γι αυτόν  και τη ζωή του, ο συγγραφέας μας είπε ότι αυτό ήταν αδύνατον να μην συμβεί, εφόσον ο Γιάννης ερωτεύτηκε. Ο έρωτας αποτελεί ένα βήμα προς την ενηλικίωση και βοηθά τον έφηβο να αποκολληθεί από το οικογενειακό περιβάλλον και να κάνει βήματα προς την αυτονομία του. Ο έρωτας λειτουργεί ακαταλυτικά σε αυτό.

Τα παιδιά ρώτησαν το συγγραφέα για το πώς ξεκίνησε να γράφει και αν είχε κάποιον που τον προέτρεψε να στραφεί στη συγγραφή και μας είπε ότι άρχισε να γράφει ιστορίες που τις μοιραζόταν με φίλους μέχρι που έγραψε το πρώτο του βιβλίο για ιππότες για μικρά παιδιά. Από κει και πέρα άρχισε τη συγγραφή για το ευρύ κοινό κι όχι μόνο για τους φίλους του. Επίσης μας είπε ότι αγαπά το εφηβικό κοινό γι αυτό και τα βιβλία του αφορούν τους νέους και τα ερωτήματα τους, τις ανάγκες τους, τις αλλαγές που βιώνουν, τα διλήμματα τους και τις αναζητήσεις τους.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στις σπουδές του, στην ενασχόληση του με τα βιβλία και μίλησε για τις αντιδράσεις των φίλων του όταν διάβασαν το «Κάπου να ανήκεις» -μια φίλη του αφού του τηλεφώνησε και του είπε ότι τον μισεί, έκανε δέκα μέρες να του ξαναμιλήσει! Για τη μουσική και τους στίχους που υπάρχουν διάσπαρτοι σε όλο το βιβλίο , είπε στα παιδιά ότι ήταν διάλεξε τη μουσική από τις Τρύπες, επειδή ταίριαζαν με τις ανησυχίες του πρωταγωνιστή του βιβλίου  και τα ερωτήματα που απασχολούν τους έφηβους.
Ευχαριστούμε τον κ.Μανδηλαρά για τη συζήτηση, έστω κι αν αυτή ήταν εξ αποστάσεως, και ευελπιστούμε σε μια μελλοντική επίσκεψη του στο σχολείο μας!
(Θα ακολουθήσει ανάρτηση με τις εργασίες των μαθητών!)



"Έτσι σε μάθανε: κάπου ν'ανήκεις...."Οι εργασίες των μαθητών του Γ5

$
0
0
Στην παρούσα ανάρτηση παρουσιάζονται οι εργασίες των μαθητών για το βιβλίο «Κάπου να ανήκεις», του Φίλιππου Μανδηλαρά. Άλλες εργασίες ήταν ατομικές και άλλες ομαδικές. Άλλοι έκαναν βιβλιοπαρουσίαση  και βιβλιοκριτική, άλλοι ασχολήθηκαν με την παρουσίαση των σχέσεων, άλλοι εντόπισαν τα ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα του βιβλίου, άλλοι κατέγραψαν τους στίχους και τη μουσική που υπάρχει στο βιβλίο. Η ανάρτηση τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού κάποιοι δεν τις έστειλαν σε ηλεκτρονική μορφή. Πάντως το σύνολο των παιδιών δούλεψε εξαιρετικά και , αν μη τι άλλο, ήρθε σε επαφή με ένα ολόκληρο λογοτεχνικό έργο! 

Βιβλιοπαρουσίαση
Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Πατάκη
Έτος έκδοσης:2010
Εικονογράφηση εξώφυλλου: Γιάννης Τραγάκης
 Αριθμός σελίδων:163
Στο λογοτεχνικό βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά «Κάπου ν'ανήκεις» ,πρωταγωνιστεί ένας έφηβος ο Γιάννης, ο οποίος είναι Παοκτζής και μένει στην Τούμπα. Πήγαινε εκεί σχολείο και είχε τους φίλους του και επίσης συμμετείχε και στην ομάδα του σχολείου. Αλλά μια μέρα ο πατέρας του αποφάσισε να μετακομίσουν στον Πειραιά για λόγους δουλειάς. Εκεί θα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, διότι θα είναι ο μόνος Παοκτζής στο σχολείο,  αφού όλοι είναι Ολυμπιακοί. Με την πάροδο του χρόνου ο Γιάννης θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιους από τους συμμαθητές του απ'το σχολείο για ποδοσφαιρικά θέματα που αφορούν τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό -  για παράδειγμα στον αγώνα για το κύπελλο ΠΑΟΚ- Ολυμπιακού ,στον οποίο νίκησε ο ΠΑΟΚ. Το μόνο καλό απ'όλη την κατάσταση ήταν ότι ο Γιάννης είχε βρει μια κοπέλα, την οποία έλεγαν Ανθή. Έπειτα μετά από τον επαναληπτικό αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ έγιναν πολλά επεισόδια μεταξύ οπαδών των δυο ομάδων. Εκεί ο Γιάννης έσωσε από έναν μανιακό Παοκτζή έναν Ολυμπιακάκια συμμαθητή του απ'το σχολείο. Από 'κείνη τη στιγμή και έπειτα ο Γιάννης είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τους συμμαθητές του, οι οποίοι τον κορόιδευαν παλιότερα. Ο Γιάννης βρίσκει τραγικό τέλος από έναν Παοκτζη του συλλόγου ,ο οποίος ήταν αστυνομικός, εξαιτίας της καλής του πράξης να σώσει ένα ολυμπιακακια από αυτόν, που ήταν φανατικός Παοκτζής. Πιστεύω πως το βιβλίο είναι ιδανικό για όλες τις ηλικίες κυρίως όμως για τους έφηβους,  γιατί είναι αυτοί που παθιάζονται περισσότερο για τις ομάδες. Θέλω να πιστεύω πως αν το διαβάσουν κάποιοι, οι οποίοι είναι πολλοί φανατισμένοι με τις ομάδες τους, θα τους βάλει σε σκέψεις που θα τους προβληματίσουν.
Γιάννης Χανόπουλος Γ'5




Δίνω ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο
Σελίδα 161
Δε χάραζε – ήταν τα φώτα ενός αυτοκινήτου που έβγαινε στη Λαμπράκη. Προχωρούσε αργά και, όταν διασταυρωθήκαμε, σταμάτησε.
Σου ‘σφιξα το χέρι. Απότομα. Σαν προειδοποίηση. Γύρισες και με κοίταξες χαμογελαστός, σαν να μου έλεγες «Τι είναι;».
Μάλλον δεν είχες πάρει χαμπάρι. Θα ‘σουνα στον κόσμο σου. Στον κόσμο μας…
Πριν προλάβω να σου δείξω το αυτοκίνητο, ο συνοδηγός άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.
Η λυγερόκορμη μορφή της ήταν επιβλητική. Τα μακριά μαλλιά της έπεφταν με χάρη στους ώμους και την πλάτη της. Τα μάτια της ήταν κουρασμένα και πρησμένα, αλλά έλαμπαν από χαρά.
- Γιάννη;’ , ρώτησε η κοπέλα με αβεβαιότητα. Η φωνή της έτρεμε, σαν από ανυπομονησία.
- ‘Μίνα;’ , η φωνή του γεμάτη ενθουσιασμό. ‘Τι κάνεις εδώ;’
- ‘Μόλις ήρθαμε. Με τον Αντώνη. Μόνοι μας. Ήθελα να σ’ το πω, αλλά ο Αντώνης επέμενε…’, ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, έπεσε στην αγκαλιά σου. Ήταν μια αγκαλιά που έσφυζε από συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν είχαν ειπωθεί. Ήταν το παρελθόν σου. Αλλά εγώ πάλι ζήλεψα. Γιατί ρε γαμώτο;
- ‘Χαίρομαι μόνο που είστε εδώ.’, είπες. Πληθυντικός. Καλό σημάδι., σκέφτηκα. Αλλά όταν αντίκρισα τα μάτια του πάνω από τους ώμους της Μίνας, κατάλαβα ότι ήσουν ευτυχισμένος. Το βλέμμα σου νοσταλγικό και απλανές. Τώρα σίγουρα ήσουν στον κόσμο σου. Ένιωσα ένοχη για αυτά τα άσκοπα συναισθήματα ζήλιας. Χαιρόσουν που οι παιδικοί σου φίλοι ήταν κοντά σου μετά από τόσα χρόνια. Δεν έκανες κανένα έγκλημα. Και σε εμπιστευόμουν. Τότε το βλέμμα σου καρφώθηκε πάνω μου και εγώ ανατρίχιασα. Δεν το περίμενα ότι μέσα στον κόσμο σου κάπου εκεί μέσα βρισκόμουν κι εγώ. Για μια ατελείωτη στιγμή χαθήκαμε ο ένας στα μάτια του άλλου. Ξαφνικά, σαν να ξύπνησες από έναν πολύωρο ύπνο, έσπασε την αγκαλιά σου με την Μίνα και την γύρισες για να με αντικρίσει. Το βλέμμα της το εντελώς αντίθετο από το δικό σου – αβέβαιο.
- ‘Αυτή είναι η φίλη μου, η Ανθή. Έχει ακούσει πολλά για σένα.’ , μίλησε πρώτος ο Γιάννης. Η Μίνα ούτε που κοκκίνισε. Η ματιά της σιγουρεύτηκε. Δεν είπε τίποτα όμως. Απλώς άπλωσε το χέρι της. Όταν το έσφιξα, εκείνη έσφιξε το δικό μου ελάχιστα παραπάνω κάνοντας με να την κοιτάξω. Όταν το έκανα, είδα το πρόσωπό μου να καθρεπτίζεται μέσα στα μάτια της και μετά… μόνο καλοσύνη. Ντράπηκα. Η καρδιά μου είναι τόσο χαζή μερικές φορές.
- ‘Χάρηκα.’ Το εννοούσα. ‘Για πόσο θα κάτσετε;’. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου πριν μπορέσω να τις σταματήσω.
-‘Σας είπα. Μόλις ήρθαμε.’, δεν φάνηκε ενοχλημένη από την ερώτηση. ‘Μόνιμα… Ελάτε να σας πάρουμε με τ’ αμάξι! Χρήστο…!’, αναφώνησε ξαφνικά απευθύνοντας τον λόγο της στον συνεπιβάτη της. ‘Κάνε χώρο!’ και μετά σε εμάς: ‘Ελάτε’.
Μου έδωσες ένα ενθαρρυντικό βλέμμα, με πήρες από το χέρι και με τράβηξες μπροστά χωρίς να πάρεις τα μάτια του από πάνω μου και εγώ φυσικά τα δικά μου. Η Μίνα μας άφησε για μερικά δευτερόλεπτα μόνους μέχρι να βροντοφωνάξει μέσα από το αυτοκίνητο: ‘Θέλετε να βιαστείτε; Έχει ψοφόκρυο!’. Όταν μπήκαμε μέσα, χωρίς να χάσει χρόνο, άρχισε τις συστάσεις.
-‘Παιδιά, από ‘δω ο Χρήστος. Χρήστο, από ‘δω η Ανθή και ο Γιάννης. Πρόσεχε!’, φώναξε στο Χρήστο που είχε γυρίσει 360 μοίρες για να μας χαιρετήσει. Με την πρώτη ματιά φαινόταν κοινωνικά αμήχανος. Ακολούθησαν, όμως, περίπου είκοσι λεπτά ευχάριστης συζήτησης, από τα οποία τα μισά αφιερωμένα στη μουσική. Η μουσική είναι η ζωή του.
Γιάννης
Μα, καλά τι θέλει κάποιος σαν τον Χρήστο με τη Μίνα;, σκέφτηκα. Η Μίνα είναι τρελό πανηγύρι, ενώ αυτός… Μπορεί να τους ένωσε η μουσική… Μπα…Σίγουρα φίλος του Αντώνη θα είναι.Ο Αντώνης… Δεν είναι ο εαυτός του τον τελευταίο καιρό. Αποστασιοποιημένος. Πολύ σοβαρός. Δεν απαντάει σε  όσα τηλεφωνήματα μπορεί και όταν  πια γίνομαι ανυπόφορος το σηκώνει με μισή καρδιά και μουρμουρίζει κάτι για «μαθήματα» και «πολύ διάβασμα». Δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο χάρισμα για να καταλάβω ότι έτσι είναι με όλους. Η Μίνα ανησυχεί. Τα μάτια της είναι φουσκωμένα από το κλάμα και μόλις τώρα ξαναρχίζει να βρίσκει τον παλιό της εαυτό. Ή έτσι δείχνει. Πάντα ήταν πολύ καλή στο να κρύβει πράγματα για τον εαυτό της, όταν θέλει. Στη συζήτηση δεν συμμετείχα. Ο Χρήστος μάλλον δεν το συνηθίζει κι όλας όποτε εμείς μείναμε σχεδόν σιωπηλοί. Τα κορίτσια όμως δεν ξέρω που βρήκαν τόση δύναμη και όρεξη μέσα στο κρύο και τη νύχτα γιατί δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Πάντως, όταν έφτασα σιώπησαν. Τις ευχαρίστησα νοερά. Το κεφάλι μου ήταν καζάνι. Καληνύχτισα, αποχαιρέτησα την Ανθή σφίγγοντας το χέρι της και μπήκα μέσα στο σπίτι. Έπεσα στο κρεβάτι μου σαν το κούτσουρο και αποκοιμήθηκα.
Η επόμενη μέρα με βρήκε ευδιάθετο. Ο ύπνος ήταν αναζωογονητικός. Ανασηκώθηκα λίγο από το μαξιλάρι μου και μύρισα τον αέρα. Μμ… Ομελέτα. Σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο, έπλυνα τα δόντια μου και φώναξα στη μάνα μου: ‘Συνάντησα την Μίνα χτες’, άκουσα τον ήχο ενός πιάτου που σπάει και σχεδόν έτρεξα στην κουζίνα. Βρήκα τη μητέρα μου να μαζεύει το πιάτο που της έπεσε από την έκπληξη. Ήμουν έτοιμος να εξηγήσω, αλλά το βλέμμα της με σταμάτησε. Ήταν σχεδόν απολογητικό. Τότε θυμήθηκα ότι δεν ήξερα ακόμα το λόγο που ήρθαν εδώ ο Αντώνης και η Μίνα.
-‘Μου κρύβεις τίποτα;’, ρώτησα σε υπαινικτικό τόνο.
-‘Τι να ξέρω εγώ, καλέ;’. Ο τόνος της ήταν απόλυτος, αλλά η φωνή της έτρεμε και βιάστηκε να γυρίσει πίσω στις δουλειές της χωρίς να ρωτήσει παραπάνω πληροφορίες για τα παιδιά. Ύποπτο. Πολύ. Με έκανε, όμως να θυμηθώ κάτι.Ο Αντώνης είναι εδώ. Και μπορώ να του μιλήσω χωρίς να με διακόψει κανείς. Ούτε καν αυτός. Δεν θα τον αφήσω να μου κλείσει την πόρτα στα μούτρα, όπως κάνει με το τηλέφωνο.
Σηκώθηκα, χωρίς να αγγίξω το πρωινό μου, άρπαξα τα πράγματά μου και βγήκα στο δρόμο με τα χθεσινά μου ρούχα. Κατευθύνθηκα προς το σπίτι που είχε δείξει η Μίνα στην Άνθη χτες στο αχνό φως της αυγής.
Ο κόσμος δεν ήταν αγουροξυπνημένος σαν κι εμένα. Ήταν ευχαριστημένος για το σαββατοκύριακο. Τα πούλια τραγουδούσαν. Ο καιρός το γιόρταζε. Το συναίσθημα ήταν μεταδοτικό. Είχα να νιώσω έτσι πολύ καιρό.
Μέτα από έξι λεπτά, είχα φτάσει. Ανέβηκα τις σκάλες και χτύπησα την πόρτα. Σχεδόν αμέσως μου άνοιξε ο Αντώνης. Αποσβολωμένος. Η Μίνα δεν του είχε πει προφανώς ότι με είχε δει χτες. Μετά από ένα δευτερόλεπτο, έπεσε στην αγκαλιά μου. Δεν το περίμενα αλλά τον αγκάλιασα σφιχτά.
Ένα δυνατό συναίσθημα με πλημμύριζε. Ένα μείγμα ενθουσιασμού, ανυπομονησίας και χαράς. Οι καλύτεροί μου φίλοι ήρθαν να μείνουν όσο πιο κοντά μου γίνεται – το διαμέρισμά τους βρίσκεται στα δυο τετράγωνα από το δικό μου. Είχα αποχωριστεί το ποδόσφαιρο. Όχι το άθλημα, αλλά την ιδεολογία σίγουρα. Είχα πάρει τις δικές μου αποφάσεις και ανταμείφθηκα από αυτές – τουλάχιστον δεν με αντιπαθούσαν πια οι συμμαθητές μου. Το σημαντικότερο απ’ όλα, όμως, είχα αποκτήσει μια υπέροχη φίλη που μπορούσα να εμπιστευτώ όσο κι αυτή εμένα, που με αποδεχόταν και με καταλάβαινε. Αναγνώρισα το συναίσθημα. Δεν ήταν απλώς χαρά αυτό που ένιωθα. Για πρώτη φορά, στη ζωή μου, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Και. Όχι. Μόνος.
Αφροδίτη Χλαπάνη, Γ5





Αυτά που ακολούθησαν τα θυμάμαι σαν σε φαστ φόργουορντ. Αυτός ο Βαγγέλης κάτι σου έλεγε ειρωνικά και τα λόγια του ήταν γεμάτα μίσος. Κάτι έλεγε ότι τους πρόδωσες και βοήθησες έναν γαύρο, τότε σε ένα επεισόδιο κοντά στο γήπεδο. Τότε μου ήρθε στο μυαλό και γιατί μιλούσες τόσο δισταχτικά και φοβισμένα για το ποδόσφαιρο. Γύρισα και σε ρώτησα τι εννοεί. Γύρισα πίσω σε αυτόν και τον είδα που έβαλε το χέρι του στην τσέπη του. Γυρνάω, σε βλέπω και σου ψιθυρίζωΓιάννη, πάει να βγάλει όπλο. Γιάννη,  πάμε να φύγουμε.Μου έσφιξες το χέρι και μου είπεςΘα είναι χειρότερα, αν τρέξουμε. Γυρνάω ξανά. Βλέπω αυτήν την σκατοφατσα τον μπάτσο και σημάδευε εσένα με το όπλο. Ο άλλος από μέσα φώναζε να μας αφήσει ήσυχους και να κατεβάσει το όπλο. Σκάσε επιτελούς και μην ασχολείσαι»,  γύρισε και του απάντησε. Η σκατοφατσα γύρισε και μας ξανά κοίταξε. Αυτήν την φορά το μίσος ήταν αδιαπέραστο στα μάτια του. Λες και του είχες πάρει κάποιο δικό του πρόσωπο. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι εσύ μπορεί να μην πήρες κάποιον δικό του,  αλλά αν εκείνος πατούσε την σκανδάλη θα έπαιρνε κάτι δικό μου. Θα έπαιρνε εσένα. Δεν θα το άφηνα έτσι. Όταν είδα ότι πάτησε την σκανδάλη μπήκα μπροστά σου. Ένιωσα την σφαίρα να με τρυπάει στο στήθος. Έπεσα κάτω και θυμάμαι μόνο εκείνο το "Όχι, Ανθήηηη!"που με τόση θλίψη φώναξες. Και αυτό ήταν το τέλος.
Ζωζώ Τσακίρη, Γ5



Σελ. 160 ..Δεν ξέρω πόσες ώρες καθίσαμε εκεί, στην προβλήτα. Ξέρω μόνο ότι κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ότι θα ξημέρωνε . Είχαν μεγαλώσει οι νύχτες , κι ας ήταν ακόμη καλοκαίρι.
Όταν τελείωσες , σηκώθηκε σαν ξεμουδιάσεις και είπες : Ρε συ, πέρασε η ώρα…..
Γέλασα και σε ρώτησα αν ήθελες να φύγουμε.
- Μπα, είπες. Ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Ωραία είναι.
Έγειρα πάνω σου. Κάπου στο βάθος ακουγόταν η σειρήνα ενός περιπολικού να σκίζει την ησυχία τςη νύχτας. . Μας προσπέρασε. Κάτσαμε αμίλητοι για ώρες. Νομίζω κοιμήθηκα και λιγάκι.
Κοίταξες το κινητό σου. Ώρα πέντε παρά. Δέκα αναπάντητες κλήσεις από Μαμά και άλλα τόσα μηνύματα απ ότι πρόλαβα να δω , πριν κρύψεις το τηλέφωνο σου ντροπιασμένος.
Φύγαμε, με γύρισες σπίτι. Ανέβηκα πάνω , σε κοίταζα να απομακρύνεσαι και αν χάνεσαι από τα μάτια μου. Έπεσα για ύπνο, σκεπτόμενη πως αυτή ήταν η καλύτερη μέρα της ζωή μου μέχρι σήμερα……
Ολυμπία Τρίγκα, Γ5





Και εκεί που το θηρίο άδειασε το πιστόλι πάνω σου γρήγορα γρήγορα, έβγαλα το κινητό μου για να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο. Από το φόβο μου δεν ήξερα τι να πρωτο κάνω κι έτσι άρχισα να ουρλιάζω για βοήθεια τριγύρω μου. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος αλλά κανείς δεν ήξερε τι να κάνει , αφού όλοι ήταν σοκαρισμένοι με σένα. Ευτυχώς το ασθενοφόρο δεν άργησε να έρθει και μας πήγε όσο γρηγορότερα μπορούσε στο νοσοκομείο. Με το που φτάσαμε, κατευθείαν  σε βάλανε στο χειρουργείο για να βγάλουν τη σφαίρα. Μετά από τόσες επεμβάσεις και ναι………!  Εσύ κατάφερες και κρατήθηκες στη ζωή. Είδες πώς σου τα φέρνει η ζωή; Να ξέρεις πώς είναι δύσκολο να ζει κανείς , αλλά το πιο εύκολο πράγμα είναι να πεθάνεις….
Μουαζέζ Χατζηφειζουλάχ, Γ5






"Φύγε, Γιάννη, τρέχα, Γιάννη, πέτα, Γιάννη, δεν είναι μπάλες οι σφαίρες, Γιάννη, για να τις αποκρούσεις". Στη στιγμή ακούστηκαν πυροβολισμοί, Εγώ είχα ρίξει το πρόσωπο μου στο έδαφος επειδή φοβήθηκα μήπως και αντικρίσω το πτώμα σου, κάτι που ποτέ δεν έγινε. Έτρεμα, έτρεμα από φόβο μη σε δω νεκρό, αν δεν μου είχες φωνάξει "Ανθή!!!!!"και δεν με είχες πάρει αγκαλιά δεν θα σήκωνα το κεφάλι μου. Δεν ξέρεις τι ανακούφιση ένιωσα που ήσουν σώος και αβλαβής, αλλά και τι λύπη ένιωσα βλέποντας τον άλλον αστυνομικό πεσμένο στο χώμα νεκρό. Είχε μπει μπροστά στον Βαγγέλη την τελευταία στιγμή για να σε σώσει, για να μας σώσει. Γενναίος, πολύ γενναίος και η ανταμοιβή του; Θάνατος. Θάνατος, αλλά πέθανε για να ζήσουν δυο νέα παιδιά, πέθανε σώζοντας 2 ψυχές, κάνοντας αυτό που θεωρούσε σωστό και δίκαιο. Λίγο πιο δίπλα από το νεκρό σώμα του αστυνομικού βρισκόταν πεσμένος στα γόνατά ο Βαγγέλης, που είχε καταρρεύσει. Είχε καταρρεύσει, ίσως γιατί απλά σκότωσε κάποιον, ίσως γιατί φοβόταν τη τιμωρία της πράξης του αυτής ή ίσως γιατί αυτός ο αστυνομικός ήταν ο μόνος πραγματικός φίλος του. Ο μόνος που τον ήξερε, τον ανεχόταν και τον αγαπούσε. Η μόνη του οικογένεια. Γιατί λέω ο μόνος; Γιατί ο ίδιος ο Βαγγέλης ήξερε βαθιά μέσα του ότι τα παιδιά στο σύνδεσμο, δεν του ήταν στην πραγματικότητα τίποτα, απλά είχαν την ίδια ανάγκη κάπου ν'ανήκουν, δεν τους ένοιαζε που, αρκεί να ανήκαν κάπου. Δεν νοιάζονταν πραγματικά για εκείνον. Μόνο ο φίλος του το έκανε, και να τώρα που τον σκότωσε, επειδή είχε τυφλωθεί από το μίσος ή μάλλον τον φθόνο που έτρεφε για τον Γιάννη, καθώς είχε καταφέρει να μην έχει πλέον την ανάγκη ν'ανήκει κάπου…

Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5




Περιγραφή των σχέσεων του Γιάννη με τους γονείς του και το φίλο του Αντώνη
Οι σχέσεις του Γιάννη με του γονείς του
Στο βιβλίο "Κάπου να ανήκεις",που διαβάσαμε, φανερώνεται αρκετά η κόντρα που έχει ο Γιάννης με τους γονείς του. Αυτήν την κόντρα την παρατηρήσαμε σε αρκετά αποσπάσματα, στα οποία υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στον Γιάννη και τον πατέρα του. Αυτές αρχίζουν από την σκέψη του Γιάννη ότι ο πατέρας του ήταν Ολυμπιακός Όπως έλεγε και στην Ανθή : "κρυφογαυρος"! Αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στην σχέση του Γιάννη με τον πατέρα του, διότι ένας γνήσιος Παοκτζης πρέπει να μην πάει τους Γαύρους, Αρειανους και τους Πράσινους(σύμφωνα με τον νονό του).  Ο πατέρας ήθελε το παιδί του να είναι ένα φυσιολογικό παιδί, το οποίο να μην έχει τέτοια έχθρα, τέτοιο ανταγωνισμό και κυρίως να μην έχει μπλεξίματα, παρόλο που ο Γιάννης ήταν σε μια δύσκολη θέση διότι μετακόμισε στην Αθήνα σε σχολείο με Γαυρους. Παρόλα αυτά όμως, ο πατέρας ποτέ δεν έδειξε κατανόηση στα θέλω του παιδιού του. Μετα από καιρό όμως ο Γιάννης είδε ότι τον ενδιαφέρει η μουσική, αλλά όποτε άκουγε μουσική ο πατέρας σε αντίθεση με την μητέρα διέκοπτε τον Γιάννη και του έλεγε να χαμηλώσει την μουσική. Ήθελε το παιδί του να μεγαλώσει , όπως μεγάλωσε και ο ίδιος (κι ας μην είχε καταλάβει το τι έκανε) . Υπήρχαν πολλές συγκρούσεις ανάμεσα τους τις οποίες βέβαια τις έκλεινε η μητέρα καθησυχάζοντας τον άντρα της . Η μητέρα πάντα έβρισκε τρόπο να σταματήσει τον καυγά ανάμεσα στο γιό και τον πατέρα. Η μητέρα έδειχνε κατανόηση και στο παιδί και στον άντρα της . Με λίγα λόγια η σχέση του Γιάννη ήταν καλύτερη με την μητέρα παρά με του πατέρα του.
Μελίσα Τσίπι – Ογιά Χατζηχαλήλ, Γ5



Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ
Ο Αντώνης και ο Γιάννης  γνωρίστηκαν στην Στ δημοτικού, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Ο Αποστόλης και ο Θάνος, οι καλύτεροι παίχτες της ομάδας, είχαν βγει από το παιχνίδι και ο Αντώνης  αναγκάστηκε να τους αντικαταστήσει. Το παίξιμό του ήταν ομαδικό και δίκαιο, έτσι κίνησε την περιέργεια του Γιάννη. Μετά από ένα επεισοδιακό ματς τα αγόρια άρχισαν να κάνουν παρέα. Συνδέθηκαν περαιτέρω μέσω της μουσικής την οποία εισήγαγε ο Αντώνης στη ζωή του Γιάννη. Από αυτό το σημείο και μετά τα αγόρια άρχισαν  να επικοινωνούν μέσω της μουσικής .
Ο Γιάννης  γνώρισε την αδελφή του Αντώνη, Μίνα και τον πατέρα του, Θανάση. Ο Θανάσης άρχισε να γράφει  μουσικά κομμάτια για τον Γιάννη, ο οποίος αναζητούσε το μουσικό του στιλ. Αυτό έγινε συνήθεια. Όλα ανατράπηκαν,  όταν ο Γιάννης έπρεπε να μετακομίσει από τη Θεσσαλονίκη στον Πειραιά. Τότε συνειδητοποίησε ότι ο Αντώνης  ήταν ο μόνος αληθινός του φίλος και, όταν θα έφευγε,  θα του έλειπε πραγματικά. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να ξαναμιλήσουν τα δύο αγόρια.
 Συναντήθηκαν ξανά όταν ο Γιάννης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να τους δει. Υπήρχε μεγάλο χάσμα μεταξύ τους. Από αυτή τη στιγμή και μετά τα αγόρια δεν επικοινώνησαν ξανά μέχρι που ο Γιάννης πήρε τηλέφωνο τον Αντώνη,  για να του εξιστορήσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στον Πειραιά. Εκείνος, όμως, έμεινε αμίλητος καθ’ όλη τη διάρκεια του τηλεφωνήματος και , όταν ο Γιάννης τελείωσε την διήγησή του, ο Αντώνης πρότεινε να περάσει στο τηλέφωνο τη Μίνα. Ο Γιάννης έλαβε την ίδια ψυχρή ανταπόκριση από τη Μίνα, η οποία κατέληξε να του το κλείσει στα μούτρα. Μετανιώνοντας, εκείνη τον  ξαναπήρε μετά από μισό δευτερόλεπτο για να του ανακοινώσει το θάνατο της μητέρας της.
Η τελευταία τους επαφή έγινε μερικές μέρες αργότερα από αυτό το περιστατικό. Ο Γιάννης ξαναπήρε τηλέφωνο,  γιατί ανησυχούσε για την Μίνα και τον Αντώνη. Μετά από αυτό, οι δρόμοι τους χώρισαν. Τα παιδιά μετακόμισαν στην Αμερική, στο σπίτι της χαμένης τους μητέρας και δεν βρήκαν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν ξανά.

Η επιρροή του Αντώνη στο Γιάννη
Ο Αντώνης, κατ’ αρχάς, εισήγαγε τον Γιάννη στον κόσμο της μουσικής, όπως προαναφέραμε. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που βοήθησε τον Γιάννη να βρει την ταυτότητά του και γενικότερα τον εαυτό του. Ουσιαστικά, ο Αντώνης έδωσε στον Γιάννη την αίσθηση ότι ανήκει κάπου.
Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Ζωζώ Τσακίρη, Δομνίκη Χατζηνικολάου, Γ5






ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ
Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν στην γυμναστική στο σχολείο. Τα παιδιά μαζί με τον κύριο Τάκη, τον γυμναστή έπαιζαν ποδόσφαιρο. Αρχικά χωριστήκαν σε ομάδες και ο Γιάννης έκατσε τέρμα. Μετά από αυτόν τον αγώνα, ενώ όλοι ψήφισαν mvpτον Θάνο, τον Αποστόλη και την Κατερίνα, ο γυμναστής διάλεξε τον Γιάννη. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει ο συγγραφέας ότι κάθε παίκτης στο γήπεδο είναι σημαντικός.
Έπειτα  από αυτόν τον αγώνα ο Γιάννης κέρδισε μια θέση στην σχολική ομάδα ποδοσφαίρου.
Στη συνέχεια σε έναν αγώνα με την Επανομή έγιναν κάποια επεισόδια και
έτσι ο Γιάννης έγινε αρχηγός. Στα τελευταία λεπτά ο Γιάννης εκτελεί το πεναλτι και σκοράρει δείχνοντας για άλλη μια φορά πως είναι σημαντικός παίχτης.
Όταν κατέβηκε στην Αθήνα,  πήγε να δει το ματς ΠΑΟ-ΠΑΟΚ και ενώ όλα πήγαιναν καλά,  στο τέλος ήρθαν ισοπαλία, θύμωσαν οι Παοκτσηδες και άρχισαν τον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς και τους βαζελους.
 Εδώ ο συγγραφέας μας παρουσιάζει  ότι μέσα στον αθλητισμό υπάρχει πολλή βία.
Για να τον αποτρέψει από το να πηγαίνει στο γήπεδο,  ο πατέρας του τον έγραψε στον Ιωνικό.  Φαίνεται λοιπόν η προσπάθεια των γονιών του να σταματήσει τα οπαδιλικια. Όμως όταν πήγε να δει τον προημιτελικό του κυπέλλου Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, επειδή ήθελε να πάει κόντρα στον πατέρα του, έγιναν μερικά επεισόδια και στο τέλος ο Γιάννης έγινε ηρωας,  αφού έσωσε έναν συμμαθητή του, που ήταν Ολυμπιακός. Μας προτρέπει ο συγγραφέας να βοηθάμε τον καθένα άσχετα αν είναι διαφορετική ομάδα από εμάς. Από τα τελευταία επεισόδια ήταν, όταν μια μέρα στον σύνδεσμο, ο Βαγγέλης,  ο αρχηγός του συνδέσμου,  κορόιδευε τον Ρουστου, τον αγαπημένο τερματοφύλακα του Γιάννη, λέγοντας τον παλιοτουρκο.
Αποδεικνύεται ότι οι φανατικοί οπαδοί είναι ρατσιστές και νοιάζονται μόνο για την ομάδα τους.
Αλέξης Τσάτσα, Δημήτρης Τρίγκας, Γιάννης Χανόπουλος, Γ5




Οι στίχοι των τραγουδιών που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο σε μια παρουσίαση.

Νίτσε, Kurt Combain kai Chris Cornell- ή πώς όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται...

$
0
0
Πωω... έχουμε να κάνουμε αυτή την εργασία στην ιστορία για κάποιο πρόσωπο του 19ου αιώνα για αύριο. Ποιός έχει όρεξη τώρα να κάθεται να βρίσκει πληροφορίες για τον Νίτσε; Α! Το βρήκα! Θα χρησιμοποιήσω το παλιο ρολόι του προπροπαππού μου, αυτό που μου έδωσε η γιαγιά μου για να πηγαίνω ταξίδια στο παρελθόν για να συναντώ διάφορα σημαντικά πρόσωπα, καθώς και για να βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Ναι ξέρω η γιαγιά μου ειναι απίθανη. Που το έχω βάλει όμως το ρολόι; Λογικά σε κανά συρτάρι θα το έχω πετάξει.
*30 λεπτά αργότερα*
 Μα τι κακό συνήθειο και αυτό να τα παρατάω όλα όπου να ναι. Καλά κάνει η μαμά και με λέει τεμπέλα. Μα καλά ποσο έξυπνη πρέπει να είμαι για να έβαλα το ρολόι μέσα στο κουτί με την τροφή της γάτας; Φαντάζομαι πολυ. Μαρία-Νίκη συγκεντρώσου. Κοπέλα μου έχεις να κάνεις την εργασία για το Νίτσε. Ωραία πως λειτουργεί τώρα αυτό;  “Για να γράφει ‘’ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ –ΤΟΠΟΣ»,  εσύ πως λες να λειτουργεί;  είπε η φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου. Εεεμ, άρα εδώ πρέπει να πηγαίνει η χρονολογία που θέλω να πάω και εδώ ο τόπος. “ Μπράβο ρε έξυπνη! “ Ωωω σκάσε Ισμήνη (ναι της έχω δώσει και όνομα τι θέλετε; ). Λοιπόν για να κάνω ένα τσεκ τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου:
Κινητό
Τσάντα
Ρολόι (εννοειται)
Πορτοφόλι
Στυλό

Μπουφάν
Εμ τι άλλο; Τι άλλο; “Πάρε και το φούτερ και το παντελόνι του Στέργου να μάθει να σου παίρνει τα σορτσάκια του μπάσκετ! “. Καλή ιδέα Ισμήνη μπράβο! Ωραία λοιπόν όλα έτοιμα για το ταξίδι. Πάμε Ισμήνη!!
Λοιπόν Ισμήνη, καμιά ιδέα για το που βρίσκεται ο Νίτσε; “ Εμμ...λογικά σπίτι του δε θα είναι;”. Έλα ρε και εγώ που νόμιζα πως θα αρμέγει καμιά αγελάδα σε κάποιο στάβλο! (να σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ). Το θέμα, Ισμήνη μου, είναι το που πέφτει το σπίτι του. «Γιατί δε ρωτάς κανένα περαστικό; Τζάμπα σε έστελνε τόσα χρόνια η κ.Δημητρούλα γερμανικά;».  Καλή ιδέα! Θα ρωτήσω τον τύπο στο παγκάκι!
Λοιπόν, Ισμήνη ,σύμφωνα με εκείνον η οικία Νίτσε είναι ακριβώς εδώ. «Τόση ώρα κάθεσαι στον κήπο της και δε το κατάλαβες καν, τέτοια στραβομάρα που έχεις!». Τι να κάνω; Δεν έφερα τα γυαλιά μαζί μου! Λες και εσύ αν ήσουν στη θέση μου,  θα το έβλεπες. Τέλος το θέμα τωρα! Σκάσε και πάμε να τον συναντήσουμε. 
                                                                   Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι ο οποιοσδήποτε θα αντιλαμβανόταν πως επικρατούσε μια αναστάτωση, μια αναμπουμπούλα. Μια γυναίκα ακουγόταν από το βάθος να φωνάζει και να πονά και πολύς κόσμος βρισκόταν  γύρω της. Έτσι και εγώ, ως γνωστή κουτσομπόλα, έσπευσα να δω τι συμβαίνει. Το θέαμα με έκανε να ξεράσω, παρ’ όλο που πολλοί θα θέλανε να  το δούν από κοντά. Και ,ναι, κυρίες και κύριοι, μόλις είδα το θαύμα της ζωής (akaγέννηση)να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Τέλεια! Τώρα έχω συν ένα ακόμα πράγμα στην λίστα με τα πιο αηδιαστικά πράγματα που έχω δει! Εεε , Ισμήνη ! Τι λένε αυτοί εδώ;  Πως το παιδί αυτό λέγεται Νίτσε Φρίντριχ,  όπως και ο βασιλιάς που τυχαίνει και έχει σήμερα γενέθλια; « Μαρία-Νίκη,  πες μου μία,  τι ημερομηνία έβαλες στο ρολόι»  
Εμμ , 15 Οκτωβρίου 1884,  γιατι; « ΤΙ ΓΙΑΤΙ! Ρε ζώον,  τότε είναι που γεννήθηκε ο άνθρωπος! Μόλις είδες τη γέννηση του Φρίντιχ Νίτσε και δεν τράβηξες ουτε μια φωτογραφία ή έστω ένα βίντεο! Θα γινόμασταν πλούσιες». Καλύτερα να μην έχω βρακί να βάλω παρά να ξαναδώ αυτό το πράγμα ή και να έχω κάτι που να μου το θυμίζει. Τέλος πάντων τι ημερομινία να βάλω Ισμήνη τώρα για να πάμε να του μιλήσουμε; <<Βάλε 1854, DomGymnasium-Νάουμπουργκ>>
 Φίλτατη Ισμήνη γιάτι με έφερες σε ένα γυμνάσιο;  Ο Νίτσε ηταν καθηγητής; «Ρε Μαρία-Νίκη φυσικά και ο Νίτσε δεν ήταν καθηγητής. Έδω πάει σχολείο και τώρα μάλιστα έχει μάθημα κάπου εκεί μεσα».  Ε και τότε τι με έφερες εδώ, ρε Ισμήνη. Θέλω να πάω να του πάρω την καταραμένη συνέντευξη, όταν είναι μεγάλος, και έπειτα να πάω σπίτι και να καώ στο facebook. « Ρε όχι. Θέλω να δω τη ζωή του Νίτσε, να την μελετήσω. Ο Νίτσε είναι ένας από τους σπουδαιότερους και σοφότερους ανθρώπους του 19ου αιώνα. Μπορείς και αύριο να πας και να χαραμίσεις την μέρα σου μπροστά από μια οθόνη. Τέλος, σήμερα θα σου μιλήσω για τη ζωή του Νίτσε και θα την δούμε live!>> Λοιπόν θα κάτσουμε,  αλλά για μια εβδομάδα θα με αφήσεις ήσυχη σύμφωνες; « Σύμφωνες». Ωραία, και για πες μου τώρα για το Νίτσε.
«Αρχικά εδώ όπως σου είπα και πριν είναι το γυμνάσιο που πηγαίνει ο Νίτσε. Εδώ εξετάστηκε από τον διευθυντή του γυμνασίου, ο οποίος τον μεταπήδησε στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τότε ο Νίτσε έγραφε ποιήματα και διάφορα θεατρικά έργα. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο γράψιμο, αναπτύσοντας έτσι έναν πλούσιο παραγωγικό λόγο, και στην ηλικία των 14 ταξινόμησε τα ποιήματα που είχε γράψει μέχρι τότε. Στο σπίτι έπειτα από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του (1849) και τον χαμό του αδερφού (1850) ο Νίτσε μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του στο Νάουμπουργκκαι ζούσαν όλοι μαζί με τη γιαγιά του. Ο καημένος ζούσε μόνος του με τρείς γυναίκες,  οι οποίες τον καταπίεζαν. Πιστεύω πως το γράψιμο για αυτόν ήταν η μόνη διέξοδος. Τότε μόνο δε δεχόταν την πίεση των άλλων.

«Ξέρεις, μου θυμίζει εσένα». Τι εννοείς ότι σου θυμίζει εμένα; «Ξέρεις μωρέ, και εσύ όταν σε πιέζουν οι γονείς σου,  δραπετεύεις μόνο όταν γράφεις ή διαβάζεις ή ακούς μουσική. Δεν κάθεσαι σαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας σου πάλι στο κινητό γράφοντας ότι σου είπαν οι άλλοι, πας και τα σκέφτεσαι μέσω της μουσικής του γραψίματος και των βιβλίων».  Δεν ξέρεις τι λες Ισμήνη, είμαι σαν τα άλλα παιδιά τίποτα το διαφορετικό. Άντε τελείωνε με τον Νίτσε να πάω σπίτι μου… «Ό,τι πεις». ….
Λοιπόν,  αφού εξετάστηκε από τον επιθεωρητή του DomGymnasium, στις 5 Οκτωβρίου,  1858 μπήκε στο Πφόρτα ένα από τα καλύτερα κλασσικά σχολεία της Γερμανίας. Ήταν πολύ καλός μαθητής και τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται και με τη μουσική. OΝίτσε, εκείνη την περίοδο, είχε έρθει κοντά με τη λογοτεχνία και εκτιμούσε πολύ το έργο του Χέλντερλιν, του Ανακρέοντακαι του Σαίξπηρ. « Λογικό να τους εκτιμούσε. Πες μου έναν που να μην το κάνει; «. « Πολλά παιδιά της ηλικίας σου δεν ξέρουν καν ποιοί είναι…» Whatever, συνέχισε. « Καλά. Κοίτα όλοι είχαν την εντύπωση ότι ο Νίτσε θα γίνει κληρικός, έλα, όμως, που περίπου το 1862 άρχισε να αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και δεν ήθελε πλέον να γίνει κληρικός αλλά μουσικός!>>  Νομίζω ότι τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ αυτόν, αλλά αρκετά με τα παιδικά του χρόνια. Πάμε όταν σπούδαζε! Πες μου μέρος και χρόνο. «Μπα δε βρίσκεις τόσο βαρετό το Νίτσε τώρα;»  Ωω… απλά θέλω να δω τι θα κάνει τελικά, θα γίνει μουσικός; « Δε θα σου πω εγώ, πάμε να το δεις. Γράψε 1864, Πανεπιστήμιο Βόννης»     
«Μάριον να σου παρουσιάσω το εξαίρετο, καταπληκτικό Πανεπιστήμιο της Βόννης!».  Τώρα εγώ θα έπρεπε να ενθουσιαστώ επειδή…; «Επειδή το είπα πολύ ωραία και είναι εκεί που σπούδασε ο Νίτσε και επειδή δεν πρέπει να χαλάσεις τον ενθουσιασμό μου;» Καλά, αν είναι έτσι. ΟΥΑΟΥ, Ισμήνη, τι τέλειο που είναι!!!! «Πολύ καλύτερα. Λοιπόν, στο θέμα μας τώρα. Ο Νίτσε το 1864, αφότου αποφοίτησε από το Πφόρτα, ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης , ενώ παράλληλα γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου. Στη Βόννη ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia», που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη»
Κάτσε, αυτός δεν ήταν που ήθελε να γίνει και κληρικός κτλ; Τι συνέβη και άλλαξε όχι μόνο γνώμη αλλά και την πίστη του; Με τι επιχειρήματα αιτιολογεί την απόφασή του ας πούμε; «Μάριον, στο πανεπιστήμιο, όταν επέλεξε να γραφτεί στο θεολογικό τμήμα το έκανε, γιατί είχε ήδη κάποιες αμφιβολίες για την πίστη και ήθελε να το ερευνήσει. Τώρα,  το επιχείρημά του, όπως είπε και ο ίδιος, είναι το εξής: «Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ'αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.» Ω…deep. Έξυπνος και βαθυστόχαστος. Όσο πάει τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ, πες μου ότι ακούει και twenty one pilots να πάω να γίνω κολλητή του. «Ααχαχχα, θα θελες! Δικός μου κολλητός είναι.» Δεν το σχολιάζω καν αυτό. «Και καλά θα κάνεις» .

 Τέλος πάντων που είχα μείνει; Α ναι! Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρίντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας.» Τόσο καλός καθηγητής ήταν που τον ακολούθησε ο Νίτσε; «Εσύ τι λες; Και τέλος πάντων μπορείς να σταματήσεις να με διακόπτεις; Χάνω το ειρμό των σκέψεών μου» Καλά, καλά. « Ωραία. Ο Νίτσε το 1865 ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ, το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρίντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Έπειτα  το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε τον βαθμό του λοχαγού αν δεν τραυματιζόταν σοβαρά. Τραυματισμός ο οποίος έδωσε τέλος στη στρατιωτική του καριέρα. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, και παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του εκεί καθηγητή Φρίντριχ Καρλ Μπίντερμαν που ήταν και ο εκδότης της εφημερίδας Deutsche Aligemeine Zeitung, όπου ο Νίτσε εργάστηκε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής μορφής για εκείνον.» Μπορώ να μιλήσω τώρα; «Ναι»  Γιατί όλους τους έλεγαν Φρίντριχ; Είναι κάτι σαν το δικό μας Μαρία ή Γιώργος ένα πράμα; «Δεν απαντώ. Γράψε τώρα Ελβετία 1879 να τελειώνουμε γιατί δεν αντέχεσαι» Καλά ντε, μια ερώτηση έκανα η δύσμοιρη.  
ΝΑΙ ΕΛΒΕΤΙΑ! YES! Πάντα ήθελα να έρθω. Μπράβο, Ισμήνη! «Ναι, Μαρία-Νίκη, να σου θυμίσω δεν ήρθαμε για ψώνια.» «Ποιός σου είπε ότι θέλω να ψωνίσω; Απλά μ’ αρέσει πολύ αυτή η χώρα». «Τέλος πάντων. Δες περάσαμε κάποια χρόνια για να έρθουμε εδώ στα τελευταία του Νίτσε, γιατί σε καμιά ώρα έρχεται η μάνα σου και αν δει πως λείπεις ποιος την ακούει» Α, καλή σκέψη. Πες μου τι χάσαμε, επειδή περάσαμε αυτά τα χρόνια. «Ε όχι και πολλά που να σε νοιάζουν. Εσύ κράτα ότι ήταν καθηγητής στη Βασιλεία και αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή ήταν και είναι άρρωστος» Τι έπαθε καλέ; «Υπέφερε και υποφέρει από ημικρανίες, που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του» Α τον κακομοίρη… «Ναι… Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στο τώρα. Ελβετία! Ο Νίτσε, πλέον απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του,  πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ, όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τη βαριά κατάθλιψη στην οποία υπέκυπτε κατά διαστήματα. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το λυκόφως των ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).»
Τελικά η κατάθλιψη και γενικά η ψυχική διαταραχή είναι πηγή έμπνευσης για μεγάλες δημιουργίες, είτε αυτές είναι πίνακες είτε ποιήματα είτε οτιδήποτε άλλο. «Ναι δίκιο έχεις. Συμφωνούμε για πρώτη φορά.» ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΡΩΣΤΕΣ. «ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Μπορεί. Ξέρεις ποιος άλλως είναι άρρωστος;» Ο Νίτσε προφανώς. «Σωστά! Κέρδισες μπισκοτάκι. Ο Νίτσε στις 3 Ιανουαρίου 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο.» Τι είδε καλέ και τον τάραξε τόσο; «Βασικά τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Νίτσε απλά είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά.» Αχ, ο καλός μου! Λυπήθηκε το κακόμοιρο το ζώο! Έπρεπε να παίξει και κάνα μπουνίδι στον αμαξά να μάθει. «Το αβίαστο πνεύμα σου με σκοτώνει.» Μα, μα, μα… «Μαμούνια. Σκάσε και άκου.» Καλάαα… «

Ο φίλος μας τις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, σε κλινική της Ιένας, όπου οι γιατροί διέγνωσαν ’’παραλυτική ψυχική διαταραχή’’ . Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου, κατά τις οποίες αυτοαποκαλείται δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, συνοδευόμενες συχνά από περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς. Στις 24 Μαρτίου 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.» Τελικά οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στο τέλος τρελαίνονται, όπως ο Kurt Cobain, o Chris Cornell και άλλοι τόσοι. Αδικία, μεγάλη αδικία. «Τιτανομεγιστοτεράστια αδικία βασικά.» Μην μου κλέβεις τις λέξεις μου, αλά όπως και να έχει συμφωνώ. Συνέχισε θέλω να μάθω και άλλα.
«Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά.  Η αδελφή του, Ελίζαμπεθ, ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πίτερ Γκαστ, επειδή επιθυμούσε να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού τη. Τον Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα τους. Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών. Τα συμπτώματά του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του.» Πέθανε μικρός, φαντάσου πόσο ακόμα θα μπορούσε να προσφέρει… Να σου πω είσαι, πόση ώρα μας έχει μείνει; «30 λεπτά ακόμη. Γιατί;» Είσαι να πάμε να τον συναντήσουμε; «ΚΑΙ ΤΟ ΡΩΤΑΣ;» Ωραία πάμε σπίτι του. «Προτού πάμε, βάλε τα ρούχα του Στέργου, γιατί δεν νομίζω να χαρεί να δει κοπέλα μπροστά του πόσο μάλλον να της μιλήσει» Σωστή. Ντύνομαι και πάμε να τον βρούμε.
 Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5

Πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.... (τελειώνοντας το Γυμνάσιο)

$
0
0
Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της με τις χαρούμενες αλλά και τις δύσκολες στιγμές της. Την τελευταία εβδομάδα, πριν κλείσει το σχολείο και ξεκινήσουμε τις εξετάσεις, οι μαθητές της Γ Γυμνασίου και συγκεκριμένα των τμημάτων Γ1, Γ2, Γ3 και Γ5 απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο  που τους δόθηκε. Το ερωτηματολόγιο αφορούσε τα  αγαπημένα μαθήματα των παιδιών αλλά και τις αναμνήσεις τους από τη σχολική ζωή (αν θα άλλαζαν κάτι σε αυτή, ποια ήταν η πιο όμορφη ανάμνηση τους). Οι μαθητές απάντησαν ανώνυμα –αρκετοί έλειπαν σε σχολικούς αγώνες- και κάποιες από τις απαντήσεις τους μπορείτε να τις διαβάσετε στη συνέχεια.
Στο σύνολο των 75 ερωτηματολογίων , 42 άτομα δήλωσαν ότι αγάπησαν την Ιστορία της Γ Γυμνασίου, 14 τα Μαθηματικά, 15 Φυσική και Χημεία και έπειτα ακολουθούσαν αναφορές σε άλλα μαθήματα(Καλλιτεχνικά, Νεοελληνική Γλώσσα, Κείμενα, Βιολογία, Γυμναστική , Ελένη, ΚΠΑ). Εντυπωσιακό είναι ότι κάθε χρόνο δηλώνουν ότι αυτό που θα άλλαζαν στον εαυτό τους είναι το να διάβαζαν περισσότερο!! Στερνή μου γνώση, να σ είχα πρώτα!



Αγαπημένο/α μάθημα/μαθήματα
Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο, αν και οι γνώσεις από τα μαθήματα ήταν ίσως οι λιγότερες πού πήρα. Άλλου είδους γνώσεις ήταν σημαντικές και είμαι ευγνώμων γι αυτές- αν και άργησα να το καταλάβω. Ιστορία, το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία. Συγκεκριμένα της Γ Γυμνασίου. Πιστεύω πως ήταν το μάθημα που έμαθα τα περισσότερα. Όχι μόνο απίστευτα ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα, αλλά και τρόποι σκέψης, ιδέες , ιδεολογίες και τόσα ακόμα που γεμίζουν το μυαλό μου. Τα Καλλιτεχνικά επίσης, εξαιτίας της καθηγήτριας!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα, όπως και ο τρόπος έκφρασης μου. Το μάθημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η Γλώσσα, διότι έμαθα να έχω μια προσωπική άποψη και μας έμαθε να είμαστε φίλοι και να παλεύουμε για την ειρήνη.

Στο Γυμνάσιο πιστεύω ότι απόκτησα πολλές γνώσεις κυρίως στα μαθήματα που μου αρέσουν και που έδινα προσοχή. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά γιατί κάναμε πολλές πλάκες με τον καθηγητή.

Στο Γυμνάσιο έμαθα πολλά πράγματα. Αρχικά το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, παρότι ήμουν αδιάβαστος , κάθε φορά που με ρωτούσε η κυρία! Πάντα θα θεωρώ ότι η Ιστορία είναι ένα από τα κυριότερα μαθήματα , γιατί κατά την άποψη μου είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι πέρασαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας.


Περισσότερο πιστεύω ότι απόκτησα όχι τόσο γνώσεις, όσο ότι κατάλαβα πολλά πράγματα που με βοήθησαν να καταλάβω τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου αλλά και των καθηγητών και με παρότρυναν να φτιάξω τη δική μου. Τώρα για τα μαθήματα , δε μπορώ να πω πολλά . Μου άρεσαν μόνο αυτά που με ενέπνεαν και μπορούσα να εκφραστώ μέσα από αυτά. Κείμενα και…. Δεν μου έρχεται κάτι άλλο! Απλά στα Κείμενα υπήρχαν κάποιες εργασίες που μπορούσες να πεις ό,τι ένιωθες , ακόμα και να υτά ήταν λάθος.


Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι το μάθημα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου θα μου μείνει αξέχαστο. Κυριολεκτικά! Από τα τρία χρόνια φοίτησης μου στο Γυμνάσιο και από τα τρία χρόνια που κάνω ιστορία , το μόνο που θυμάμαι είναι τα μαθήματα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου. Μπορεί να μη θυμάμαι απέξω όλα τα μαθήματα , αλλά αυτό που μετράει για μένα είναι οι γενικές γνώσεις που έχω για την Παγκόσμια Ιστορία- πράγμα που με συγκλονίζει.


Μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί είμαι θετικός. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, γιατί την έβρισκα ενδιαφέρουσα.

Φέτος μου άρεσε πολύ η Ιστορία, επειδή αφοσιωθήκαμε σε θέματα που με ενδιέφεραν και τα αναλύσαμε καλύτερα και επειδή είχαμε καλή κυρία.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα Μαθηματικά, η Ιστορία και η Βιολογία. Τα Μαθηματικά γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον μάθημα , η Ιστορία γιατί θεωρώ πως οι μελλοντικοί πολίτες πρέπει να γνωρίζουμε τα λάθη του παρελθόντος μας έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε στο μέλον και η Βιολογία γιατί θέλω αργότερα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα σε ερευνητικό επίπεδο.

Το μάθημα που μου άρεσε στην 1ηΓυμνασίου ήταν η Οικιακή Οικονομία και στην 3ηη Ιστορία, επειδή το μάθημα ήταν πολύ διασκεδαστικό.  

Θεωρώ πως απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο , αλλά αυτή η γνώση σε συγκεκριμένα μαθήματα έμεινε περιορισμένη εξαιτίας των καθηγητών και κυρίως εξαιτίας του σχολικού συστήματος. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί έχω μια κλίση σε αυτό το μάθημα. Επίσης στην Γ Γυμνασίου αγάπησα τη Γλώσσα , γιατί κάναμε ενδιαφέρουσες εργασίες και ασχοληθήκαμε με ενδιαφέροντα θέματα (ρατσισμός, bullying). Νομίζω ότι κάποιοι τα χρειαζόμαστε αυτά τα μαθήματα. Τέλος, αγάπησα τα Αγγλικά, γιατί εκτός από το ότι λατρεύω το μάθημα, λάτρεψα και τις δύο καθηγήτριες μου!Αγαπημένες!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία , λόγω της καθηγήτριας που είχαμε και έκανε το μάθημα να είναι ενδιαφέρον και όχι βαρετό.

Φέτος μπορώ να πω ότι απέκτησα πολλές γνώσεις! Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Νεοελληνική Γλώσσα και ειδικότερα το κεφάλαιο για το ρατσισμό! Πιστεύω ότι έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής για μένα μέχρι σήμερα. Επίσης έχει αλλάξει την οπτική μου απέναντι σε ανθρώπους άλλης φυλής , κουλτούρας , χώρας , θρησκείας…

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Κείμενα και η Γυμναστική. Τα Κείμενα γιατί ήταν ωραίο μάθημα, γελούσαμε και βλέπαμε και ταινίες και η Γυμναστική, γιατί παίζαμε ποδόσφαιρο.

Φυσικά και πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα φετινά μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η ιστορία και η Χημεία. Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά λόγω των καθηγητών αυτά τα μαθήματα ήταν τα πιο διασκεδαστικά , αφού περνούσαμε τέλεια στην τάξη.

Απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο από όλα ήταν η Γλώσσα και τα Κείμενα, καθώς μέσα από αυτά κάναμε ωραίες εργασίες και εκφραζόμασταν. Λατρεύω τις εκθέσεις και γενικώς να γράφω. Τα Αγγλικά ήταν πολύ ωραία, επίσης.

Βέβαια και αποκτήσαμε γνώσεις, γιατί είχαμε τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν η Γλώσσα, τα Κείμενα, η Ιστορία, τα Καλλιτεχνικά. Η Γλώσσα , τα Κείμενα και η ιστορία γιατί είχαμε την καλύτερη δασκάλα του κόσμου- και είμαι λίγο στενοχωρημένη γιατί την είχαμε μόνο ένα χρόνο και τώρα θα φύγουμε. Τα Καλλιτεχνικά γιατί είχαμε μια από τις καλύτερες δασκάλες και φίλες ταυτόχρονα.


 Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, γιατί μου άρεσε ο τρόπος που γινόταν το μάθημα , αλλά και επειδή έμαθα αρκετά πράγματα για την Ιστορία της Ελλάδας.

Έμαθα μόνο Ιστορία, Γλώσσα και Κείμενα, γιατί είχα μια καλή καθηγήτρια , που ήταν πολύ μεταδοτική και είχε μια ωραία αύρα. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία γιατί ήταν ένα ενδιαφέρον μάθημα και κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του κάναμε ωραίες συζητήσεις. Επίσης έμαθα και λίγα Μαθηματικά.

Πιστεύω ότι απόκτησα γν΄σεις στο Γυμνάσιο. Αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Χημεία.

Πιστέυω ότι απόκτησα λίγες αλλά καλές γνώσεις γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί μου αρέσουν πολύ τα πολεμικά γεγονότα.

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Αγγλικά, γιατί η κυρία έκανε ωραίο μάθημα.
Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Ορισμένες θα τις θυμάμαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου, άλλες τις έχω ξεχάσει ήδη! Το μάθημα που μου άρεσε ήταν τα Κείμενα και γιατί η καθηγήτρια ήταν αρκετά μεταδοτική , αλλά και γιατί μου έδινε ευκαιρίες μέσα από εργασίες να φτιάξω τη δική μου ιστορία, να βάλω τη δική μου άποψη.

Φυσικά και απόκτησα γνώσεις. Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η Βιολογία, τα Μαθηματικά- γιατί μου αρέσουν οι θετικές επιστήμες –και η γυμναστική.

Απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί ήταν ενδιαφέρον.

Απόκτησα πολλές γνώσεις που στο μέλλον θα μου είναι χρήσιμες. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία. Ο λόγος που μου άρσε ήταν ότι η δασκάλα τα εξηγούσε τόσο ωραία και καλά που δε γινόταν να μην παρακολουθήσω.

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο.Αγαπημένο μου μάθημα η Χημεία, γιατί με ενδιαφέρει να ακολουθήσω θετική κατεύθυνση.

Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία .πιστεύω ότι η Ιστορία της Γ Γυμνασίου είναι η πιο ωραία από όλων των άλλων τάξεων.

Αγαπημένο μάθημα ήταν η Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά και η Ιστορία της Γ Γυμνασίου , επειδή οι καθηγητές αυτών των μαθημάτων όχι μόνο είχαν γνώσεις πώς να διδάξουν το μάθημα , αλλά και επειδή δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα μέσα στο μάθημα.

Αγαπημένα μου μαθήματα τα Καλλιτεχνικά, γιατί μου αρέσει η ζωγραφική και είμαι αρκετά καλή σε αυτό και η Ιστορία αλλά μόνο στη Γ Γυμνασίου.

Το μάθημα που μου άρεσε ήταν η Ιστορία. Η Ιστορία που έμαθα αυτά τα τρία χρόνια από την αρχή του Ελληνισμού μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι τις περισσότερες γνώσεις τις απόκτησα στην Γ Γυμνασίου, γιατί είχαμε καλύτερους καθηγητές από τις προηγούμενες χρονιές. Τα καλύτερα μαθήματα φέτος ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Χημεία και η Ιστορία. Τα Καλλιτεχνικά επειδή η καθηγήτρια είχε ωραίες ιδέες, η Χημεία επειδή είχε ενδιαφέρον και η Ιστορία επειδή είχε ενδιαφέρουσα ύλη , την οποία κατανόησα αρκετά με τη βοήθεια της καθηγήτριας.

Ναι, πιστεύω ότι απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο, Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο ήταν η Φυσική, η Ιστορία, και τα Καλλιτεχνικά επειδή γινόταν το μάθημα με έναν ωραίο τρόπο και καθόλου βαρετό.


Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο  ήταν η Ιστορία, επειδή εκτός από το ότι σε γενικές γραμμές η Ιστορία μου κινεί το ενδιαφέρον, η καθηγήτρια το έκανε πιο ευχάριστο και ενθουσιώδες.

Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν τα Μαθηματικά και το ΚΠΑ. Τα Μαθηματικά επειδή ο καθηγητής ήταν αστείος και το ΚΠΑ επειδή ο καθηγητής ήταν σκληρός και φοβόσουν να πας στο μάθημα αδιάβαστος, οπότε διάβαζες και μάθαινες κάποια πράγματα.

Και φυσικά απόκτησα γνώσεις και έγινα άλλος άνθρωπος μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια. Επίσης έχω γνωρίσει και κάνουμε παρέα μια πολύ καλή παρέα. Και όσο περνάει ο καιρός βλέπω πως και όταν μεγαλώσουμε θα είμαστε ακόμα μαζί. Τα μαθήματα που μου άρεσαν πιο πολύ ήταν η Ιστορία, επειδή έκανα μια μεγάλη πρόοδο το β τετράμηνο και τα Μαθηματικά , γιατί κάναμε αμέτρητες πλάκες .

Φυσική και Ιστορία , γιατί έτσι. Φυσική και ιδιαίτερα Χημεία είναι πολύ ωραία μαθήματα ,κατά τη γνώμη μου, και Ιστορία , γιατί μαθαίνεις τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας και πολλά πράγματα που δε λέγονται και πολλοί επιθυμούν να αγνοούν.

Το Γυμνάσιο ήταν μια τέλεια εμπειρία. Άμα μπορούσα θα την ξαναζούσα. Στο Γυμνάσιο απόκτησα φίλους-φίλες , γνώρισα κάποιους πολύ καλούς καθηγητές, αλλά και κάποιους αυστηρούς. Απόκτησα γνώσεις , οι οποίες θα μου χρειαστούν στο μέλλον και γενικά , όπως λένε, έγινα ανοιχτόμυαλη, έμαθα μέσα από το σχολείο να κρίνω το αποτέλεσμα, να σέβομαι τις απόψεις των άλλων και να ακούω τις σκέψεις τους. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Γυμναστική και η Ιστορία. Θεωρώ ότι κανένα μάθημα δεν είναι άσχημο, αλλά αυτά μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Ειδικότερα οι καθηγητές σε αυτά τα μαθήματα μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με έκαναν να προσπαθήσω περισσότερο (ειδικά στην Ιστορία).

Πιστεύω ότι τη φετινή χρονιά απόκτησα περισσότερες γνώσεις από τις προηγούμενες χρονιές γιατί και εγώ ήμουν πιο συνεπής και γιατί οι καθηγητές που είχαμε ήταν καλύτεροι. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, τα Κείμενα, η Ιστορία και η Ελένη –αλλά δυστυχώς ο καθηγητής ήταν αρκετά βαρετός και δεν είχε μεταδοτικότητα και δεν έγινε το μάθημα  όσο διασκεδαστικό και μεταδοτικό θα ήθελα. Η Ιστορία μου άρεσε γιατί και χωρίς να διαβάσεις μπορούσες μέσα από το μάθημα να καταλάβεις και να μη χρειάζεσαι πολύ διάβασμα στο σπίτι. Τα Κείμενα μου αρέσουν γενικότερα ως μάθημα γιατί μπορείς να εκφραστείς αρκετές φορές αλλά και γιατί η καθηγήτρια μας ήταν μια από τις αγαπημένες μου, εφόσον μπορούσαμε να μοιραζόμαστε μαζί της ό,τι θέλαμε. Τα Μαθηματικά μου άρεσαν γιατί και ο καθηγητής ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους και πιο αστείους , αλλά και γενικότερα μου αρέσει το μάθημα καθώς κάνεις αρκετές πράξεις και εφαρμόζεις όλα όσα ξέρεις για να βρεις μια λύση.

Πιστεύω ότι απόκτησα πολλές και διάφορες γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά για δυο λόγους: πρώτον πιστεύω πως το συγκεκριμένο μάθημα είναι πολύ ενδιαφέρον και δεύτερον ο καθηγητής ήταν πολύ κουλ. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, όχι ως μάθημα, αλλά επειδή η καθηγήτρια μας ήταν καλή και αστεία- ήταν όμως λίγο αυστηρή στους βαθμούς.


Αν και το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι και στα καλύτερα του, οι γνώσεις που μου δόθηκαν στο Γυμνάσιο ήταν αρκετές και σημαντικές για το μέλλον μου. Τα πρώτα δυο χρόνια μου άρεσε αρκετά η Γλώσσα και τα Κείμενα, διότι μου αρέσει να εκφράζω τις απόψεις μου και γενικότερα μου αρέσει η λόγοτεχνία. Τώρα στην τελευταία χρονιά του Γυμνασίου τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Μαθηματικά και η Ιστορία. Τα Μαθηματικά γιατί εξαιτίας του φροντιστηρίου κατάφερα να τα κατανοήσω καλύτερα και η Ιστορία λόγω της μεταδοτικότητας της καθηγήτριας μας.




Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο

Η ανάμνηση από το Γυμνάσιο είναι οι εκδρομές στη Νίσυρο και στην Κέφαλο, όπου πήγαμε όλο το σχολείο μαζί.

Κάθε ανάμνηση ήταν ξεχωριστή.

Οι παρέες.

Κάθε στιγμή, κάθε χρονιάς.

Μου άρεσε όταν κάναμε κάτι όλοι μαζί, σαν ομάδα, μια ολόκληρη τάξη. Αυτό θα μου λείψει πιο πολύ.


Οι πρόβες που κάναμε στη διάρκεια της Β Γυμνασίου για να ανεβάσουμε μια θεατρική παράσταση.

Η παράσταση που κάναμε στο τέλος της Β Γυμνασίου για το βιβλίο «Μαζί».

Οι εκδρομές στη Ρόδο και οι αστείες στιγμές στην τάξη.


Η ομορφότερη ανάμνηση που έχω από το Γυμνάσιο είναι η ευκαιρία που μου έδωσε το σχολείο να συμμετέχω σε διάφορα προγράμματα, όπως Λέσχη Ανάγνωσης και Κινηματογραφική. Με τη συμμετοχή μου σε αυτές έχτισα μια διαφορετική σχέση με τις καθηγήτριες που τις οργάνωσαν και με δίδαξαν απίστευτα μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες.


Οι φίλοι που έκανα. Όλα τα άτομα που γνώρισα και πέρασα υπέροχα μαζί τους. Δεν πειράζει που υπήρξαν άσχημες στιγμές, πάντα θα υπάρχουν.





Η εκδήλωση με τη Λέσχη Ανάγνωσης πέρσι , που δραματοποιήσαμε το βιβλίο «Μαζί».


Η εκδρομή στη Ρόδο και η Κινηματογραφική Λέσχη.


Η εκδρομή στη Ρόδο, όλες οι συναντήσεις στην Κινηματογραφική Λέσχη καθώς και όλες οι φορές που έχω πέσει από τις σκάλες , επειδή η τάξη ήταν στο 2οόροφο.

Υπάρχουν όμορφες και άσχημες αναμνήσεις στα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο. Φεύγω με τις ωραίες αναμνήσεις . Στενοχωριέμαι που φεύγω αλλά πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.

Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο ήταν όταν πρωτοήρθα στο σχολείο το καλωσόρισμα και η συμπαράσταση των δασκάλων.


Μια πετυχημένη παράσταση που κάναμε πέρσι με τις καθηγήτριες μας και αυτή δε θα ξεχαστεί, γιατί η σκληρή δουλειά αλλά και οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας μένουν πάντα σε ένα μέρος του μυαλού μας.



Μια όμορφη ανάμνηση από τα τρία χρόνια του Γυμνασίου ήταν η Τσικνοπέμπτη που ήμασταν όλοι μαζί και χορεύαμε, γελούσαμε και περάσαμε τέλεια!


Δε θα ξεχάσω τους καθηγητές μας!


Όταν μια μέρα κάναμε κοπάνα και μας πέτυχε η καθηγήτρια μας στο δρόμο και μετά ενημέρωσε τους γονείς μας!

Δε νομίζω να υπάρχει μόνο μια, αλλά πολλές ωραίες αναμνήσεις.


Η πρωινή συγκέντρωση στο προαύλιο ακούγοντας τις φωνές του διευθυντή, η πρώτη ώρα που κοιμόμασταν όλοι, τα ψέματα στους καθηγητές για να χάσουμε μάθημα, τα καρφιά της τάξης, οι τσακωμοί που δεν είχαν τελειωμό και οι φωνές των καθηγητών.

Οι πρόβες και η τελική παράσταση της Β Γυμνασίου με τίτλο Μαζί, θα μου μείνει αξέχαστη.



Τι θα άλλαζα από τα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο (στη συμπεριφορά μου ή στη συμπεριφορά των άλλων, συμμαθητών και καθηγητών)

Θα διάβαζα λίγο …πολύ παραπάνω, γιατί ακόμα κι αν δεν με πιστεύουν κάποιοι, επειδή παίρνω καλούς βαθμούς , δε διάβασα καθόλου φέτος.

Θα ήθελα να ήμασταν πιο δεμένοι ως τάξη.

Θα ήθελα να αλλάξω κάποια μαθήματα που δε μας βοηθούν καθόλου και δε μας είναι χρήσιμα. Για τους καθηγητές δε θα ήθελα να αλλάξω τίποτα, επειδή τους αγαπώ όλους.

Τα Θρησκευτικά.

Θα προσπαθούσα να διάβαζα περισσότερο.

Θα ήθελα να επικρατούσε ένα ευρύτερο κλίμα σεβασμού,  λιγότερη επικριτικότητα και εγωκεντρισμός και έλλειψη θέλησης για μάθηση.


Θα ήθελα να άλλαζε ο τρόπος διδασκαλίας και η στάση κάποιων καθηγητών απέναντι στο σύνολο της τάξης μας.

Θα άλλαζα τους καθηγητές οι οποίοι αδιαφορούν για την ποιότητα του μαθήματος και θεωρούν κάθε μέρα στο σχολείο, στη δουλειά τους αγγαρεία.



Θα άλλαζα την αδικία των καθηγητών. Αρκετοί καθηγητές δεν επιβραβεύουν με το σωστό τρόπο τους μαθητές και επιλέγουν κάποιους μαθητές στο πλευρό τους, που τους ξεχωρίζουν και το δείχνουν . Και ποια είναι τα λόγια που λέει ένας καθηγητής όταν μπαίνει στην τάξη: Όλα τα παιδιά είναι για μένα το ίδιο. Μεγάλη ειρωνεία , έτσι;


Θα άλλαζα τις εκδρομές. Όλες οι εκδρομές γίνονταν στην Μαρίνα και έτσι δεν παίρναμε κάτι από αυτές, παρά μόνο τη χαρά ότι χάναμε μάθημα.

Αν μπορούσα θα άλλαζα τις σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας , στην τάξη μας, γιατί αυτά τα τρία χρόνια ήμασταν χωρισμένοι σε παρέες και δεν ήμασταν ενωμένοι.

Δε θα άλλαζα τίποτα.

Να ήμουν λιγότερο σκληρή με κάποια παιδιά .

Θα ήθελα να αλλάξω μερικές συμπεριφορές καθηγητών. Είχαμε καθηγητές που δεν δίδασκαν όπως έπρεπε , βαριόντουσαν να διδάσκουν ή μιλούσαν με τις ώρες για το μάθημα με αποτέλεσμα να μας κοιμίζουν στην τάξη.

Θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο ήσυχοι ως τάξη.

Ίσως να έλεγα σε κάποιους καθηγητές να ήταν πιο ευγενικοί απέναντι σε κάποιους μαθητές . Επίσης θα ήθελα από κάποιους καθηγητές να ήταν λίγο πιο δημιουργικοί στο μάθημα τους, γιατί κάποια μαθήματα ήταν τόσο ωραία και τα έκαναν τόσο βαρετά!!!!!!!!!!


Θα άλλαζα τη συμπεριφορά μου, γιατί νομίζω ότι ήμουν κάπως επιθετικός –ειδικά στη Β Γυμνασίου. Επίσης θα έπρεπε λίγο να ανοίξω και κανένα βιβλίο , γιατί κάθε μέρα διάβαζα από 2 έως 5 λεπτά αλλά έλεγα στους καθηγητές και τους γονείς μου ότι διάβαζα μία ώρα!


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!

10+1 βιβλία για το καλοκαίρι!

$
0
0
Γίνεται καλοκαίρι χωρίς βιβλία; Όχι βέβαια! Ιδού λοιπόν μερικές προτάσεις για βιβλιόφιλους όλων των ηλικιών!


εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 304
«Είθε να μας φέρνεις πάντα τύχη και να μας προστατεύεις και είθε να οδηγείς τις ψυχές μας στην ελευθερία».
Ο Σούμπι είναι πρόσφυγας. Αυτή είναι η ιστορία του, η ιστορία εκατομμυρίων..

Η συγγραφέας Ζάνα Φρέιλονγεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, αλλά έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο. Εχει σπουδάσει Ιστορία και Παιδαγωγικά κι έχει εργαστεί ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία. Η παγκόσμια προσφυγική κρίση την οδήγησε να γράψει «Το Κοκάλινο Σπουργίτι», θέλοντας να μιλήσει για όλους αυτούς τους ανθρώπους πίσω από τους στατιστικούς πίνακες και να φανερώσει την πραγματικότητα που βιώνουν στα κέντρα κράτησης - με την ελπίδα οι μελλοντικές γενιές να διαχειριστούν με καλύτερο τρόπο τόσο δύσκολα θέματα όπως αυτό. «Το Κοκάλινο Σπουργίτι», που κυκλοφορεί σε 9 χώρες, ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Guardian Children’s Book Prize 2016 και έχει προταθεί για το CILIP Carnegie Medal 2017. Η Ζάνα Φρέιλον έχει γράψει κι άλλα βιβλία για παιδιά. 





ΘΩΜΑΣ Q.BIT  
Ταξιδιώτης στο κάτοπτο του χρόνου , Β. Ηλιόπουλος
εκδόσεις Πατάκη, σελ.264

Ο Θωμάς, μαθητής στο λύκειο, παίζει όλη μέρα στον υπολογιστή του και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με "ταχύτητες κβάντων". Να γιατί όλοι τον φωνάζουν Θωμά Q. Bit. 
Όταν προκαλεί, χακάροντας τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί σε τι περιπέτειες μπλέκει.
Ταξιδεύει στην Ιστορία, στο κάτοπτρο του χρόνου, και βρίσκεται πίσω στο 1944 να αντιστέκεται στους Ναζί. Ταξίδι στο παρελθόν ή εξελιγμένη εικονική πραγματικότητα; 

Ό, τι κι αν είναι, τον φέρνει αντιμέτωπο με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής αλλά και με τον ίδιο τον θάνατο. Τον γεμίζει εμπειρίες που κανένας άλλος νέος της γενιάς του δεν έχει. Κι όταν γυρίζει στο σήμερα κι όλοι τον αποτρέπουν από το να ψάξει τι ήταν αυτό που έζησε, τον κυνηγούν οι αμφιβολίες. Θα καταφέρει να ξαναγυρίσει στον τόπο και στον χρόνο που τον άλλαξε; Μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν ή στο μέλλον; Ποιες αποκαλύψεις τον περιμένουν εκεί; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μια κριτική για το βιβλίο εδώ




Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού, YasmineElRashidi  
Μτφρ. Μαρία Αγγελίδου
εκδόσεις Κριτική
Σελ. 184


Κάιρο, 1984, ένα ζεστό καλοκαίρι. Ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει στην οικογενειακή έπαυλη. Παράπονό της η απουσία του Πατέρα και η αποστασιοποιημένη αυστηρότητα της Μητέρας. Οι μέρες της περνούν στη σιωπή: κοιτάζει τον ήρεμο Νείλο από το παράθυρό της, παρακολουθεί χωρίς ήχο τα τρία μη απαγορευμένα κανάλια, πλάθει με τη φαντασία της τις ζωές των άλλων.
Η YasmineElRashidiαποτυπώνει την εντελώς ρευστή πραγματικότητα που ζει ως κορίτσι, ως έφηβη, ως γυναίκα. Ισορροπώντας μεταξύ επιβίωσης και συνενοχής, διηγείται την πορεία μιας γενιάς που μεγάλωσε στη σιωπή και συγχρόνως το πρόσφατο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό της γειτονικής Αιγύπτου.
Προδημοσίευση του βιβλίου εδώ. 



Εικόνες της μεγάλης σου αγάπης , WolfgangHerrndorf
Μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός
Κριτική
152 σελ

Πρωταγωνίστρια η δεκατετράχρονη Ίζα. Παραμονεύει στον κήπο του ιδρύματος. Η σιδερένια πύλη ανοίγει. Ένα φορτηγό περνάει. Η κατάλληλη ευκαιρία για απόδραση. Το ταξίδι της αρχίζει. Το ξυπόλυτο κορίτσι στη διαδρομή του συναντά ανθρώπους κάθε είδους –έναν μαουνιέρη, πιθανότατα ληστή τράπεζας, έναν εργάτη που ξέχασε το όνομα της πρώτης του αγάπης, έναν παλαβό νταλικέρη, μια λεσβία οργανωμένη στους οικολόγους– πριν συναντήσει το απίθανο δίδυμο Τσικ και Μάικ, τους ήρωες του μυθιστορήματος Βερολίνο, γεια που μεταφράστηκε σε 25 γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Φατίχ Ακίν.
Το βιβλίο Εικόνες της μεγάλης σου αγάπης γράφτηκε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες λόγω της προχωρημένης αρρώστιας του συγγραφέα, Βόλφγκανγκ Χέρντορφ. Ωστόσο, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ο Χέρντορφ δούλεψε μέχρι τέλους για την έκδοσή του.
Ο αναγνώστης ξαναβρίσκει τη φρεσκάδα της γραφής, το χιούμορ και την ανατρεπτική διάθεση που τόσο αγαπήθηκαν από το κοινό.(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)



Διπλό χτύπημα, Λυχναρά Λίνα

Εκδόσεις Πατάκη
Έτος: 2017
Σελίδες 230


Μαθητές από όλη την Ελλάδα πρόκειται να λάβουν µέρος στο Φεστιβάλ Μαθητικού Θεάτρου που πραγµατοποιείται σε ένα νησί του Αιγαίου. Κάποιοι από αυτούς θα βρεθούν σε κίνδυνο, αφού µια ρατσιστική οργάνωση προετοιµάζει ένα διπλό χτύπηµα µε στόχο τους ίδιους και την καθηγήτριά τους. Τα παιδιά θα παρουσιάσουν τον "Έµπορο της Βενετίας"του Σαίξπηρ. Στο έργο αυτό, ο βασικός ήρωας σχεδιάζει το δικό του ύπουλο χτύπηµα, κάτι που οι σύγχρονοι εγκληµατίες σκοπεύουν να εκµεταλλευτούν στο έπακρο. Ο αστυνόµος Μίλτος Ζαφείρης θα πρέπει να λύσει τα µυστήρια και να βρει τους πραγµατικούς ενόχους, πριν να είναι αργά για τα παιδιά και την καθηγήτριά τους.





Σταργκερλ, Τζέρι Σπινέλλι
Εκδόσεις Πατάκη, σελίδες 220

Η Στάργκερλ είναι μαγευτική σαν τον ουρανό της ερήμου, παράξενη σαν τον αρουραίο της, μυστηριώδης σαν το όνομά της.Από τη μέρα που εμφανίστηκε στο ήσυχο Λύκειο Μάικα μέσα σε μια έκρηξη χρωμάτων και ήχων, σε όλο το σχολείο ακούγεται ένα και μόνο μουρμουρητό: «Στάργκερλ, Στάργκερλ…».
Η Στάργκερλ κλέβει την καρδιά του Λίο Μπόρλοκ με ένα της μόνο χαμόγελο και βάζει φωτιά στο ομαδικό πνεύμα του σχολείου με μία μόνο ζητωκραυγή. Οι μαθητές του Λυκείου Μάικα τη λατρεύουν. Στην αρχή.Λίγο καιρό μετά στρέφονται εναντίον της και την αποκλείουν εξαιτίας των όσων την κάνουν διαφορετική.
Ο βραβευμένος Τζέρρυ Σπινέλλι υφαίνει μια γεμάτη ένταση και συναίσθημα ιστορία γύρω από τους κινδύνους του να είναι κανείς δημοφιλής αλλά και γύρω από την έκσταση και την έμπνευση που χαρίζει η πρώτη αγάπη. Ένας ύμνοςστον αντικομφορμισμό που θα ενθουσιάσει με την ειλικρίνειά του, θα συγκινήσει με το συναίσθημα που διακινεί και, κυρίως, θα μετακινήσει τους αναγνώστες.



Οι υπόλοιποι απλώς ζούμε εδώ, Πάτρικ Νες,
Εκδόσεις Πατάκης, σελ. 350


ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι εκλεκτοί
Τι γίνεται αν δεν είσαι ίντι παιδί, από αυτά που αποκρούουν ζόμπι ή ό, τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η καινούρια φάση με τα γαλάζια φώτα και τους θανάτους;
Τι γίνεται αν είσαι σαν τον Μάικυ;
Ο οποίος το μόνο που θέλει είναι να αποφοιτήσει προτού κάποιος ανατινάξει το σχολείο. Πάλι.
Κάποιες φορές πρέπει απλώς να βρεις με ποιον τρόπο ακόμα και μια συνηθισμένη ζωή μπορεί τελικά να είναι ασυνήθιστη.
Από τον δημοφιλή και βραβευμένο συγγραφέα του μυθιστορήματος "Το τέρας έρχεται", ένα τολμηρό, αστείο και διορατικό μυθιστόρημα για τις πολλές διαφορετικές εκδοχές του ξεχωριστού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)




Απ τον αέρα πιο ελαφριά, Φεδερίκο Ζανμερ
Εκδόσεις Όπερα, σελ. 248


"Κάτσε στο σκέπασμα της τουαλέτας. Αν θέλεις. Δε σε πιέζω. Αλλά μου φαίνεται πως θα 'σαι πιο άνετα καθισμένος στο σκέπασμα της τουαλέτας. Παίρνω κι εγώ μια καρέκλα και τη βάζω μπροστά στην πόρτα.
Θα σου αφηγηθώ κάτι.
Μη κλαψουρίζεις. Δε θα σου κάνει καλό, ούτε θα κερδίσεις τίποτα. Άσε που κινδυνεύεις να σου ανέβει η πίεση. Σ'τ'ορκίζομαι. Εμένα μου 'χει συμβεί.
Θα σου αφηγηθώ κάτι που θέλω πολύ να σ'το αφηγηθώ.
Σε παρακαλώ. Μη μου το χαλάς τώρα. Σταμάτα να μιλάς, ηρέμησε, μη βαράς την πόρτα σαν χαζός κι άκουσέ με ήσυχα ήσυχα - δε θα πάθεις τίποτα αν μ'ακούσεις.
Θα σ'αρέσει - ξέρω τι σου λέω.
Πάντα κάτι μαθαίνεις απ'τους γέρους. Το ξέρω πως εσείς, κι εννοώ τους νέους, δε συμφωνείτε, λέτε πως τίποτα δεν μπορείτε να μάθετε από μια γριά σαν εμένα. Ενενήντα τριών είμαι. Πάω στα ενενήντα τέσσερα. Πολλά, ε;"
Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η εφηβική απρονοησία καταδικάζουν έναν δεκατετράχρονο ληστή σε μια αναπάντεχη κάθειρξη. Η μοναχική υπέργηρη γυναίκα την οποία επιχειρεί να ληστέψει, τον κλειδώνει στο μπάνιο και στρογγυλοκάθεται μιλώντας του έξω από την πόρτα. Η τιμωρία του: να μετατραπεί στον ιδανικό (και τραγικό) ακροατή, που θ'ακούσει θέλοντας και μη ολόκληρη την ιστορία μιας μακράς ζωής που οδεύει προς το τέλος της.
Ιλαρό και δραματικό μαζί, λαμπερό και ερεβώδες, το "Απ'τον αέρα πιο ελαφριά"είναι ένα λογοτεχνικό κατόρθωμα. Ένα μυθιστόρημα που -σαν γνήσιο θρίλερ- κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία ως την τελευταία σελίδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου, Έρικ Εμάνουελ Σμιτ
Εκδόσεις Όπερα, σελ. 88


Περίληψη:
«Α όχι, Μομό! Βγες από τον αυτοκινητόδρομο! Αυτοκινητόδρομος σημαίνει: Περάστε, περάστε, δεν έχει τίποτα να δείτε. Είναι για τους χαζούς που θέλουν να πάνε γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Εμείς δεν κάνουμε γεωμετρία· ταξιδεύουμε. Βρες μου ωραίες δημοσιές που δείχνουν ό,τι αξίζει να δει κανείς.» «Πώς φαίνεται ότι δεν οδηγείτε εσείς, κύριε Ιμπραήμ...» «Για να σου πω, Μομό! Αν δεν θες να δεις, πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσμος.» «Το μέρος εδώ είναι φτωχό, κύριε Ιμπραήμ;» «Ναι· είναι η Αλβανία.» «Κι εδώ;» «Σταμάτα το αυτοκίνητο. Μύρισε. Τι μυρίζεις; Μυρίζει ευτυχία: είμαστε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν τρέχουν πέρα-δώθε, μες στο χασομέρι τους μας κοιτάζουν να περνάμε, αναπνέουν βαθιά. Βλέπεις, Μομό, εγώ θα 'χω περάσει όλη μου τη ζωή δουλεύοντας, αλλά δουλεύοντας αργά, με το πάσο μου- ούτε πολλά λεφτά μ'ένοιαζε να κάνω, ούτε να 'ρχονται ουρές οι πελάτες. Αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας: η βραδύτητα. Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;» «Δεν ξέρω, κύριε Ιμπραήμ. Ή μάλλον ξέρω: Εισαγωγές-εξαγωγές.»




Κάντε κάτι επιτέλους, Ελένη Ρουφάνη
Εκδόσεις Κέδρος, σελ. 184


«Μου χρωστάς», της λέει αργότερα ο Φοίβος μέσα απ’ τα δόντια καθώς ανεβαίνουνε τις σκάλες, «απαιτώ να μου δώσεις εξηγήσεις. Με ποιον γύρναγες και προτιμάς να νομίζουν ότι ήσουνα στην πορεία; Ελπίζω να παίρνεις προφυλάξεις…»
Μια σφυριχτή κατραπακιά τον κάνει να σταματήσεις – για μια μόνο στιγμή.
 
«Αν έχει μπλέξει με τίποτα ναρκωτικά δε θέλω να σε ξέρω», ψιθυρίζει στο αυτί της αδελφής του και χώνεται στο δωμάτιό του, προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει.
 
Τα παράθυρα στην απέναντι πολυκατοικία είναι όλα κλειστά. Με το φόβο απλωμένο σαν σεντόνι πάνω απ’ την πόλη, η Αλίκη νιώθει ασφυξία. Αυτομάτως το κεφάλι της παίρνει τη στάση στην οποία κάθε φορά σταβολαιμιάζει, για ν’ αντικρίσει ένα κομμάτι ουρανό. Έχει μέρες να σκεφτεί τον Κωνσταντίνο…
Στη σημερινή Αθήνα, οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Από το κέντρο της πόλης μέχρι της άκρη του σύμπαντος, ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Συνωμοσίες, καβγάδες, επικίνδυνες ενέδρες και φαντασιώσεις ζωντανεύουν σε μια διαρκή σύγκρουση με την ταραγμένη κοινωνική πραγματικότητα και με τις αποτυχημένες συμβάσεις της. Όχι, δε θα φοβηθούν, θα γελάσουν με τους αγέλαστους, θα τραγουδήσουν, θα ερωτευτούν, θα αγωνιστούν για τα όνειρά τους και θα το αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.



Λόγια δηλητήριο, Μάιτε Καράνθα
Εκδόσεις Κέδρος, σελ. 280


Καμιά φορά η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη στο σκοτάδι και, για να έρθει στο φως, αρκεί μια χαραμάδα...
Η δεκαπεντάχρονη Μπάρμπαρα Μολίνα εξαφανίζεται από το σπίτι της. Η αστυνομία αρχικά θεωρεί πως το έσκασε, αλλά ένα τηλεφώνημα της κοπέλας στη μητέρα της αλλάζει τα δεδομένα. Είναι η τελευταία φορά που έρχεται σε επαφή με τους δικούς της. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχουν νέα της και όλοι τη θεωρούν νεκρή.
Όμως η Μπάρμπαρα είναι ζωντανή. Το ίδιο και το τρομερό της μυστικό.
Τέσσερα χρόνια αργότερα το μυστήριο της εξαφάνισής της παραμένει άλυτο. Ώσπου ένα νέο τηλεφώνημα έρχεται να ανατρέψει τη ζωή όλων: μιας μητέρας που έχει χάσει την ελπίδα πως θα ξαναδεί την κόρη της, ενός αστυνομικού που ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί, μιας κοπέλας που πρόδωσε την καλύτερή της φίλη…
Μια ιστορία γεμάτη μυστικά, ψέματα και παραπλανητικά στοιχεία, μια συγκλονιστική αφήγηση που αποκαλύπτει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας.


"Αγαπητέ Σιάτλ, αργά ή γρήγορα θα χαθεί το είδος των λευκών"

$
0
0

Πρώτο κείμενο στη Νεοελληνική Λογοτεχνία της Β Γυμνασίου το "Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο", στο οποίο ο Ινδιάνος Σιάτλ προβλέπει τις ολέθριες συνέπειες από την καταστροφή του πλανήτη μας. Οι μαθητές του Β2 και Β5 έγραψαν γράμματα -απαντήσεις στον Ινδιάνο αρχηγό στα οποια -δυστυχώς- επιβεβαιώνουν τις δυσοίωνες προβλέψεις του. Παράλληλα, εμπνεόμενοι από το κείμενο, ζωγράφισαν , παρουσίασαν power point και αναζήτησαν στο διαδίκτυο εικόνες που απεικονίζουν όσα περιγράφει ο Σιάτλ στην απάντηση του.

Αξιότιμε Ινδιάνε Σιάτλ,
Διαβάζοντας την επιστολή σας προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ , σας απαντώ με μια δική μου επιστολή που αναφέρεται στην καταστροφή που έχει προκαλέσει ο λευκός στη δική μου εποχή.
Μετά από τόσα χρόνια, τίποτε δεν έγινε από τις υποσχέσεις των λευκών. Η γη της κόκκινης φυλής έχει σχεδόν ισοπεδωθεί και έχει μεταμορφωθεί σε θάλαμο καυσαερίων. Ζώα σκοτώνονται άδικα καθημερινά, και πουλιούνται για να κερδίσει ο λευκός όλο και περισσότερα λεφτά. Συνέχεια κυνηγαέι το χρήμα, ποτέ δεν είναι αρκετό γι αυτόν. Οι υπόλοιπες φυλές κόκκινων έχουν βρει κρυψώνες που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν. Πάντως κέρδος δεν έχουν οι λευκοί. Αργά ή γρήγορα θα χαθεί το είδος τους.
Αυτά είχα να σας πω.
Αναστασία Ζήβα, Β2

 
Ηλέκτρα Σακελλάρη, Β5



Αγαπητέ κύριε Σιάτλ,
Ονομάζομαι Κλεομένης Καρτέρης. Σας γράφω αυτή την επιστολή γιατί διαβασα την απάντηση που στείλατε στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Πηρς. Πιστεύω ότι τα λόγια σας βγήκαν αληθινά.
Ο άνθρωπος δε νοιάζεται για τη φύση και τα ζώα. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να κερδίσει χρήματα. Για να το κάνει αυτό καίει τα δάση , με αποτέλεσμα τα ζώα να μην έχουν βιότοπο να ζήσουν και πεθαίνουν. Στη θέση τους χτίζονται εργοστάσια και τσιμεντένιες πολιτείες. Μολύνει τα νερά των θαλασσών, ποταμών, και ο αέρας που αναπνέουμε έχει γίνει επικίνδυνος. Όχι απλά δε σέβεται τίποτα, αλλά πιστεύει ότι τα πάντα του ανήκουν και δε σκέφτεται τι κόσμο θα αφήσει στα παιδιά του.
Ελπίζω τα λόγια σου να τα ακούσουν και οι σημερινοί άνθρωποι και να αλλάξουν τρόπο σκέψης.
Κλεομένης Καρτέρης, Β2




Αρχηγέ Σιάτλ,
Καταρχάς ονομάζομαι Διονύσης και ζω στην Ελλάδα. Η χρονιά είναι το 2017 και σας στέλνω αυτή την επιστολή , έτσι ώστε να επιβεβαιώσω τις προβλέψεις σας, τις οποίες αναφέρετε στη δική σας επιστολή προς τον Αμερικανό πρόεδρο, Φραγκλίνο Πήρς.
Αρχικά, όπως αναφέρατε , τεράστιες εκτάσεις δασών αποψιλώθηκαν από εμάς τους λευκούς , και μαζί με αυτές και διάφορα οικοσυστήματα. Για να φανταστείτε , έχουμε φτάσει να αποκαλούμε ένα μέρος που κάποτε ήταν δάσος – τον Αμαζόνιο- έρημο. Αυτό τώρα συνδέεται άμεσα με την εξάλειψη ολόκληρων ειδών ζώων, ως αποτέλεσμα της καταστροφής οικοσυστημάτων, λαθραίου κυνηγιού και φυσικά κλιματικών αλλαγών, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου καθώς και της τρύπας του όζοντος, τα οποία προκλήθηκαν από εμάς.
Επιπλέον, όπως πάλι προβλέψατε, σήμερα υπάρχουν ελάχιστες αγνές περιοχές με άγρια ζωή. Λόγω της καταστροφής των δασών, της εκτεταμένης μόλυνσης και της επέκτασης των λευκών σε μέρη που θα έπρεπε να υπάρχουν δάση με πυκνή βλάστηση ή απέραντοι κάμποι, είναι χτισμένες γιγαντιαίες πόλεις. Αυτό με φέρνει σε ένα άλλο πρόβλημα της σημερινής εποχής επιβεβαιώνοντας ότι στις μεγαλουπόλεις των λευκών σήμερα δεν υπάρχει ούτε μια ήσυχη γωνιά, ούτε ένα ίχνος πρασίνου. Αντιθέτως, συνωστισμός, ρύπανση ήχου και αέρα, αμάξια, λεωφορεία, σκουπιδότοποι κ.α. Εγώ προσωπικά που μένω σε νησί δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η καθημερινή ζωή σε τέτοιες πόλεις και ούτε θέλω.
Τέλος, ένα τεράστιο πρόβλημα , το οποίο δεν αναφέρατε ξεκάθαρα, αλλά συνδέεται με ό,τι άλλο προβλέψατε είναι η μόλυνση. Εργοστάσια, και μέσα μεταφοράς εκλύουν βλαβερότατα αέρια για το περιβάλλον. Επίσης, πετρελαιοκηλίδες και σκουπίδια σε θάλασσες και ποτάμια μολύνουν τα ύδατα, την ατμόσφαιρα και το έδαφος. Κλείνοντας, όπως ακριβώς προβλέψατε, μολύνοντας το περιβάλλον , ό,τι κάνουμε επιστρέφει πίσω σε μας, οπότε εμείς είμαστε οι χαμένοι. Όμως δεν υπάρχει πρόοδος και τα προβλήματα μόνο μεγαλώνουν.
Βλέπετε λοιπόν αρχηγέ Σιάτλ, ότι η παράκληση σας να μείνει η γη αγνή , απλά παραλήφθηκε –για κακή μας τύχη…
Διονύσης Καραβίτης, Β2

 
Μαρία Ηλιοπούλου, Β2

Αγαπητέ Σιάτλ, διάβασα το γράμμα σου προς τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και σου γράφω για να σου περιγράψω τον σημερινό κόσμο και να σου πω πόσο δίκιο είχες για τις προβλέψεις σου.
Εμείς οι λευκοί καταστρέφουμε τα βουνά και ξεγυμνώνουμε τα δάση για να χρίσουμε πολιτείες και να βάλουμε σύρματα τηλεφώνου που με το βουητό τους φέρνουν αναταραχή στα ζώα. Επίσης έχουμε μολύνει τον αέρα με τα καυσαέρια και τα χημικά. Οι θάλασσες , οι ακτές και οι αμμουδιές έχουν μολυνθεί και αυτές από τα σκουπίδια και τις πετρελαιοκηλίδες.
Κόβουμε ασυνείδητα τα δέντρα για να κάνουμε χαρτί, κάνουμε υπεραλίευση με αποτέλεσμα πολλά είδη ψαριών να κινδυνεύουν να εξαφανιστούν και τέλος σκοτώνουμε τα ζώα για να περάσει η ώρα μας παρά γιατί έχουμε έλλειψη τροφής.
Τελικά, αγαπητέ Σιάτλ ο λευκός έχει μεγάλη πλεονεξία και μπορεί να καταστρέψει τη γη και να αφήσει πίσω του μια ερημιά…..
Σπύρος Πάτρης, Β5

 
Αναστασία Ζήβα, Β2


Προς Ινδιάνο Σιάτλ

Τελικά, ποιος θα το λεγε ότι οι προβλέψεις σας θα έβγαιναν αληθινές στο μέλλον!
Είχατε απόλυτο δίκιο. Στις μέρες μου οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα καταστρέφουν όλο και περισσότερο την «υγεία» της γης. Καθημερινά πετάνε σκουπίδια σε ακτές και θάλασσες, καίνε την κατοικία των ζώων, τα δάση, προς δικό τους όφελος, μερικά είδη από τα ζώα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν, πολεμάνε μεταξύ τους με σκοπό να κατακτήσουν πλούτη και εδάφη. … Μερικοί άνθρωποι  έχουν φτάσει σε σημείο να μη σέβονται τίποτα. Αυτό είναι απαίσιο.. Σε λίγα χρόνια , με την πορεία που ακολουθούμε, θα καταστρέψουμε τελείως αυτόν τον τόπο. Μακάρι αν μπορούσε κάποιος να τους βάλει μυαλό. Όσο μεγαλώνω , τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι…
Ειρήνη Παππούλη, Β5










Άννα Φράνκ: «Υπάρχει ομορφιά ακόμα και μέσα στη δυστυχία»

$
0
0
Η ομάδα μας στην πρώτη της συνάντηση για φέτος διάβασε τη ζωή της Άννας Φράνκ, αλλά σε κόμικ. Η Άννα Φράνκ , μια νεαρή Εβραία, αφηγείται στο ημερολόγιο της πώς βίωσε η οικογένεια της τα γεγονότα του Β Παγκοσμίου πολέμου και τις διώξεις των Γερμανών.Η ίδια πεθαίνει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης λίγες μέρες πριν οι Σύμμαχοι μπουν σε αυτό και απελευθερώσουν τους κρατούμενους. Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι η ρεαλιστική εικονογράφηση αλλά και η παράλληλη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην άνοδο του Ναζισμού και την επικράτηση του Χίτλερ στην εξουσία.
Τα περισσότερα μέλη ήταν και πέρσι στην ομάδα, αλλά φέτος είχαμε και κάποιες νέες αφίξεις! Στην συνάντηση που ορίσαμε το βιβλίο που θα διαβάζαμε, ενημερώσαμε και τα νέα μέλη για τον τρόπο λειτουργίας της Λέσχης μας- επιλογή βιβλίου, συμμετοχή στην ομάδα, συζήτηση. Έτσι σήμερα, περάσαμε κατευθείαν στη συζήτηση, αφού πρώτα τοποθετήθηκαν όλα τα μέλη σχετικά με το αν τους άρεσε ή όχι το βιβλίο. 

Η Σελίν μας είπε ότι η ρεαλιστική εικονογράφηση έκανε ξεκούραστη την ανάγνωση, ενώ οι διάλογοι τραβούσαν την προσοχή του αναγνώστη. Σε αυτό συμφώνησε και ο Χρήστος (Παπασωτήρης) με το Διονύση,  ενώ διαφώνησε ο άλλος Χρήστος (Παπαχρήστος), ο οποίος μας είπε ότι θα προτιμούσε να διαβάσει το βιβλίο. Την ίδια άποψη είχε και ο Φίλιππος. Ο Δημήτρης θεώρησε πρωτότυπο τον τρόπο παρουσίασης της ιστορίας , αν και δεν του άρεσε η εικονογράφηση.
Αναφορικά με την ίδια την ιστορία, η Αναστασία (Ζελεζνιάκ) μας είπε ότι , ενώ αρχικά βρήκε τη πολύ βαρετή, στη συνέχεια, όταν η Άννα άρχισε να αφηγείται λεπτομέρειες από τη ζωή της , απέκτησε ενδιαφέρον. Στην Αναστασία (Ζήβα) άρεσε πολύ το βιβλίο, αλλά τελείωσε πολύ γρήγορα και στενοχωρήθηκε πολύ, όταν άρχισε να αλλάζει η εικονογράφηση του βιβλίου μετά τη σύλληψη και μεταφορά της Άννας και της οικογένειας της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Μαρία στενοχωρήθηκε πολύ στο τέλος της ιστορίας και τη γοήτευσαν οι λεπτομέρειες του εγκλεισμού της οικογένειας στο κρησφύγετο. Η Καλλιόπη θεώρησε αρχικά βαρετό το βιβλίο, αλλά μετά , όταν άρχισε να γίνεται πιο αναλυτικό, μπήκε στην ιστορία και τέλος στενοχωρήθηκε από τα λόγια του πατέρα της Άννας –όταν αναφέρθηκε στη σχέση της κόρης του με τη μητέρα της. Και οι δύο Χρήστοι βρήκαν κουραστική την αρχή του βιβλίου, αλλά μετά τους κέντρισε το ενδιαφέρον η ίδια η ιστορία. Μάλιστα ο Χρήστος (Παπαχρήστος) μας είπε ότι ήταν πολύ σκληρές οι εικόνες από το Άουσβιτς. Ο Διονύσης αναφέρθηκε στο ότι παρόλο που ο πατέρας της Άννας πολέμησε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε πάρει και παράσημο γι αυτό, βρέθηκε κυνηγημένος στο Β Παγκόσμιο. Ο ίδιος μας είπε ότι αν ήταν στη θέση της Άννας, δε θα είχε επιβιώσει.

Στο Δημήτρη άρεσαν όλες οι ιστορικές λεπτομέρειες που αναφέρονται στο κόμικ-παράλληλα με τη βασική ιστορία- , αν και η ίδια η ιστορία δεν τον συγκίνησε. Ο Σωτήρης εντυπωσιάστηκε από το ότι ο πατέρας δείχνει μεγάλη κατανόηση στην κόρη του-σε αντίθεση με τη μητέρα της Άννας- ενώ του άρεσαν και όλα τα ιστορικά παραθέματα και όχι η παρουσίαση της ζωής στο καταφύγιο. Η Μαριάνθη και Αντωνία συμφώνησαν ότι το τέλος της ιστορίας ήταν πολύ θλιβερό , ενώ τους άρεσαν όλες οι λεπτομέρειες και τα γεγονότα από την καθημερινότητα της Άννας και της οικογένειας της. Η Ντανιέλα στάθηκε ιδιαίτερα στη σχέση της Άννας με το μπαμπά της , ενώ το θλιβερό τέλος της στενοχώρησε. Η Κυρανιώ πάλι, αν και βρήκε βαρετή την αρχή του βιβλίου, στη συνέχεια την τράβηξε η περιγραφή του καταφύγιου και το πώς ζούσαν στην κρυψώνα αυτή. Η Αγγελική θα προτιμούσε να διαβάσει το βιβλίο, διότι το κόμικ δεν της άρεσε- ούτε η εικονογράφηση του, ούτε ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα γεγονότα. Αυτό επίσης που της έκανε εντύπωση ήταν ότι η δασκάλα της Άννας δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσους Εβραίους μαθητές είχε , μέχρι που άρχισε η δίωξη τους από το σχολείο. Η Σελίν αντίθετα βρήκε πολύ ωραίο το κόμικ-και την εικονογράφηση και τον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων- και αυτό που την εντυπωσίασε ήτα ότι ο καλύτερος φίλος της Άννας ήταν το ημερολόγιο της.


Στη συνέχεια η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα θέματα που θίγει το βιβλίο, με πρώτο την άνοδο και την επικράτηση του ναζισμού. Ο Δημήτρης αναφέρθηκε στο πώς ο Χίτλερ στηρίχτηκε στην απελπισία των ανθρώπων, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία , ενώ ο Διονύσης συμπλήρωσε πώς ο ίδιος αιτιολόγησε κάθε πρόβλημα που υπήρχε στη γερμανική κοινωνία, ρίχνοντας τις ευθύνες στην εβραϊκή κοινότητα.  Ο Φίλιππος μίλησε για τις ψεύτικες υποσχέσεις του απέναντι στα λαϊκά στρώματα , ενώ η Σελίν στον ότι όλο αυτό το πολιτικό οικοδόμημα στηρίχτηκε στα συμφέροντα –πολιτικά και οικονομικά. Βέβαια, υπήρξε ευθεία αναφορά και στο σήμερα που βιώνει τόσο η χώρα μας όσο και η Ευρώπη με την άνοδο του νεοναζισμού.

Οι σχέσεις της Άννας με τους γονείς της καθώς και οι συγκρούσεις που βίωνε έκαναν τα μέλη της ομάδας να αναφερθούν στις δικές τους σχέσεις με τους γονείς τους – άλλοι τα βρίσκουν με τον ένα  γονιό και άλλοι με τον άλλον, αλλά όλοι σχεδόν είχαν το παράπονο ότι οι μεγάλοι δεν τους καταλαβαίνουν! Παράλληλα, συζητήσαμε για το αν οι ίδιοι κρατούν ημερολόγιο και αν αυτό τους βοηθά να εκφράσουν καλύτερα τα συναισθήματα τους ή αν είναι ένας τρόπος να μιλούν σε κάποιον γι αυτά, επειδή δεν εμπιστεύονται εύκολα τους φίλους τους. Το αν οι ίδιοι θα άντεχαν να περάσουν όλα αυτά που πέρασε η Άννα, αποτέλεσε μια ακόμη πτυχή της συζήτησης- και εδώ αποδείχτηκε ότι δεν θα αντέχαμε πολλοί αυτή την κατάσταση.
Κλείνοντας τη συζήτηση μας , που κράτησε δύο(!) ολόκληρες ώρες, είπαμε να κρατήσουμε αυτή την όμορφη φράση της Άννας Φρανκ: «Υπάρχει ομορφιά ακόμα και μέσα στη δυστυχία»



Πρόσεχε τις πράξεις σου, γιατί γίνονται συνήθεια... (Γράμματα στην κ.Ιουλία από το διήγημα του Α.Τσέχοφ "Ένας αριθμός")

$
0
0

Αγαπητή κ.Ιουλία,
      Γεια σας, τι κάνετε; Είμαι η Βαρβάρα και σας γράφω αυτήν την επιστολή για για σας εκφράσω την απογοήτευση μου για την στάση που κρατήσατε απέναντι στον εργοδότη σας.
      Πρώτα πρώτα,θα ήθελα να σας πω η στάση σας απέναντι στον εργοδότη σας ήταν απαράδεκτη,διότι δεν πρέπει να αφήνετε κανέναν να σας εκμεταλλεύεται. Ήσασταν άβουλη και ντροπαλή,διστάσατε να πείτε την γνώμη σας.Δεν έπρεπε να συγκρατήσετε τον θυμό σας και να αφήσετε τον πατέρα μου να σας μειώσει τα λεφτά από τον μισθό σας, ενώ τα αξίζατε και είχατε δίκιο.
     Έπρεπε να πατήσετε πόδι και να πείτε την αλήθεια μόλις ακούσατε ότι σας μειώνει τα λεφτά για πράγματα τα οποία δεν κάνατε.Επίσης έπρεπε να εκφραστείτε. Έπρεπε να σκεφτείτε διπλώματικα και να      διαπραγματευτείτε μαζί του.
     Τέλος, παρόλο που ο εργοδότης σας το έκανε αυτό γισα σας δώσει ένα μάθημα πιστεύω ότι πρέπει να ξεχνάτε ότι έχετε φωνή την οποία ΄πρέπει να χρησιμοποιείται για να λέτε την γνώμη σας και να εκφράζεστε.
                                                                                   Με εκτίμηση,
                                                                                       Βαρβάρα!    

Ειρήνη Δημητριάδου, Β2   







Αγαπητή κυρία Ιουλία,
  Σας γράφω αυτό το γράμμα, με αφορμή το χθεσινό περιστατικό στο σπίτι μου, στο οποίο κρυφάκουσα τον πατέρα μου και εσάς να μιλάτε.
  Αρχικά, σας κοροϊδεύει, λέγοντας σας πως αντί για σαράντα είχατε συμφωνήσει για τριάντα ρούβλια τον μήνα. Στη συνέχεια, σας μειώνει τις μέρες τις οποίες εργαστήκατε κατά πέντε, αλλά εσείς μόνο αναφέρατε τις σωστές τιμές και μόλις ο πατέρας μου σας έδωσε την δικαιολογία ότι τις είχε σημειωώσει, αμέσως υποχωρήσατε. Θα μπορούσατε και θα έπρεπε να είχατε διεκδικήσει τα δικαιώματα σας εφόσον ο πατέρας μου σας έκλεβε στην κυριολεξία. Επιπλέον, μετά την πρώτη μείωση του μισθού σας, ο πατέρας μου αναφέρει διάφορα περιστατικά στα οποία εσείς από απροσεξία σας είχατε προκαλέσει ζημιές και με αφορμή αυτές τις ζημιές σας ξαναμειώνει τον μισθό. Τώρα, εσείς μείνατε απολύτως άβουλη, κλειστή και βουβή. Ειδικά στο σημείο που ο πατέρας μου σας είπε ότι θα μειώσει την αμοιβή σας, διότι εγώ έσκισα το σακάκι μου καθώς δεν με επιβλέπατε, έπρεπε να είχατε σταματήσει για να επιχειρηματολογήσετε. Στο κάτω κάτω, δεν έχετε καμία υποχρέωση για να με προσέχετε. Είστε δασκάλα! Μόνο σε ένα σημείο της συζήτησης προσπαθήσατε να δικαιολογηθείτε, όταν είπατε πως δανειστήκατε τρία ρούβλια αντί για δέκα χαμηλοφώνως, όμως φθσικά αυτό δεν έφτανε, διότι πάλι υποχωρήσατε στο γεγονός ότι ο πατέρας μου το είχε σημειώσει.
  Πρέπει να σας πω πως απογοητεύτηκα πολύ από τηυν στάση σας. Φερθήκατε εντελώς παθητικά και διστακτικά και γίνατε μαθητής στη θέση του δασκάλου μπροστά στον πατέρα μου. Εάν δεν σας σεβόταν και σας εξαπατούσε, εσείς θα βγαίνατε χαμένη. Ελπίζω με τα λόγια του πατέρα μου στο τέλος να συνειδητοποιήσατε την άβουλη στάση που κρατήσατε και να την διορθώσετε για το δικό σας καλό.
 Ο μαθητής σας, Κόλιας.
Διονύσης Καραβίτης, Β2





Αγαπημένη μου δασκάλα,
   Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σας εκφράσω την απογοήτευση μου για τη στάση που κρατήσατε, όταν ο πατέρας μου προσπάθησε να σας «εκμεταλλευτεί». Παρακολουθούσα κρυμμένη τη σκηνή και πραγματικά λυπήθηκα για την παθητική σας στάση.
    Επρόκειτο για τα χρήματα σας, τον κόπο της δουλειάς σας. Θα ήταν άδικο να μην πληρώνεστε σωστά. Εσείς αντίθετα, όσο ο εργοδότης επιχειρούσε να σας στερήσει ένα μέρος από τα χρήματα σας, δεν τολμήσατε να μιλήσετε κ’ τα μάτια σας γέμισαν δάκρυα. Στο τέλος μάλιστα, αν είναι δυνατόν, τον ευχαριστήσατε που σας έκλεψε!!
     Ομολογώ πως στην αρχή δεν είχα καταλάβει γιατί το έκανε αυτό ο πατέρας μου, που ως άνθρωπος δεν είχε αδικήσει ποτέ κάποιον. Όπως, όμως και εσείς διαπιστώσατε σκοπός του ήταν να σας δώσει ένα μάθημα. Να καταλάβετε ότι πρέπει να φωνάζετε για το δίκιο σας, και να μην είστε άβουλη, γιατί για να επιβιώσει κανείς στον κόσμο σήμερα πρέπει να πατάει πόδι κ’ να δείχνει λίγο τα δόντια του.
      Εύχομαι πραγματικά να αλλάξετε στάση, ώστε να μην πέφτετε θύμα εκμετάλλευσης. Να γίνετε δυναμική κ’ να αντιδράσετε όταν απειλείτε το δίκιο σας. Θα σας πω ακόμη ότι αυτό ήταν κ’ για εμένα ένα πολύτιμο μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου.

Με αγάπη, η  μαθήτριά σας Βαρβάρα
Καλλιόπη Δρόσου, Β2




Αγαπητή κυρία,
Παρακολουθούσα εγώ κρυμμένος, καθώς εσείς βλέπατε τον πατέρα μου να σας «κλέβει». Ξέρω ότι ήταν φάρσα, αλλά και πάλι, για να επιβιώσετε σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να μάθετε να είστε διεκδικητική όσον αφορά τα δικαιώματά σας. Ξεχάστε το γεγονός ότι είστε γυναίκα.
Σας έβλεπα να αγχώνεστε και να βήχετε νευρικά, όσο ο μισθός σας όλο κατέβαινε. Έπρεπε από την πρώτη αφαίρεση να παλέψετε για το δίκιο σας και να το κάνετε ξεκάθαρο με επιχειρήματα λογικά, ότι αξίζετε πολλά περισσότερα. Δεν είστε εργαλείο εκμετάλλευσης!
Ο πατέρας μου χρησιμοποίησε επίσης λανθασμένο τρόπο για να αποδείξει ότι αύτος έχει δίκιο και εσείς άδικο. Θα ήταν ευεργετικό αν ξέρατε να αιτιολογείτε τις αποφάσεις σας. Λέτε στον πατέρα μου ευχαριστώ, επειδή οι άλλοι σας έκλεψαν παραπάνω;! Δουλεύετε τόσο σκληρά μην τυχόν πάθουμε κάτι, μας βοηθάτε στο διάβασμα, μας πηγαίνετε βόλτα και πολλά άλλα! Δεν τεμπελιάζετε καθόλου, κάνετε τη δουλειά σας πολύ καλά! Εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένος! Μην σας πω ότι αξίζετε αύξηση κιόλας!
Δεν σας κάνω παρατήρηση βέβαια. Απλά προτείνω τρόπους που θα καλυτερεύσουν το μέλλον σας.
Ο μαθητής σας,
Κόλιας  
Σωτήρης Καβαδάκης, Β2             





     Κυρία Ιουλία
Τις προάλλες παρακολούθησα τη σκηνή με τον πατέρα μου και σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω πώς ένιωσα.
Στενοχωρήθηκα και απογοητεύτηκα με τη συμπεριφορά σας. Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα αυτό από εσάς. Πάντα πίστευα πώς ήσασταν μια δυναμική γυναίκα και μια γυναίκα που θα μπορούσε να διεκδικήσει το δίκιο της. Αντίθετα, από όσα είδα,  μάλλον όλα αυτά δεν ισχύουν.
Δεν πρέπει να είστε άβουλη και φοβισμένη. Φωνάξτε.Πάρτε το δίκιο στα χέρια σας. Δεν είναι σωστό να σας κάνουν οι άλλοι ό,τι θέλουν. Πόσο μάλλον όταν δουλεύετε τόσο σκληρά. Το αξίζετε, οπότε μιλήστε γι αυτό που θέλετε.
Τέλος, θέλω να σας πω πώς μπορεί η συμπεριφορά σας να με απογοήτευσε και να με στενοχώρησε αλλά για μένα θα είστε πάντα η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. Επίσης θέλω να σας πω πως ανακουφίστηκα πολύ όταν έμαθα πως όλο αυτό ήταν μια φάρσα. Ελπίζω το γράμμα μου να σας βοηθήσει να καταλάβετε το λάθος σας.
Αντριάνα Παππούλα, Β5




Αγαπητή κυρία Ιουλία
Στενοχωρήθηκα πολύ με τη σκηνή που παρακολούθησα χτες με τον πατέρα μου. Δεν ήταν σωστός μαζί σας. Σας αδίκησε. Και εσείς κυρία δε φωνάξατε για το δίκιο σας. Σας έκλεψε και δε βγάλατε τσιμουδιά. Ήθελα να μπω αλλά τρόμαξα.
Είστε δασκάλα κυρία και πρέπει να υποστηρίζετε τον εαυτό σας, γιατί ο κόσμος είναι κακός.
Χάρηκα πολύ που μετά ο πατέρας μου σας έκανε φάρσα, σας έδωσε ένα καλό μάθημα και μετά σας πλήρωσε όλα σας τα χρήματα.
Άκουσα και ότι άλλοι άνθρωποι δε σας έδιναν τίποτε και δεν είναι ωραίο. Πιστεύω ότι αυτό το γράμμα θα σας βοηθήσει να καταλάβετε το λάθος σας και να μην το ξανακάνετε.
Με αγάπη
Η μαθήτρια σας
Πρεσλάβα Πέτροβα, Β5




Αγαπητή κυρία Ιουλία
Υπήρξατε η δασκάλα μου για πολύ καιρό, αρκετό για να σας αγαπήσω και εγώ και η αδερφή μου. Μας μάθατε πολλά και μας κάνατε μεγαλόψυχους και ευγενικούς. Αλλά πάντα είχατε ένα ελάττωμα. Αυτό είναι η ανικανότητα σας να διεκδικήσετε τα δικαιώματα σας.
Δυστυχώς ήμουν παρών στο περιστατικό που συνέβη με τον πατέρα μου. Στενοχωρήθηκα παρά πολύ. Ένιωθα και ακόμη νιώθω ότι αδικήσατε τον εαυτό σας. Αυτό συμβαίνει διότι έχετε την ικανότητα να μιλήσετε ωραία, αλλά δεν έχετε το θάρρος να διεκδικήσετε τα δικαιώματα σας και να απαντάτε σε ότι σας λένε.
Επίσης είναι τραγικό το ότι σας συμπεριφέρονταν όλοι οι προηγούμενοι εργοδότες σας με άσχημο τρόπο και δε σας έδιναν τελικά τα χρήματα που σας χρωστούσαν . Κανονικά οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες και να μη θεωρούνται κατώτερες.
Ελπίζω στο μέλλον να μην καταδέχεστε να σας κοροιδεύουν ή να σας κλέβουν . Ελπίζω να είστε θαρραλέα και να μη φοβάστε να μιλήσετε . Τέλος, ελπίζω όλες οι γυναίκες του κόσμου κάποτε να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες και να έχουν και ελευθερία λόγου.
Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Δημήτρης Πλατανίστας, Β5






Αγαπητή κυρία Ιουλία,
Εχθές παρακολούθησα την σκηνή που έγινε με τον πατέρα μου και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ.  
Στην αρχή νόμιζα ότι θα σας έδινε παραπάνω χρήματα επειδή είστε τόσο καλή δασκάλα. Αλλά άρχισε να αφαιρεί. Έπρεπε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας, γιατί έλεγε πράγματα που δεν ήταν αλήθεια και σας αδίκησε. Επίσης , αφού νιώθατε αδικημένη έπρεπε να πείτε κάτι, έπρεπε να εκφράσετε τα συναισθήματα σας.
Στο τέλος άκουσα ότι ήταν φάρσα και χάρηκα, μόνο για λίγο όμως. Όταν είπατε ότι σας το έκαναν και άλλοι αυτό, λυπήθηκα. Είστε δασκάλα και διδάσκετε τα παιδιά πώς να συμπεριφέρονται, ενώ εσείς συμπεριφέρεστε σαν έναν άβουλο άνθρωπο; Την επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό να μιλήσετε για το δίκιο σας και να υποστηρίξετε τον εαυτό σας. Να μην κάθεστε και ακούτε αυτά τα απαίσια πράγματα που σας λένε. Εύχομαι αυτό το γράμμα να σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι πρέπει να μιλάτε για το δίκιο σας.
Με αγάπη, η μαθήτρια σας

Ηλέκτρα Σακελλάρη, Β5      


Αγαπητοί γονείς...., (Παράπονα κι ευχαριστώ από τους μαθητές)

$
0
0


 Το απόσπασμα από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ που υπάρχει στο βιβλίο των νεοελληνικών Κειμένων της Β Γυμνασίου αφορά τις  σκέψεις και τα παράπονα της Άννας  για τους γονείς της. Αφού ολοκληρώσαμε τη μελέτη του αποσπάσματος, οι μαθητές του Β2 και του Β5 έγραψαν τα δικά τους παράπονα ή τα δικά τους ευχαριστώ στους γονείς τους.Οι εργασίες τους είχαν είτε τη μορφή γραμμάτων προς τους γονείς τους είτε ήταν μια σελίδα από το προσωπικό ημερολόγιο των μαθητών είτε ήταν γράμματα προς κάποιο φίλο/η τους στο οποίο έγραφαν όσα σκέφτονται.


Φίλε μου Τάκη,

       Ύστερα από πολλές συζητήσεις με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα έχουν αρχίσει να με καταλαβαίνουν, αλλά και εγώ κατάλαβα αυτούς! Έπειτα από πολλά χρόνια τσακωμών, νεύρων, άγχους και στεναχώριας όλα αυτά τα συναισθήματα έχουν σχεδόν εξαλειφθεί! Θυμάμαι στο τέλος του δημοτικού που ο πατέρας μου πίστευε πως έπρεπε να διαβάζω περισσότερο και ότι έπρεπε να μελετώ ασκήσεις  πέραν από αυτές που μας ανέθεταν στο σχολείο. Επειδή , φυσικά, δεν διάβαζα παραπάνω από αυτά που μας ζητούσαν οι δάσκαλοι τσακωνόμασταν. Άλλοτε αγχωνόμουν μήπως με έπιανε αδιάβαστο ή δεν θυμόμουν κάτι και μου έκανε παρατήρηση νευριασμένος. Αργότερα, στεναχωριόμουν, γιατί δεν είχα κινητό ,όπως οι φίλοι μου, γιατί δεν με άφηναν να δω ταινίες για μεγαλύτερες ηλικίες και γιατί δεν μπορούσα να βγω έξω μέχρι αργά. Έτσι , λόγω του άγχους και άλλων παραγόντων πίστευα πως περνούσα μία άθλια ζωή και ήθελα να σταματήσει όλη αυτή η κατάσταση. Έτσι, άρχισα να τους  μιλάω, να εκφράζω την γνώμη μου και να λέω τι κάνουν λάθος και τι με πειράζει.
         Σήμερα δεν συμπεριφέρονται, ποτέ, με τρόπο που με ενοχλεί και ξέρουν τι με πειράζει. Για παράδειγμα δεν ανακατεύονται στα μαθήματα μου και δεν μου λένε ποτέ πόσο , πότε και τι πρέπει να  διαβάσω. Επίσης, σήμερα, καταλαβαίνω ότι όταν ήμουν μικρότερος είχα άδικο και δεν ήταν σωστό να απαιτώ να έχω κινητό, να παρακολουθώ ακατάλληλα πράγματα και να βγαίνω έξω μέχρι αργά. Οπότε είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που έχω αυτούς τους γονείς οι οποίοι με εκτιμούν , έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες μου και μου συμπεριφέρονται σαν ένα ώριμο και μεγάλο άτομο.



Αγαπητοί γονείς,
Σας στέλνω αυτό το γράμμα για να σας εκφράσω το ένα και μοναδικό παράπονο , που έχω από σας.
Αρχικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ που με φέρατε στον κόσμο. Το ξέρω δεν είναι αρκετό, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω πράγματα, που θα σας ευχαριστήσουν . Το μοναδικό μου παράπονο δεν έχει να κάνει με την αγάπη σας, αλλά με τα πιστεύω σας. Η ιδεολογία σας είναι αντίθετη με τη δική μου-ίσως γιατί έχουν αλλάξει οι εποχές και οι νέοι σκέφτονται αλλιώς- με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε άσχημα. Το ξέρω ότι θέλετε το καλό μου, αλλά δεν έχετε βρει το σωστό τρόπο να μου δείξετε.
Ελπίζω οι παρατηρήσεις μου να μη σας στενοχώρησαν και να προσπαθήσετε να αλλάξετε. Το ξέρω ότι δεν έχω και τον καλύτερο χαρακτήρα και παίζει ρόλο και η εφηβεία. Συγγνώμη για όσα έχω κάνει και σας στενοχώρησα.




Αγαπητοί γονείς,
Σας γράφω αυτό το γράμμα, για να εκφράσω τα παράπονα που έχω από σας. …. Αυτό που θα ήθελα λοιπόν είναι να μου έχετε περισσότερη εμπιστοσύνη και να μην αμφισβητείτε τη γνώμη μου. Καταλαβαίνω ότι και γω κάποιες φορές παραφέρομαι, αλλά να ξέρετε ότι χαίρομαι γιατί βλέπω πραγματικά ότι προσπαθείτε να μας μεγαλώσετε σωστά και να κάνετε το καλύτερο για μας.



Τα παράπονα μου από τους γονείς μου
·        Φοβάμαι την κριτική τους
·        Δεν ακούνε ποτέ τις απόψεις μου-ίσως ακούει ο πατέρας μου, αλλά κάνει ότι τα ξέρει όλα.
·        Δεν καταλαβαίνουν ποτέ τις ανάγκες ς μου
·        Όταν τους λέω ότι θέλω να ξεπεράσω τους φόβους μου, μου λένε ξεπέρασε τους μόνος σου.
·        Το παιδί του άλλου είναι πάντα πιο έξυπνο από μένα. Εμένα με υποτιμούν.




Αγαπητοί μου γονείς
Σας γράφω αυτό το γράμμα, με σκοπό να σας ευχαριστήσω για όλα όσα μου προσφέρετε. Καταρχάς, όπως κάθε γονιός θέλει το καλό του παιδιού του, έτσι θέλετε και σεις το δικό μου, ώστε να γίνω ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία.
Μου παρέχετε τα πάντα –μόρφωση, ένδυση, καλή διατροφή, διασκέδαση. Βέβαια , δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά, αλλά το κυριότερο είναι οι ηθικές αρχές, η αγάπη σας-την οποία πολλά παιδιά δεν την έχουν- , η στοργή σας και οι πολύτιμες συμβουλές σας, που θα μου χρησιμέψουν για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Το μόνο μου και μικρό παράπονο είναι πώς νιώθετε λίγο ανασφαλείς απέναντι μου, όταν βγαίνω έξω με την παρέ αμου. Βέβαια, έχετε δίκιο, διότι έξω παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι.
Εδώ κλείνω το γράμμα μου και θέλω να ξέρετε ότι η αγάπη μου για σας είναι και θα είναι απεριόριστη.





Αγαπητοί μου γονείς,
Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας εκφράσω τα παράπονα μου. Γενικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Το μόνο μου παράπονο είναι αυτό με τους βαθμούς.
Πολλά παιδιά, μέσα σ αυτά και εγώ , φοβόμαστε την αντίδραση σας στο αντίκρυσμα των βαθμών. Αγχώνομαι πολύ για το πώς θα το πάρετε. Με το να πάρεις ένα χαμηλό βαθμό, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει, σε ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου.
Παίρνοντας ένα καλό βαθμό , φυσικά είναι ένας λόγος να χαρείς και να νιώθεις περηφάνια για τον εαυτό σου. Μπορεί όμως να υπάρξει μια άτυχη στιγμή. Θα ήθελα, λοιπόν, να μπορώ να σας λέω ελεύθερα τα αποτελέσματα ενός τέστ ή ενός διαγωνίσματος, χωρίς να φοβάμαι την αντίδραση σας.
Εύχομαι, λοιπόν, με αυτό εδώ το γράμμα, να δείτε λίγο διαφορετικά τη στάση σας απέναντι μου- στο θέμα των βαθμών. Και την επόμενη φορά ενός αποτελέσματος να είμαι πιο χαλαρή απ’ ότι συνήθως.



Αγαπητή μου μητέρα, σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω τα παράπονα μου. Πρώτον: Μανούλα μου, μπορείς να μη με πρήζεις να φορέσω ζακέτα; Έξω έχει 20 βαθμούς Κελσίου και εσύ να φορέσω ζακέτα; Για έλα δοκίμασε το εσύ! Δεύτερον: μη με αναγκάζεις να μιλήσω στο τηλέφωνο κάθε φορά που παίρνει τηλέφωνο η θεία από την Κρήτη. Δεν την έχω δει ΠΟΤΕ μου και δεν την ξέρω. Και θέλεις να της πω και για το πώς περνάει το σόι μου; (Ειλικρινά τέτοιες ώρες παρακαλάω να μην είχαμε τέτοια τεχνολογία!). Τρίτον και σημαντικότερο: Όταν πάω να χτυπήσω την κορούλα σου, σημαίνει πώς κάτι μου έχει κάνει, δεν την βαράω επειδή έτσι μου κάπνισε.



 Αγαπημένοι μου γονείς,
Σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας ευχαριστήσω για όλα όσα μου έχετε προσφέρει ως τώρα.
Καταρχάς σας ευχαριστώ για ότι μου παρέχετε. Μου παρέχετε στέγη . τροφή και πολλά πράγματα που μου άρεσαν και σεις μου αγοράσατε.
Αλλά πιο πολύ απ όλα σας ευχαριστώ , επειδή με κάνατε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Μου μάθατε τρόπους , να είμαι ευγενικός και γενναιόδωρος. Ποτέ δε δείξατε το θυμό σας και τα προβλήματα σας απέναντι μου, αλλά καθόσασταν υπομονετικά και δίνατε προσοχή σε μένα. Ευχαριστώ για τις δραστηριότητες που με έχετε εγγράψει και για όλες τις στιγμές που μου δημιουργείτε χαρά και αγάπη.
Εύχομαι να χαρείτε με αυτή την σύντομη επιστολή και σας ευχαριστώ για όλα , αλλά πάνω απ΄όλα σας ευχαριστώ γιατί μου χαρίσατε ζωή.




Πολεμώντας για την επιβίωση-"Κοσμοδρόμιο"

$
0
0


Κυριακή απόγευμα με συννεφιά και ψύχρα στο νησί, αλλά τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου συνεπή στο ραντεβού τους έφτασαν στις 4 το απόγευμα για να συζητήσουμε για το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Κοσμοδρόμιο». Είχαμε και τους πρώτες απόντες λόγω ασθένειας-οι ιώσεις μας επισκέφτηκαν νωρίς!
Τα παιδιά συμφώνησαν ότι το βιβλίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον και το ότι ήταν συλλογή διηγημάτων τους έδωσε μια ελευθερία να τους αρέσουν κάποιες ιστορίες πολύ και άλλες να μην τους ενθουσιάσουν. Στους περισσότερους δεν άρεσε το διήγημα με  τίτλο «Το ταξίδι του αλατιού»- ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να ταυτιστούν με το ταξίδι ενηλικίωσης των παιδιών που ζουν στην έρημο.
Το βιβλίο έθιγε πάρα πολλά θέματα που αφορούν τους εφήβους. Πρώτα ο Φίλιππος αναφέρθηκε στο θέμα του bullying, που ήταν το κεντρικό θέμα της ιστορίας από την Αγγλία. Αυτό που παρατήρησε η Καλλιόπη  ήταν ότι αυτή η ιστορία μπορεί να δώσει δύναμη και κουράγιο σε κάποια/ον που έχει βιώσει τον εκφοβισμό από κάποιο νταή, ότι η ανάγνωση και μόνο μπορεί να τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του, αν του δείξει ότι μπορεί αν αντιμετωπίσει αυτή τη συμπεριφορά. Η Εύα, με αφορμή την ιστορία «Όχι εμένα» , μίλησε για τα παιδιά που αναγκάζονται με τη βία να γίνουν μέλη στρατιωτικών οργανώσεων και από πολύ νωρίς παύουν να είναι παιδιά, εντάσσονται στον κόσμο των ενηλίκων βίαια και χωρίς επίγνωση των ηθικών ορίων .Η Σελίν εντόπισε το πρόβλημα της παχυσαρκίας που συνδέεται με την έλλειψη αγάπης (XXL,Μισισιπής). Ο Χρήστος Παπασωτήρης είπε ότι πολλά διηγήματα αναφέρονται στην παιδική εκμετάλλευση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού.

Γκουιγιού (Κίνα)

 Ο Χρήστος Παπαχρήστος με αφορμή το διήγημα Χρυσόψαρο (Ρουμανία) αναφέρθηκε στην επιβίωση αυτών των παιδιών-πόσο δύσκολο είναι γι αυτά τα παιδιά αυτό το θέμα που έχουμε λυμένο εμείς. Η Εύα παρουσίασε το θέμα της φιλίας στο διήγημα «Ρίγιο και Μασούτζι» και η Αναστασία Ζήβα στο θέμα της παιδικής εργασίας –παιδιά ανήλικα εργάζονται κάτω από απαράδεκτες συνθήκες σε πολλές χώρες του κόσμου. Η Στέλλα και η Αγγελική αναφερόμενες στο «Δειλό παιδί» -διήγημα που άρεσε στα περισσότερα μέλη!- παρουσίασαν το θέμα της μοναξιάς αλλά και της περιθωριοποίησης των ηλικιωμένων. Η εκμετάλλευση του νεκρού παππού στην Ιαπωνία (Ποιος φοβάται τον παππού;) συνδέεται με την οικονομική κρίση σύμφωνα με την Εύα -και φυσικά κάναμε και την αναγωγή στη δική μας χώρα και την οικονομική κρίση που βιώνει. Τέλος, ο Δημήτρης αναφέρθηκε στο θέμα του νεοναζισμού που θίγεται στο διήγημα «Νικολάι», που η ιστορία του αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Η έξαρση του φαινομένου στη σημερινή Ευρώπη  πρέπει να μας προβληματίσει.
Οι άνθρωποι των υπονόμων, Ρουμανία

Κλείνοντας τη συνάντηση αναφερθήκαμε στον τίτλο του βιβλίου. «Κοσμοδρόμιο»- γιατί αυτός ο τίτλος; Γιατί μαθαίνουμε για κόσμους που δεν ξέραμε, γιατί το βιβλίο μας δείχνει πώς ζουν έφηβοι σε άλλα μέρη του πλανήτη-που ναι μεν δεν είναι τα δικά μας μέρη, αλλά αποτελούν μέρος του δικού μας κόσμου-, γιατί η συγγραφέας ήθελε να μας γνωρίσει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ξέραμε. Οι νέοι άνθρωποι προσπαθούν να ακουστούν, να μιλήσουν για τις δύσκολες ιστορίες τους, να μας στείλουν τα δικά τους μηνύματα. Το εξώφυλλο του βιβλίου μας θυμίζει τον άνθρωπο-λύκο, που πολεμάει για να επιβιώσει.
Ουσιαστική και η σημερινή μας συζήτηση, γεμάτη από τις σκέψεις και τους προβληματισμούς των μαθητών. Η συνολική βαθμολογία του βιβλίου ήταν 9.
Το επόμενο βιβλίο μας είναι «Τα τρία ανθρωπάκια» του Απόστολου Δοξιάδη.
 (Τι κρίμα που ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτογραφία!)

Ευχαριστώ μαμά!

$
0
0
Στη 2η ενότητα της Νεοελληνικής Γλώσσας Β Γυμνασίου ένα από τα θέματα της παραγωγής λόγου αφορά την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο και μητέρα. Αφού συζητήσαμε με τα παιδιά για τους πολλαπλούς ρόλους της σύγχρονης γυναίκας , αναφερθήκαμε ειδικότερα στο ρόλο της μητέρας. Με αφορμή, λοιπόν, το πόσα πράγματα κάνει η μητέρα στο σπίτι και την προσφορά της στην οικογένεια, οι μαθητές έγραψαν ευχαριστήρια κείμενα για την μητέρα τους. 




Αγαπημένη μου, μαμά,
Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σου πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Για όσα μου έχεις δώσει και συνεχίζεις να μου δίνεις. Που με μεγαλώνεις με αξίες και όμορφες στιγμές , που με φροντίζεις και που είσαι δίπλα μου σε όλα.
Είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που νιώθει απόλυτα αυτά που νιώθω κι εγώ: τη λύπη μου, την αγωνία μου, τον ενθουσιασμό μου. Όταν δεν είμαι καλά, χάνεις τον ύπνο σου. Όταν είμαι χαρούμενη, γελάς ευτυχισμένη. Και ξέρεις καλύτερα από τον καθένα πως να μου ανεβάζεις το ηθικό, με δυο κουβέντες μόνο. Και το σπουδαιότερο είσαι πάντα κοντά μου, για να με ακούσεις , ό,τι ώρα κι αν είναι.
Πολλές φορές εκνευρίζομαι μαζί σου, γιατί νιώθω ότι είναι σαν να μη με βλέπει, σαν να μη με ακούει κανείς και τότε σου φωνάζω. Αλλά το πιο ωραίο είναι η απάντηση σου όταν με πειράζεις για πλάκα και γω σε απειλώ ότι θα τηλεφωνήσω στο «Χαμόγελο του παιδιού». Πάντα μου απαντάς ότι θα ιδρύσεις το «Χαμόγελο της αδικημένης μάνας» και με κάνεις να γελάω και να τα ξεχνάω όλα!
Το ευχαριστώ δε μπορεί στο ελάχιστο να συγκριθεί με τις θυσίες που κάνεις για μένα. Γι αυτό και θέλω να σου πω ότι σ αγαπάω. Όχι γιατί πρέπει , αλλά γιατί είσαι η μαμάκα μου!






Η Ελληνίδα μάνα είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος. Ξέρεις αυτό το ακούραστο ρομπότ που μέχρι εσύ να στρώσεις ένα κρεβάτι , αυτή έχει καθαρίσει όλες τις τουαλέτες του σπιτιού. Αυτή που δεν της έχει δοθεί έπαινος  ποτέ γι αυτά που κάνει.
Εσύ μπορεί να μην την ευχαριστείς αλλά εκείνη δεν σε ευχαριστεί μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Όταν γυρίζεις από το σχολείο σε ένα σπίτι που είναι στην εντέλεια, αλλά και με έτοιμο φαγητό  άσχετα ότι ξύπνησε στις έξι η ώρα το πρωί και μετά πήγε στη δουλειά. Όπως πάντα η τουαλέτα θα είναι πεντακάθαρη, φυσικά θα υπάρχει καθαρό σεντόνι και δε θα υπάρχουν ιστοί αράχνης γιατί τους πρόσεξε πρώτη η μάνα σου. Τέλος, πάντα θα υπάρχουν ασπιρίνες, ντεπόν, κτλ.
Στο τέλος δεν έχει σημασία τι γιος έχεις υπάρξει. Η μάνα σου πάντα θα σε βοηθάει και θα καθαρίζει τις βρομιές σου, αλλά και εσύ πρέπει να την ευχαριστείς.







Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα σου γράφω για τη μητέρα μου.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: τι σημαίνει η λέξη «μάνα». Η μάνα είναι η γυναίκα που σε γέννησε, σε μεγαλώνει, σε αγαπάει και σε προσέχει για όλη της τη ζωή
Η μητέρα μου είναι και φίλη και μητέρα. Είναι ξεχωριστή . Το ξέρω ότι το λένε πολλοί, αλλά εμένα πραγματικά είναι ξεχωριστή. Είναι η καλύτερη! Μερικές φορές συζητάμε για πολλά πράγματα, με βοηθάει σε δύσκολες καταστάσεις και πολλά άλλα πράγματα.
Θέλω να της πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , που πάντα κάνει κάτι για μένα. Που όταν έρχομαι από το σχολείο έχει έτοιμο το φαγητό . Για όλα αυτά τα πράγματα, που νομίζουν οι άλλοι ότι εγώ τα βλέπω μεγάλα. Σ αγαπώ μαμά!







Τι σου είναι η μάνα!
Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάποια μέρα θα φύγω από το σπίτι μου, μακριά από τους γονείς μου και τη χαζούλα αδερφή μου, από τη μια χαίρομαι αλλά από την άλλη θέλω να κλάψω.
Όταν γυρνάω πίσω στο σπίτι μου και δεν βρίσκω το αγαπημένο μου φαγητό (που είναι αυτό είναι λίγο δύσκολο, να βρω δηλ. φαγητό να μη μου αρέσει) γκρινιάζω λιγάκι, αλλά από μετά την ευχαριστώ από μέσα μου. Δεν εκφράζω εύκολα τα συναισθήματα μου στη μαμά μου. Όταν ξυπνάω –που δεν ξυπνάω και πολύ νωρίς- βρίσκω το σπίτι στην εντέλεια και καθαρά και σιδερωμένα ρούχα κάθε μέρα (αχ, αυτή η υπομονή της μάνας!)
Όταν φεύγω από το σπίτι για μια βόλτα, για το φροντιστήριο ή και για το σχολείο, πάντα ακούω τη φράση»Αλεξάνδρα, να προσέχεις» και γω απλά της πετάω ένα ξερό, «εντάξει μαμά, μην ανησυχείς». Όλα πλέον είναι δεδομένα. Είμαστε και είμαι πολύ αχάριστη που δε λέω ένα ευχαριστώ για την φροντίδα που μου χαρίζει τόσα χρόνια η μητέρα μου.
Δεν ξέρω αν η μητέρα μου είναι περήφανη για μένα , αλλά μια μέρα ελπίζω να την κάνω. Νομίζω αυτό θέλει, να είναι περήφανη για τη μεγάλη της κόρη. Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνω μέσα στα πούπουλα σε σύγκριση με τους άλλους σου συγγενείς μας. Ζω μέσα στην ευτυχία. Ποτέ η μαμά μου δε μου χάλασε χατίρι. Με προσέχει, με νοιάζεται .μητέρα είναι και κάθε μητέρα θέλει το καλύτερο για το παιδί της.
………… Ελπίζω να είσαι περήφανη, που είμαι το παιδί σου
Συγνώμη που δε σου μοιάζω, μαμά μου….
Σ αγαπώ κι ας μην στο λέω συχνά…..






Η μητέρα μου θα έλεγα πως δε μοιάζει με την κλασσική Ελληνίδα μάνα. Ο λόγος είναι πώς λείπει από το σπίτι σχεδόν όλη τη μέρα, γιατί εργάζεται. Πολλές φορές απορώ πως τα καταφέρνει και πότε προλαβαίνει να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας: να μαγειρέψει , να σιδερώσει, να καθαρίσει..
Είναι αλήθεια πως σχεδόν ποτέ δε ζήτησα κάτι και δεν το έκανε- θεωρώ δεδομένα πολλά πράγματα. Πραγματικά δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι , πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μου χωρίς τη μητέρα μου . Και το λέω αυτό γιατί πέρσι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έλειπε για σοβαρούς λόγους. Παρόλο που ήταν μαζί μου ο πατέρας μου, η αδερφή μου και φυσικά η «Ελληνίδα γιαγιά», που μας φρόντιζε, ένιωθα ένα κενό μέσα μου. Θα μπορούσα να πω πως ένιωθα και ανασφάλεια. Παρόλα αυτά δεν νιώθω πως πρέπει να πω ευχαριστώ στη μητέρα μου, γιατί όσα κάνει τα κάνει με όλη της την αγάπη και σίγουρα δεν περιμένει αντάλλαγμα……… Ίσως κάποια μέρα να νιώσω την ανάγκη να της πω ευχαριστώ…..







Λοιπόν θα ξεκινήσω από τα δεδομένα. Το φαγητό , τα ρούχα, τα σεντόνια, η καθαριότητα και γενικά λίγη τάξη στο σπίτι δεν εμφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά υπάρχει ένα άτομο, η μητέρα, που φροντίζει για όλες αυτές τις ανάγκες του σπιτιού αλλά και υπόλοιπης οικογένειας και γι αυτό σε ευχαριστώ, μαμά, παρόλο που δε στο λέω καθημερινά.
Τώρα πρέπει να αναφέρω πώς πάντοτε ακους ο,τι έχω να σου πω , πάντοτε θυμάσαι να κάνεις ό,τι σου έχω ζητήσει , πάντοτε με φροντίζεις , μ αγαπάς κι αυτό το εκτιμώ. Ζητώ επίσης συγνώμη , για όλες αυτές τις φορές που έχω μιλήσει απότομα ή άσχημα και σε στενοχώρησα.

Τέλος, ενώ δεν είναι και η πιο πρωτότυπη φράση , δε θα ήθελα καμιά άλλη μητέρα εκτός από σένα και το εννοώ. Σε ευχαριστώ.



Viewing all 398 articles
Browse latest View live